Odbijam się od Twojego wiersza i powracam, jak piłka do tenisa. Nie daje mi spokoju, nakręca moją wrażliwość - obezwładnia moj umysł. Nawet w pewnym stopniu -- uzależniłem się od tej części -- niepojętej, jak sam efekt magnetyzmu. Magnetyzm, tak to słuszne słowo. Jest tutaj w Twoim wierszu i stanowi o jego poezji. Nie zawsze rozumiemy ale zawsze czujemy. Czujemy i akceptujemy nie wnikając. Jest tutaj sporo symboliki -- podanej stylistycznie i semantycznie. Czasem być może zbyt abstrakcyjnie. Twój wiersz zatem należy odbierać wszystkimi dostępnymi nam zmysłami. I tak też uczyniłem. I tak też jest pod wrażniem. Oczywiście, rozumiem symbolikę gaju, jak ogrodu oliwnego. Oczywiście jestem pełen uznania dla wszelkiej pokory oraz ludzkiej refleksji, która jest mocno obecna w Twoim wierszu.

historii, która wynika jedynie z niedokończonej schadzki w ogrodzie

Fsscynuje mnie osobiście Twoje wnętrze. Tak. Człowiek, który powołuje się na takowe symbole - tak pokornie i tak zarazem z dystansem -- zapewne ma wiele ciekawego do przekazania. To jest siła Twojego wiersza.

prowadzono
gdzieś zbiory jego twarzy; spokojne, trochę wycofane formy
jakby najgorsze już się wydarzyło i trzeba tylko spokojnie przyjmować

Tutaj, wybacz, mam wrażenie zgrzyta dość mocno. Na polu semantyki przysłówka "spokojnie". Troszkę jakoby rozdarty na pół i sponiewierany.

Duszpasterstwo. Tak. Mógłbyś napisać coś więcej od siebie. Pozdrawiam.