Witaj Tetu
Wybacz ale inaczej chyba, niż moi przedmówcy, odbieram ten wiersz. Już po świętach, a ja jeszcze o nich myślę i właśnie z nimi kojarzę Twoje dzieło. W zabieganiu, przedświątecznej krzątaninie, gubimy sens tego, co jest istotą tego wydarzenia - światło powinno w nas pęcznieć, rozsadzać "grób" obojętności. Ta noc wyczekiwania, inaczej powinna wyglądać, a już na pewno nie powinno dopieszczać się "obcych bogów"(gości), siekając dla nich niebieskie migdały - własne marzenia, do "ciasta". Tej nocy zapadł przecież nieprzenikniony mrok ale światło, niczym odbity blask księżyca, a właściwie słońca o księżyc, Jego światło jest w każdym z nas - pozwólmy mu urosnąć. Jemu właśnie, a nie ciastu, wygranej w casynie, paragonom na kasie w Żabce(bo zabrakło piwa i chipsów). Tak, ta noc to czas, by zawrócić, nie dać "urosnąć" dzieciom nocy, powiększyć błoniaste skrzydła nocy.
Podobało mi się.
Serdecznie pozdrawiam - Zbyś