- Chciałabym porozmawiać - Brooke z niepokojem spuszcza oczy.
- O czym? - pyta zdziwiony Ridge, drapiąc się po nosie.
- O kocie twojego ojca, a mojego byłego męża, dziadka mojego syna i ojca siostry mojego syna, dla którego ten jest dziadkiem - rzuca Brooke.
- Kocie? Nie rozumiem - Ridge wyraża szczere zdziwienie.
- To przez niego nie jesteśmy razem - stwierdza płaczliwie Brooke.
- Przez kota?! - Ridge nie rozumie.
- Tak, właśnie przez tego kota. On nam przeszkadza w dojściu do porozumienia.
- Przecież on nic takiego nie robi. Zawsze, gdy go widzę to leży sobie na kanapie mojego ojca, a dziadka mojej córki, która jest żoną mężczyzny, który jest ojcem naszego syna. Chyba trochę wyolbrzymiasz - Ridge jest wyraźnie zdziwiony i zaczyna drapać się po prawym palcu lewej nogi.
- Dlaczego tak do mnie mówisz? Jak możesz! Po co te brutalne słowa? Czy nie wiesz, że wbijają się one jak nóż w me serce?! - Brooke zaczyna płakać.
- Jakie brutalne słowa? I dlaczego zmieniasz temat? Wytłumacz mi wreszcie co takiego robi ten kot, że pałasz do niego tak jawną niechęcią? Ty też sprawiasz mi tym ból, bo ja tego kota bardzo lubię i darzę ogromnym szacunkiem i sympatią - Ridge okazuje niezrozumienie jeśli chodzi o uczucia Brooke.
- Aha! Wiedziałam! Od samego początku! To jego kochasz! To do niego wymykasz się wieczorami... - Brooke wpada w furię i rzuca w Ridge'a filiżanką malowaną w chińskie wzorki przez czteroletnie dziewczynki. Ten robi skuteczny unik.
- To nieprawda... - Ridge próbuje podważyć twierdzenie Brooke i rzuca w nią XIII-wiecznym wazonem z porcelany.
- Jeśli między nami coś zaszło to tylko na bazie przyjaźni - stwierdza Ridge i chowa się za biurko, bo Brooke sięga po karabin maszynowy.
- Czyli przyznajesz się do zdrady? - pyta rozjuszona Brooke i zaczyna strzelać na oślep w biurko.
- To było tylko raz! Jeden! Tylko ciebie kocham! Kot nic dla mnie nie znaczy! - wykrzykuje Ridge i patrzy ukradkiem na wiszącą nad nim szablę z 2 połowy XVI wieku.
- A ja ci wierzyłam! Ufałam ci! Wystarczyło, że spotkałeś tylko tego kota i już o mnie zapomniałeś! Co on ma takiego, czego nie mam ja? - Brooke zadaje to rozpaczliwe pytanie, szukając innego narzędzia, którym mogłaby zadać ból Ridg'owi, bo pociski w karabinie się skończyły. W szale poszukiwań nie widzi Ridge'a, który czai się na nią z szablą z drugiej połowy XVI wieku przy biurku. Zbliża się coraz bardziej, aż wreszcie łapie Brooke i przykłada szablę do jej szyi.
- Co ma takiego czego nie masz ty? Futerko ma! - krzyczy Ridge z zadowoleniem w głosie. Niestety przeoczył, że Brooke trzyma w ręce posrebrzany scyzoryk z ozdobnym hologramem z jej inicjałami. Szybko, używając nikomu nie znanych chwytów karate, oswobadza się z uścisku Ridge'a i wbija mu scyzoryk między zęby. Ridge pada i zaczyna wyć z bólu.
- To za mnie, barbarzyńco! Za mój ból! - krzyczy jeszcze i ucieka do łazienki, gdzie próbuje się zabarykadować umywalką w kolorach śródziemnomorskich z orientalnymi wzorkami, którą chce wyrwać. Ridge znalazł starożytny pejcz z miedzianymi uchwytami i wali nim w drzwi łazienki.
- Już cię mam! Teraz cię zabiję i będę mógł się ożenić z Filemonem! - Ridge jest wyraźnie zbyt szczęśliwy, co nie uchodzi uwadze Brooke.
- Ach tak! Do tego dążyłeś! No więc dowiedz się, że ten kot nie ożeni się z tobą. Od trzech lat jest żoną naszego syna i ojcem naszego wnuka! Oszukał cię! - śmieje się Brooke, a Ridge upada z wrażenia i wali głową o drzwi.