Ręce wzniesione w górę
Na znak niemego poddania
Już dłużej nie próbuję
Dość mam tego czekania

W głębi własnych myśli zagubiona
Wśród braku odpowiedzi
Do życia nieprzyzwyczajona
Klękam dziś w spowiedzi

"Zgrzeszyłam bardzo, Ojcze drogi
Nienawiścią, wiary brakiem
Targał mną nie raz gniew srogi
Zawsze byłam człowieka wrakiem

Nie przywykłam nigdy do życia
Nie dziękowałam Ci za dary
Podglądałam ludzi z ukrycia
Obcowanie z nimi mając za rodzaj kary

Przepełniona lękiem przed światem
Jedynie do śmierci dążyłam
Sama sobie byłam katem
Czułam do Ciebie żal, że żyłam

Nie doceniałam chwil szczęścia
I nigdy się nie uśmiechałam
Chciałam, by nadeszła już klęska
Żadnej nadziei nie miałam

Nie modliłam się, bo i po co
Przestałam, bo nie słuchałeś
Gdy krzyczałam i płakałam nocą
Śmierci nie zsyłałeś

`Jeśli człowiek jest Boga obrazem
A ja jestem ponoć człowiekiem`
- tak sobie tłumaczyłam czasem
`Bóg jest nikim, bo i ja jestem`
- zrozumiałam z wiekiem

Aż nadszedł dzień ostateczny
Kiedy wybaczam Ci, Boże, bezduszność
Czekam cierpliwie na spoczynek wieczny
I myślę nawet, że miałeś słuszność

Warto było pożyć chwilę dłużej
Zobaczyć jeszcze więcej złego
Zrozumieć w pełni, dlaczego chcę umrzeć
I czemu nie znoszę życia ziemskiego

Dziś pewna swego postanowienia
Uśmiechnięta po raz pierwszy
W dźwięku bolesnego tchnienia
Kończę ostatni z moich wierszy

Już nie będzie następnego
Kładę się blada i zimna
Gotowa do snu wiecznego
Na moje miejsce przyjdzie inna..."

...inna, kolejna dziewczyna
Może podobna do mnie
A może jednak szczęśliwa
Jaka będzie - tylko Bóg wie

Może łaskawy będzie dla niej
Obdarzy umiejętnością radości
Może nie będzie miała zmartwień
Za to dużo w życiu miłości

A mój czas dobiegł końca
Zamykam powoli powieki
Łaskocze mnie ostatni promyk słońca
Zasypiam wreszcie na wieki







Temat nr 3. Rozmowa z Bogiem