twoje oczy szeroko zielone
mówią kiedy się zaczęliśmy
 

Piękne to

Wiolin
jak wiele niedoczekań
na bliskość rąk dalekich
i spojrzeń niewzajemnych
w bezczasie zawieszonych

jak mało spełnialności
co w dłoniach ciepłem kwitnie
tych chwil nieobliczalnych
bez których się wciąż żyje

z podobaniem
Serdecznie pozdrawiam

Witaj Gago.

Zazwyczaj każde oczy zostawiają po sobie rodzaj niedosytu, że jeszcze można byłoby popatrzeć w nie głębiej i dłużej... Pamiętam dobrze czas i miejsce, a był to autobus relacji Inowrocław _ Aleksandrów kujawski, w którym to dwa siedzenia w tyle autobusu były ustawione przodem do siebie. Miałem wtedy może 15, 16 lat. Na przeciw mnie siedziała piękna dziewczyna z niebieskimi oczami. Te oczy pamiętam do dziś. Nie umiałem od nich oderwać swoich, trochę bardziej szaro niebieskich. Pozdrawiam i dziękuję.

Witaj Al.

No to miałbym wtedy co świętować...Nie każdy z nas ma taki dar rozumienia słowa, zachwycania się jego pojemnością, odciskiem na skórze i sercu. Dzięki serdeczne za to że Ty to potrafisz. Pozdrawiam.

Witaj Apisie.

Rozumiem że czujemy podobnie...Pozdrawiam.

Kamyczku.

No tak. to wiersz kilku sprzeczności, ale jest w nim siła ciągu...(Ależ się sam sobie zacząłem podobać). Pozdrawiam i dziękuję.

Witaj Opheliac.

Miło Cię gościć pod wierszem. A wiesz...mam podobnie. Ilekroć nie ma we mnie należytego, potrzebnego oddania wierszom spokoju, tylekroć coś ominę, przekręcę, nie doczytam. Wiersz to jeden z niewielu instrumentów w który trzeba się włożyć. Inaczej nici ze zrozumienia. Pozdrawiam i dziękuję za wejrzenie.