Ja oczywiście pamiętam, że piszesz po swojemu i nikt ci nic narzucać nie będzie.
Ale nie taki mam zamiar. Tylko czytam i dzielę się wrażeniami.

Bez trudu odczytuję przekaz twojego wiersza, bo przecież skomplikowany nie jest, ogólnie niezgoda na rzeczywistość i takie, a nie inne życie. Bóg nie interweniuje, niezrozumienie, brak komunikacji, nadzieja na miłość we wspomnieniu związku rodziców.

Wszystko to jednak napisane opornie: nieczułe ubiera mnie w siebie jako tracenie wrażliwości i otaczająca obojętność; to słanie spojrzenia, i na koniec to idę w człowieka/ biegnę go umieć.

Wymyślanie jakichś dziwolągów językowych nie tworzy poezji.
Oczywiście zaraz powiesz każdy orze jak może.
Może jednak nie znaczy, że musi. Choć pamiętamy z piosenki czasem człowiek musi, inaczej się udusi.

Słabe to pocieszenie, ale na tzw. górnej półce nielepiej jest.

Darku, wciąż do przodu i w górę, lata pozostają nanizane w kalendarze, odwrócić się - przybywa. I już nie doświadczenie w nich widoczne tylko ciężar. A tam to co ponad, Matka i Ojciec, my także rodzicami, Matką lub Ojcem - nasze dzieci zostaną ponad nami w czasie.