Wymowny i bardzo smutny wiersz, ale na szczęście nie każdy artysta tonie w rynsztoku.
Gdyby to był mój wiersz, to bym go podzieliła na strofy, bo tak to jest nieprzejrzysta zbitka,
gorzej się po prostu czyta, no i pozbyła bym się wszędzie dużych liter, choć kiedyś też miałam taką manierę, wzorując się na dawnych wierszach.

Ja bym widziała to tak -
****

Bezimienny artysto,
co zostawiasz rysy swojego życia na murze -
zatonąłeś w studni,
przenikając wzburzone morze.

Sam obok nas żyjesz tak samo,
ale Tobie czegoś brakowało.
Nie wystarcza bójka,
ani alkoholizm,
by zagłuszyć ból okolic.

Widzisz to cierpienie,
tą walkę o przetrwanie,
ale tylko głupi czekasz na czyjeś zmiłowanie.

Nikt oprócz nas nie zna cienia krat.
Nikt oprócz nas nie jest więcej wart,
jednak samotnie stoczysz się,
bo to Twoje przeznaczenie.

Nie pytaj dlaczego,
bo to głupiego losu zrządzenie.
Skończysz leżąc w jakimś rowie.
Wspomnisz to wydarzenie,
o którym nikt się nie dowie

Pamięć o Tobie spłynie, jak deszcz w rynsztoku,
a jedyne co zostanie
to Twoje słowa -
zapisane w mroku.

Oczywiście to tylko sugestia, którą Autorka ma prawo wyrzucić do kosza.
Wiersz życiowy, do mnie przemawia.

Pozdrawiam serdecznie Olu

Miłego wieczoru życzę, Olu, a co do rad sama też z nich korzystałam, nadal też bywa, że korzystam, jeśli uznam je za zasadne, bo nie wszystkie przyjmuję, ale sądzę, że sugestie bywają pomocne, jeśli mnie się zdarza je dawać, to wyłącznie dlatego, by komuś pomogły.

Pozdrawiam serdecznie