Gemma, czyli o ile się nie mylimy kamień szlachetny w reliefie. Potem cytat z Golema, który kojarzy się z przypomnianą przez popularnego badacza świadomości Kena Wilbera sentencją z dawnych czasów, która niezwykle trafnie ukazuje cel większości tradycji religijnych: „Jeśli umrzesz zanim umrzesz, to nie umrzesz kiedy umrzesz”.

Dalej jednakowoż gorzej eskapistyczne gniazdo..., winkle tęsknoty, nieudane poetyzowanie do opiłków zawziętości i opiłków głodnych słów.

Nie wiem jaki miał być przekaz tej wypowiedzi.

Wiersz jest trochę monotonny a to za sprawą gramatyki. Większość zdań odpowiada na proste pytanie 'co on robi'. Warto urozmaicać dłuższe teksty zdaniami, gdzie zmienia się podmiot, liczba itd; opisywane są skutki, a nie czynności. Jesteś też blisko popadnięcia w manię budowania łańcuchowych wypowiedzi opartych na imiesłowach. U początkujących poetów zdarzają się często takie węże: ten taki zrobił to, zrobione przez tamto, będące tym a tym, bo była jakaś przyczyna, która... Trudno więc przejść do wartości literackich wiersza, choć już na pierwszy rzut oka je widać. Tekst bazuje na ciekawej książce, jest też dobre motto. Może się podobać ogólny pomysł na wiersz, w którym peelka wypowiada się tajemniczo, powściągliwie, ale wobec mocy pozostawionej w tle.

Nie wiem, co to golem, i jakoś mogę z tym żyć.
Ale wiersz jest tak przeładowany metaforami, że czytając traci się sens tego, co się czyta.
W zasadzie wiersz jest jedną wielką metaforą, co go sprowadza do poziomu czegoś mało czytelnego.
Karkołomne zbitki słowne nie robią mu dobrze.
Wręcz przeciwnie, kwiecistość przekazu gubi przekaz.
Mamy masę słów o czym?
Ja nie wyniosłem z niego prawie nic, może poza grą słów, która może się podobać, ale z logicznego punktu widzenia już się nie sprawdza, bo wiersz moim zdaniem winien być czytelny, jasny i przejrzysty.
Nie zaś zamotany w dziwaczne metafory, które zaburzają tylko percepcję.

Ale jest coś jeszcze - czasem mamy tak, że czegoś nie rozumiemy, ale nami się podoba, i ja chyba mam tak z tym wierszem
Nawet to, że go nie zrozumiałem, jest tylko moją niedoskonałością.
Właściwie stoję w rozkroku.

Born in the PRL.

Ja tu tak nieśmiało. Co do wiersza; oczywiste jest, że Golem jest tu artefaktem. Pewną dominantą, na bazie której budowane są metafory czy porównania. Nie będę go oceniał (wiersza), bo to poezja nie dla mnie. Zbyt hermetyczna. Nie rozumiem takich metatekstów (mimo gruntownej, filozoficznej wiedzy) i nie będę udawał, że potrafię coś z nich wyłuskać.
Co do komentowania komentarzy, to irytuje mnie przemawianie ex cathedra, na portalu literackim. To raz. Dwa, to przekonałem się, jak łatwo spotkać tu prawdziwych erudytów. Ba. Omnibusów. Wszystkim zbyt spiętym tym, co się tu dzieje, proponuję dwie rzeczy. Pierwsza: Pożyć na tyle długo, żeby nabrać dystansu. Druga: Przeczytać 'Podręcznik mądrości tego świata" Józefa Marii Bocheńskiego.
Pozdrawiam.

PS. Na zaczepki oczywiście nie odpowiem.

Trafiłem tu dzięki komentarzom, które gdzieś przykuły moją uwagę.
Wiersz bardzo mi się podoba, chociaż musiałem przeczytać trzy razy, żeby interpretować sobie, na swój subiektywny sposób.
Choć widzę, że jest o miłości, jak wspomniałaś, to mi na pierwszy plan zdecydowanie wysuwa się antagonista, partner kobiety, która go kocha. Nie lubię toksycznych związków, choć wiem, że to brzmi banalnie, bo kto je w końcu lubi? Dlatego budzi się we mnie pewna niechęć do wiersza, to jednak muszę docenić metafory, które są naprawdę ciekawe.
Gdybym miał się pokusić...

Powiedziałbym, że nasza bohaterka dobrze wiedziała, że to nie jest człowiek dla niej, z wadami, poważnymi.

To jednak chciała z nim uciec od rzeczywistości, która ją przytłacza.

Dalej jest pozoranctwo partnera i zawstydzanie przy innych.

Zna słabe punkty bohaterki i lubi je wypominać.

Widzi też czasem swoje wady.

Przeprasza, zasłania się "cierpiącą" duszą. Pochyla głowę.

To i tak ostatecznie daje jej odczuć, że jest gorsza od niego.

A ona? Cóż. Wie, że pozwala na to nie bez powodu.
Dzięki niemu - może winić właśnie jego, zamiast siebie, za życie, któremu sama nie potrafi sprostać.

Czy właściwie to widzę? Kto wie, każdy pewnie będzie miał trochę, lub zupełnie, inne zdanie.
Pozdrawiam.

Właściwie wszystko zostało już powiedziane. Jeśli chodzi o mnie, wiersz jest zbyt mocno przemetaforyzowany (o czym już mike17) co imho całościowo wybrzmiało zbyt sztucznie. Zabrakło powietrza, takiej naturalności pomiędzy tymi obrazami. Metafory dopełniaczowe również nie dodały uroku, gdzieniegdzie przypadkowe rymy. Tekst bardziej by mnie zaciekawił, gdyby można było pobuszować po wewnętrznych zakamarkach pod lira tzn gdyby to poszło w kierunku np alter ego
"o sobie sam" a zadatki są. W obecnej postaci (biorąc pod uwagę całokształt: wykonanie i pomysł) średnio mnie przekonuje. Pozdrawiam.