Dzień dobry JoShakti
Wiersz ciekawy i obrazowy, ma fajne smaczki ale zapis, kształt wiersza odstręcza od czytania, a szkoda. Kocham róże, a miałem ich tysiące, więc nie mogłem przejść obojętnie. By nie był "zakrzaczony", jak zaniedbana róża, używamy sekatora i tniemy, niepotrzebne dookreślenia, zaimki zwrotne i inne, usychające gałązki. A widzę to tak:
Róża
nim wzejdzie księżyc – znajdź mnie
nabrzmiałam od rosy liść drżący
noc zamknięta w łupinie światła
przeciąga się jak czarny kot

kołyszę się znudzona oczekując
pocałunku na cienkiej nitce rozkoszy
tocząc się po łodydze słyszę szept
głęboki z trzewi samej ziemi

sięgnij kochanku i rozpal płomień
ledwie się tlący chcę spłonąć w tańcu
rozgryź łodygę rozerwij liść wątły
dotknij soczyście wnętrzności miąższu

ustami chwytam smak namiętności
cierpkie kolce wśród tykających gwiazd
zaciekawione ślepia spadają do kolan
miękką zorzą jaśnieją mgliście

jesteś w obiegu ziemskich tkanek
ciepłym oddechem na mojej skórze
chylę się w otulinie ciemnej nocy
zabierz w ramiona ciernistą różę

Prześwietliłem troszkę, oderwałem boczne, zbędne pąki, zostawiając główny kwiat. I tak uwolniona roślinka rozkwitnie, roztaczając cudowny, bajkowy zapach.
Oczywiście to tylko taki mój pomysł, nie twierdzę że mam rację - nie musisz się ze mną zgadzać ale jeśli Ci się spodoba, możesz poddać ocenie innych np. jako Róża 1.
Właśnie tytuł - dałbym tylko Róża, bez ciernista, to słowo wystarczy na końcu wiersza.
Pozdrawiam serdecznie, zarazem witając na PP
Zbyszek
P.S.
Jeśli spodobał Ci się mój komentarz, a może też w jakiś sposób był pomocny, to bardzo Cię proszę o zaznaczenie tego - z góry dziękuję i zapraszam do siebie.

znajdź mnie
nim wzej­dzie księ­życ
je­stem na­brzmia­ła od rosy
liść drżą­cy

noc za­mknię­ta w łu­pi­nie świa­tła
prze­cią­ga się jak czar­ny kot
uca­łuj mnie

roz­ko­łysz
na cien­kiej nitce roz­ko­szy
kroplą
słyszę szept ziemi

,, Wzieli sie za przeróbkę mojego wierszyka! Ach!" - możesz pomyśleć sobie. Wiem z autopsji: poprawki czytelników wkurzają. Wybacz więc.
Pachnie mi Twój wierszyk stylem Gałczyńskiego, jego szczęśliwymi wyspami, do których dzisiaj tak daleko...