Proezja

Miasto pachniało obcością. Z okien skąpanych w popołudniowym słońcu, wyzierała rozpacz i bezradność. Szare, odrapane domy przyozdobione wulgarnymi napisami przez nudzących się gówniarzy, szpeciły je jeszcze bardziej.
Wyblakłe piękno kościoła świadczyło o minionej świetności miasta, z wieżą niewzruszoną od setek lat, wciąż strzelającą iglicą w niebo, jakby chciała przypomnieć każdemu, kto na nią spojrzy, gdzie należy kierować wzrok, w chwilach zwątpienia.
Rozedrgane powietrze unosiło się ponad drogą, ponad dachami domów i wypełniało wnętrza kuchni, pokoi, mrocznych korytarzy.
Skwar lał się z nieba, jakby ktoś słońce przedziurawił i teraz ta jego zawartość spływała na ziemię gorącą lawą.
Ile nędzy, ile nieszczęść kryło się za tymi murami.
Kurwy tańczyły boso, skąpane w tanim alkoholu, z resztką makijażu na twarzy i uśmiechem maskującym podły los, nuciły coś pod nosem.
Bohaterowie rodzinnych awantur spali, wielce strudzeni, a ich obolałe pięści wciąż zaciśnięte, śniły o twarzach żon, kochanek czy kobiet, napotykanych od czasu do czasu w ciemnych zaułkach. Jutro będą już inni. Będą normalni, jak przystało na zacne głowy rodzin.
Miasto pachniało deszczem, choć nie spadła jeszcze ani jedna kropla. Gdzieś w oddali burza stroiła instrumenty, a ludzie z niepokojem spoglądali w niebo. Jakiś staruszek zdołał sobie przypomnieć, że kiedyś Bóg rozgniewał się na miasto i wówczas piorun trafił w iglicę na kościelnej wieży. Potem z pobliskich wzgórz, spłynęło błoto, czyniąc z miasta wyschnięty staw.
Półsieroty wysypały się niczym ulęgałki, z ciemnej sieni domu starego szewca, którego żona zmarła, nie tak dawno ze zgryzoty.
Żadne z nich nie dostrzegało wokół poezji. Byli zajęci liczeniem kamyków, zabawą w chowanego czy łapaniem kolorowych motyli. Ich radosne okrzyki, ożywiały senne ulice, podrywały ptaki z drzew i szybowały hen wysoko, aż na poddasze czynszowej kamienicy, gdzie poeta próbował ubrać kurwy w ładne słówka, a bohatera rodzinnych awantur, strącić do piekła.