Autorze, masz dużo do powiedzenia. Igrasz z poezją zasłaniając się poezją. W baśniowym klimacie próbujesz swoich sił -- aby na końcu utworu zmierzyć się z morałem, który to wprawadza element klasycznej wartości w poezji. Prowadzisz swoją grę i nie chowasz się po kątach. Jak już wspomniałem -- poezja należy do odważnych poetów. Karkołomnych i zarazem pielęgnujących w sobie tak przeogromny dar, jak umiejętność wyrażenia siebie w sposób nieoczywisty. Znaczy tyle, co pozbawiony przede wszystkim fałszu -- idąc dalej -- bogaty, różnorodny i wreszcie zasadniczy. Nie chodzi o to, aby bić się w pierś. To jest domeną pokutników. Chodzi dokładnie o to, aby pierś nadstawić, wyprężyć. Ty, dokładnie tak czynisz tworząc swoje wiersze. I to jest eleganckie i piękne. Odnośnie natomiast obrazów, którymi operujesz, a dokładniej - budujesz za pomocą rzeczowników - to ważne - dajesz siebie poznać od strony nawet bardzo intymnej.

ociekająca
płynnym mięsem, juchą, chrzęszcząca dziesiątkami
zagiętych gwoździ, żyletek i brzytew,

To jest intymny przekaz. Obnażasz swój umysł. Bardzo dobrze. Tworząc poezję należy właśnie dać siebie wraz z całym, żywym oragnizmem. Jest w tym wierszu i również wiele tragikomicznych fragmentów. Tak jakby zresztą dać podkład pod absurd. Bo przecież - obracamy się poniekąd w ośrodku absurdalnym -- pojęciu filozofii egzystencjonalnej. To jest u Ciebie. Występuje w tym wierszu aż nadto Bardzo dobry tekst. Pozdrawiam.