Pusty szlak w czasie wędrówki szybko zmieniał się w przyjazną ciszę, odbijając odgłosy natury zlewające się z rytmem kroków przemierzających przestrzeń. Każde spotkanie stopy z podłożem dźwięczało w uszach, potęgując siłę i tempo oddechu wyrażającego ogromny wysiłek człowieka zdobywającego szczyt. Czułam na sobie dzikie spojrzenie wszechobecnej przyrody, nieustannie gotowej pokazać pazury w obronie swego terytorium. Szczelnie oplotła krajobraz, tworząc aurę tajemnicy oraz niebezpieczeństwa. Jej surowe i śmiałe oblicze zachwycało nieskończonym pięknem nagich skał porośniętych gdzieniegdzie wychudzonymi drzewami. Po moich plecach spływały strużki potu, nogi drżały niczym struny gitary szarpane palcami początkującego muzyka, a wiatr unosił zmęczenie, które zastygło na chwilę w powietrzu, pozostawiając intensywny aromat. Odwróciłaś głowę i bez słowa przygarnęłaś wyciągniętą, szukającą oparcia dłoń. Poczułam dotyk twego serca przynoszący ulgę i energię, by iść dalej.

Pusty korytarz bardzo szybko zmieniał się w przejmującą ciszę, odbijając strzępki rozmów ludzi szepczących za ścianą, które zlewały się ze smutkiem nadchodzącej straty. Każde spotkanie stopy z posadzką dźwięczało w uszach, potęgując niepokój i niepewność człowieka przybywającego z wizytą. Czułam na sobie dzikie spojrzenie białej pani wystukującej coraz gwałtowniejszy rytm żegnania się ze światem. Szczelnie oplotła krajobraz, tworząc aurę bezradności. Jej surowe i śmiałe oblicze nieodwracalnie przygniatało zmęczone ciało, by uwolnić duszę. Po moich policzkach płynęły strumienie łez, które szerokim wodospadem spadały na podłogę, stając się twardym grochem rzucanym o ścianę. Otworzyłaś oczy i bez słowa przyjęłaś ofiarowaną dłoń. Jeszcze raz zjednoczyły się nasze samotne serca ściśnięte bólem wiecznego rozstania. Rozbiegły się twoje źrenice tak, jak rozbiegły się moje myśli, poszukując źródła życia, które tliło się już tylko w uścisku naszych dłoni...