las
wypełniony po brzegi
milczeniem
które układa się w głos
wołający cię po imieniu
a wszystko w nim
czeka
na twoją rozpacz
nie czując nigdy zmęczenia
i to jest krzyk
co wyrasta drzewem
pod głuche niebo
a każde drzewo szubienicą
i wieńcem nagrobnym

las
wypełniony po brzegi
ciszą
aż ciężką od snów
które nie wyśniły się
z braku nadziei
ciszą która goreje
sytością wilgotnych szeptów
pomnażając się
o każdego ptaka
z głosem wygasłym w popiół
o wiatr
co uwięziony w liściach
wskrzesza umarłych
oddalonych
jedynie o wołanie
zza światów

wzywają cię
po imieniu