Msz, podczas ostatniej podróży czas się nie dłuży, lecz za bardzo się skraca, jakoś na początku życie ten czas wydaje się wydłużać, ale na końcu w moim odczuciu on przyspiesza,
bo jest go coraz mniej.

Tak poza tym każdy wie, że ostatnia stacja jest nieuchronna, ale msz
na szczęście nie znamy daty, kiedy na nią wjedziemy, msz to dobrze, że tak właśnie jest.

Wiersz egzystencjalny, dość ciekawy, choć metafora pociągu jako życia jest dość znana,
msz.

Pozdrawiam serdecznie.