Czy wszystkie dzieci z ostatnich lat

mają na imię minimalizm,

z adekwatnym genem ich myśli?

Czy idą pod rękę za pan brat,

z siostrą potrzeb minimalistycznych?

Czy liczbę i gabaryt marzeń

można przydzielić jak mieszkanie,

podać metraż i przepis na nie?

Czy gramocząsteczki pamięci

zniknęły niczym wszyscy święci -

z tradycją, w aureoli i chwale?

Czy odłożone i zleżałe

leżą jak sprany obrus na dnie,

w szufladach zakamarków myśli,

do których klucze zagubiono,

nowych jeszcze nie dorobiono,

a stare całkiem zardzewiały?

Czy dzieciom tym wzrok odebrano,

by przez wiatr stale smagane

biegły nie oglądając się wstecz,

ślepo potrącając trupy tych,

którzy nie dotarli do celu -

z dumnie brzmiącym napisem  s u k c e s,

który bywa zdewaluowany

szpanerstwem znanych projektantów,

z pogardą dla chudych portfeli

i cieni historii zaprzeszłej?

Czy w sieci naczyń połączonych -

tym samym przodkiem, krwią i glebą,

 możliwe jest, by nie parować

nagonką na siebie wzajemną?

Czy pamięć, więź, empatia, piękno

ma wartość tylko dla nielicznych?

To są pytania retoryczne…