Bo przychodzi taki czas, kiedy cofamy się z naszymi wspomnieniami i rozpamiętujemy, co było, a co już się nigdy nie powtórzy.
Jak tu dziś, u Ciebie, Czesławie.

Przeszłość kładzie się cieniem na teraźniejszość, bo pozostały tylko marzenia i sny.

to jest bardzo piękne stwierdzenie, prawdziwe, urocze...

Dni, co popękały, nadal istnieją i tylko od nas zależeć będzie, co z nimi zrobimy.

Nawet gdy zabraknie tej ostatniej kropli miłości, żyć trzeba, od narodzin do naturalnej śmierci.

Piękny, głęboki i egzystencjalny wiersz, opowiadający o czymś, a to lubię.
Choć w wydźwięku smutny, ja dostrzegam w nim promyk nadziei

Mi się coś tu gryzie. Dni istnieją? Ni do końca to rozumiem.
Ale zatrzymał mnie ten wiersz ze względu na regularną formę .
Używasz zwrotek cztero- i trzy- wersowych. Prawie jak Jan Kochanowski z Czarnolasu.