II. Putrefigatura

Niemal na samym środku naszego ryneczku, no dobra — nie będę się bawić w szumne i na wyrost, nieprzystające nazwy — niemal na samym środku głównego placu naszej, oplecionej grubą liną obwodnicy, mieściny, w średniej wielkości, ale dość gęsto zaludnionego miasteczka, stoi... czop. Śmierdniczy. Nie oszalałem i nie zgrywam się — kikucię, nieco ponad półmetrowe, według legendy będące pozostałością pręgierza, dybów, albo stosu, na którym niewysłowione męki cierpieli wszelkiej maści kacerze, odstępcy, nieprawomyślni wrogowie jedynie słusznej wiary, ustroju.
Patyś, złamany, buro-brudny, wystaje nieśmiało spomiędzy kocich łbów, wychyna, wychynuje, wyrasta pomiędzy łysymi jajami kamulców, nieco nieśmiało wyłazi z ziemi, jakby wstydził się swojej karlej i szpetnej natury, pokracznej fizjognomii.
I capi, i roztacza naokoło fetor psującej się, stryplałej ryby, padlinośmierdy pochwognilne, serowość siakąś zalatującą nieco ni to niedomytym psem, ni to wyjątkowo stęchłym błockiem, upławinami jakimiś, przetrawionym i wyrzyganym miodem z pokrzywy, galaretą krupniczą. Cieleśnie waniajet, zwierzęco, gnilnie, post-życiowo, to znowu rozpaskudza się czysto technicznie, fabrycznie, niby kwasem z akumulatorów poradzieckich czołgów, starych statków, mazutem ropostężałym, amoniakalizmem.
Przywykliśmy, mieszkańcy miasteczka, w tym moja skromna osoba, do stałej, odwiecznej obecności śmierdulca. Jest, był, będzie aż do krańca świata — to przecież oczywiste. Wandale-autochtoni ze strachu nie próbowali wyrywać patysia, przyjezdnym — nawet to do łowy nie przychodziło. Co poniektórzy turyści może i zastanawiali się przez sekundę-dwie, co tak śmierdzi, ktoś tam rozejrzał się w poszukiwaniu źródła fetoru, ale... to tyle. Nie obrosły legendą, nie opisywany przez blogerów-łowców sensacji, dziennikarzy-paranormalsów, nie znany szerzej poza naszą mieściną kikutek nie przykuwał niczyjej uwagi.
Oczywiście gdyby fama o jego przeklętej naturze, ciążącej nad nim klątwie rozpełzła się poza granice miasteczka, rozchlustała się do łów przeróżnistych foliarzy, astrolubych, odklejonych od rzeczywistości i myślących magicznie ludzi, gdyby wzbudził sensację, przeklęty i śmierdzący kawałek drewna, co na każdego, kto go dotknie zsyła nieszczęście — pewnie można by się spodziewać najazdu turystów, niedowiarków-macaczy, chcących jak najorganoleptyczniej przekonać się o cudownych, czarnomagicznych właściwościach patyka, który nawet nie zyskał jakiejś szczególnej nazwy, nie istnieje, dajmy na to, w powszechnej świadomości jako Diabelski Kikut, Drewienko Diaboliczne, czy coś w tym stylu. Nie nazwaliśmy go nijak... chyba ze strachu. Lepiej nie poruszać jego tematu, omijać go szerokim łukiem. Jest — trudno, trzeba przywyknąć. Po kiego wywoływać wilkołaka z lasu, wspominać o — dosłownie! — czortostwie? Jeszcze wylezie z kijaszka, spadnie na nieroztropnego chlapacza ozorem, najgorsze.
Dzieci się tylko poinstruuje, od najmłodszych lat nagładzie się do głów kaszojadom, że to jest "be", nie można, niech ich ręka boska broni tego dotykać, choćby paluszkiem, bo potem tego paluszka przez parę miesięcy nie odmyją, będzie im waniał — i tyle.
...nawet najbardziej zżulali pijacy u nas uważają, by przypadkiem nie wleźć, nie zahaczyć butem, czy — nie daj, Panie — nie wywalić się na przeklęty ćwierćkijek.
Nikt nie chce skończyć jak Krzysiek Kujawa, czołowy patykosceptyk, którego przeokrutnie pokarało. Jak facet wzięty w przeklęte, patycze, niewidzialne szpony i rozszarpany nimi od środka.
Jak koleś, któremu kijaszek zaczadził mózg.
Chichrał się, czterdziestoparoletni niedowiarek, księgowy w Poli-Trans-Hurcie,z klątwy, wszem i wobec ogłaszał, że udowodni ciemnogrodczykom, w jakim omamieniu żyją, jakimi zabobonami się karmią.
On? Światły był w swoim mniemaniu, oświecony ateistycznie, wyswobodzony z oków wiar wszelakich, wolny od mitów, nie wierzący w nikogo o nic poza sobą.
Chciał przychojraczyć, cwaniak, pokazać żonie i znajomym, że nie boi się takiego duperelka, ledwie widocznej spomiędzy kamulców patyczyny, jest przecież normalnym, dwudziestojednowiecznym, cywilizowanym człowiekiem, piśmiennym i umiejącym liczyć, znającym się na ekonomii, polityce i w ogóle w miarę na wszystkim, całkiem ogarniętym gościem, nie zabobonną babą borową ze Średniowiecza, czego ma się bać i przed czym żywić respekt — przed titititi — tym? O — zaraz pokaże, gdzie ma to cholerne drewienko, którego tak się obawia całe miasteczko, przed którym drży każdy, od starego do małego.
Opluje, więcej: pójdzie w dresach, zsunie je, wypnie się i wsadzi sobie w tyłek święty-przeklęty-diabelski patyczek.
I choć ostrzegali go, ze "nie wariuj", "bój się Boga", że będzie jak z królikiem w filmie Monty Pythona o świętym Graalu, zniszczy cię, rozszarpie, pokarze cię, zobaczysz" — uparł się, pan księgowy, na co dzień — w miarę poważny, niegówniarski i niepranksterski, zawziął się, mąż Celiny i ojciec ojciec dziesięcioletniego Maciusia, postanowił zadrwić z zabobonniarstwa współmieszkańców mieściny.
Zrobił to. Z samego rańca, coby niepotrzebnych świadków nie było, wczesnym, trupiobladym świtem zakradł się, niemal na paluszkach na wyludniony o tej porze placyk, kucnął i... poszło. Z impetem w głąb.
— Krzychu... naprawdę zwariowałeś... — jęknął, kręcąc głową z niedowierzaniem, Sebastian Milewski, najlepszy kumpe pana księgowego-demaskatora zabobonów, gdy ten mu opowiedział o wyczynie. Uwierzył, lokalnemu mythbusterowie; Krzysiek, na co dzień poukładany, logiczny, trzeźwo myślący, miał w sobie rys szaleństwa, głęboko ukrytego ducha jackassu, błazeńskiej i destrukcyjnej wariackości. Demon siakiś był uwięziony w ciele garniturowca i tylko czekał na odpowiedni moment, by wyjść, objawić się, pokazać całą swą niszczycielską moc.
I sprawdziły się, wypowiedziane w złą godzinę słowa "naprawdę zwariowałeś". Wziąła go, pochłonęła, bezwzględnie i w całości, ciężka i nieuleczalna... unia hipostatyczna. Zemścił się na prześmiewcy, obalaczu mitów, antyreligijnym kpiarzu, przeklęty półkijek, oczadził go. Transcendentalnie.
Siedział sobie, jak co dzień, w jednoosobowym, jednobiurkowym pokoju na pierwszym piętrze biurowca Poli-Trans-Hurtu. liczył, księgowił, zaksięgowywał, buchalterzył poli-trans-hurtowe kwoty, dodawał i odejmował grube dziesiątki tysięcy złociszy, kiedy go wzięło — jak najdosłowniej — za pysk. Pochłonęło na całego poczucie jedności, współistotności, współdzielenia formy z każdym znajdującym się w pokoju sprzętem.
Dwoistość natury — ludzkiej i meblowej, obie — tak samo ważne, dopełniające się wzajemnie, świadomość, że w takim samym stopniu jest się człowiekiem, co kubkiem, monitorem, klawiaturą, kawą we wspomnianym kubku, okołoreligijne, para-judeochrześcijańskie odurzenie wzięło Krzyśka w swoje łapska.
Schylał się poczciwie nad papierzyskami, to znowu wgapiał w tabelki na monitorze kompa, gdy nagle, ni z gruchy, ni z pietruchy, gdy nagle dotarło do niego, ze równocześnie JEST tymi tabelczyskami, każdą z wyświetlanych na ekranie cyfr, że w równym stopniu, co9 dajmy na to wątroba, nerki, lub trzustka częściami jego ciała, więcej — elementami składowymi jestestwa, są kółka krzesła obrotowego, jarzące się na pół-żółto świetlówki, oraz faktury, bruliony, wydruki, drukarka, kartridże w niej, ziemia i paprotka w stojącej na parapecie doniczce.
Każda z natur — ludzka i nieożywiona pozostawała w ciele Krzysztofa niezmienna, nie łączyła się z drugą, nie były one jednak rozdzielone, w żadnym stopniu rozłączne.
Jedność w dwoistości — tyle samo było w nim człowieka, co mebla, rzeczy, np panelu podłogowego, lub klamki. Współistotność, współwystępowanie dwóch natur. Żywy i należący do przyrody nieożywionej, realny i wirtualny pan księgowy, rzeczywisty i wyświetlany na monitorze Krzysztof, siedział niejako w swoim wnętrzu. I wrastał, coraz bardziej zespalał się z otoczeniem. Regał był nim, biurko, faktury i segregatory — również.

Rozglądał się, półotępiały, po swych częściach składowych, wodził wzrokiem po... sobie. Jakby przeglądał się w lustrze, zarazem — patrzył na wynik tomografii komputerowej, rezonansu magnetycznego, jakby trzymał przed oczami kliszę rentgenowską.
On — tak różny, polimorficzny w swojej jedności, odrębny i monolityczny. On — panteista i bóg, swój własny wyznawca, mający nieograniczoną władzę nad materią. On w wielu stanach skupienia. Wszystko-ON.
Idyllę-auto da fe, onanistyczne wgapianie się, podziwianie "swoich" półek i jarzeniówek przerwała Agata Florhauser, sekretarka w Poli-Trans-Hurcie, która śmiała wejść niemal w głąb Krzyśka-bluźniercy, zburzyć spokój panujący w jego wnętrzu.