Niepozorni, a jednak tak nie prawdopodobnie wyjątkowi. Spotykamy ich na co dzień.
Nie wyróżniają się niczym. Są uśmiechnięci lub smutni, wysocy albo niscy.
Niby nie różnią się od pozostałych. Mijamy ich w tłumie, nie mając pojęcia o ich wyjątkowości.
A czy oni sami czują się jacyś wyjątkowi? Czy wiedzą że za chwilę spełnić się może ich wola?
Że będzie to jednocześnie wielka tragedia i wielka radość. Dwa sprzeczne uczucia a jednak mają ze sobą wiele wspólnego.
Czerwcowe popołudnie- słyszę jak otwierają się dziwi wejściowe i wchodzi do domu moja siostra.
Zagląda do salonu, gdzie właśnie oglądam któryś z kolei serial. Rzucam jej jedno spojrzenie i już widzę że coś ją gryzie, że ma jakiś problem. Pytam o co chodzi ale nie chce nic mówić.
Pewnie znów pokłóciła się z Tomkiem - myślę wracając przed telewizor.

Dni płyną dalej spokojnym rytmem, mam już wakacje więcej wolnego czasu. Pod koniec lipca jadę na obóz żeglarski do Łeby. Już nie mogę się do czekać. Tak bardzo chce już tam być!
Pamiętam, że to był wieczór, za oknem panował już mrok przechodząc obok kuchni usłyszałam podniesione głosy rodziców. Przystanęłam zaciekawiona na moment. Chciałam usłyszeć co sprawiło że spokojna zawsze mama podnosi jak nigdy głos. Zza niedomkniętych drzwi usłyszałam:
-Boże, co ja Ci takiego zrobiłam że zesłałeś taką tragedię co no powiedz co do cholery!!
Krzyczała mama coraz głośniej. Podeszłam bliżej i przez szparę w drzwiach zobaczyłam jak tata próbuje ją bezskutecznie uspokoić.
-Nie rozumiesz że ona może umrzeć? - krzyczała
-Nie możemy tracić nadziei, Elżuniu ona będzie żyć. Musi żyć.
-Ale czy wytrzyma do czasu aż znajdą dawcę? A jeśli umrze?
-Nie możesz nawet tak myśleć, przecież lekarz powiedział, że jeszcze nie wszystko przesądzone może przeszczep nie będzie konieczny.
-Nie wiem, nie wiem co mam myśleć ,co mam robić- szlochała mama.
- A co z Kaśką? wzdrygnęłam się, usłyszawszy swoje imię.
-Powiemy jej prawdę?
-może jeszcze poczekajmy na opinie lekarza, nie martwmy chociaż jej.
Cicho otworzyłam kuchenne dziwi :
-Czym nie chcecie mnie martwić, czy ja o czymś nie wiem? - cicho zapytałam.
Ojciec spojrzał zlęknionym wzrokiem, na zapłakaną mamę.
-Słyszałaś wszystko? Zwrócił się do mnie.
-Nie wszystko. Niewiem o co chodzi słyszałam tylko jakimś dawcy .
Tata zamyślił się na moment po czym wstał z krzesła i podszedł do mnie i ze ściśniętym gardłem powiedział:
-Natalia, jest chora, ciężko chora.
-Nie wiadomo czy wyjdzie z tego- Widać było że ostatnie słowa że sprawiały mu ból.
-Natalia chora? Na co? Przecież to okaz zdrowia! Niemożliwe.- do dzisiaj pamiętam jak bardzo niedowierzałam w to co przed chwilą usłyszałam.
-Ma poważną wadę serca. Prawdopodobnie konieczny będzie przeszczep. Jutro lekarz orzeknie ostateczną decyzję.


Dopiero teraz przypomniałam sobie że Natalia rzeczywiście ostatnio była jakby ciągle przygnębiona i smutna. Chodziła blada i zamyślona. Nie zdawałam sobie sprawy z jakiego powodu. Nawet przez myśl mi nie przeszła tak okropna wizja, ot myślałam że ma jakieś swoje kłopoty albo dąsa się na swojego chłopaka. Nie pomyślałam że może chodzić o coś tak poważnego. Nagle w jednej chwili przypomniały mi się wszystkie nasze wspólne zabawy gdy byliśmy dziecimi, jak kłóciłyśmy się o lalki. Nasze wspólne przepychanki. Nie wiadomo kiedy zaczelam płakać... moja siostra ukochana siostra. Jest tak poważnie chora.

Nie wiedziałam co z sobą zrobić ani jak ją pocieszyć. Słowa nie wiele by dały...

Dwudziesty czerwca- wszyscy pojechaliśmy do kliniki, lecz po drodze nikt się nie odzywał. Cisza nie do zniesienia, zdawała się nieść złowrogie wieści..
Była wizyta u lekarza. Długa, koszmarna i dająca ostateczny werdykt. Natalia została wpisana na listę osób czekających na przeszczep. Lekarz nie ukrywał że na serce czeka się nawet do dwóch lat. I mało kiedy wszystko się udaje. Tyle pamiętam. Reszta to były łzy i czarna rozpacz. Nie pamiętam nawet jak znalazłam się w domu. Za to pamiętam że tylko Natalia nie płakała , chyba nie miała już siły. A może zabrakło jej już łez.

Kolejne dni płynną spokojnym rytmem. Chociaż czy można nazwać spokojem to gdy patrzy się na tak wielkie cierpienie? Tak trudno opisać co wtedy człowiek czuje w środku.

Podziwiam Natalie za jej spokój, za to że potrafi żyć, na złość, na przekór, chociaż upływający czas tak skutecznie pozbawia ją złudzeń. Czy to wiara daje jej taką moc? Być może. Ja już tak wierzyć nie potrafię.

Mam marzenie- chce żeby Natalia wyzdrowiała i była taka sama jak dawniej. Modlę się o to co dziennie, chociaż coraz częściej brakuje mi słów modlitwy, zamiast tego są słowa pełne żalu i pretensji. Cicha rozmowa z Bogiem zmienia się w niemy krzyk żalu. Pojawia się coraz więcej oskarżeń, o to czy ten Najwyzszy naprawde istnieje, bo jeśli tak, to dlaczego właśnie ona. Zadaję sobie to pytanie coraz częściej, ale odpowiedzi nadal nie mogę znaleźć. Wiem to mogło dotknąć każdego, ale tak trudno mi się z tym pogodzić, że akurat Natalia, taka moja, taka niewinna, taka bezbronna...


Styczeń, nowy rok. Jaki on będzie? co przyniesie? Czy dla mojej siostry wreszcie znajdzie się serce? Zamiast radości z okazji nadchodzącego nowego roku, czuję strach, taki paraliżujący, przed tym co będzie.

Natalia gaśnie w oczach, jest coraz bardziej osłabiona. Lekarz powiedział ze niedługo trzeba będzie ją zabrać do szpitala. Zostaje mi już chyba tylko modlitwa i prośba Boga o cud.
Chociaż z każdym dniem trudniej mi w niego uwierzyć.


Marzec, Natalia od trzech tygodni leży w szpitalu. Jej życie podtrzymują przeróżne aparatury.
Jej serce już ledwo pracuje, wiem że z tego nie wyjdzie. Cud nie nastąpił. Nikt nie umarł, aby moja siostra mogła żyć. Codziennie odwiedzam ją i mówię do niej chociaż wiem że zazwyczaj śpi i mnie nie słyszy. Ale mimo to mówię. Czasami otwiera oczy. Wzrok ma jednak nieobecny.


Piąty marca-najgorszy dzień w moim życiu. Natalia nie żyje. Chce ją zobaczyć. Wpuszczają mnie do niej, po raz ostatni. Jej twarz już zsiniała, a ręce są zimne.Patrzę na nią po raz ostatni. Moja siostra nie żyje. Nie. Nie wierze. Nie!!!
Biorę do ręki kosmyk jej blond włosów i ucinam kawałek, chociaż tyle mi po niej po zostanie, kosmykwłosów i nic więcej.

Siódmy marzec - pogrzeb, pustka ból i łzy. Czuję się jakby razem z Natalią umarła cząstka mnie samej. Tak trudno sobie z tym uczuciem poradzić. Czy to wogóle możliwe? W moim sercu będziesz obecna zawsze, do końca.

Umarłaś bo zabrakło dla Ciebie serca, a może ono było, tylko ktoś nie zadbał o odpowiedni dokument, potwierdzający wolę jego oddania po śmierci...
Dlatego od pewnego czasu noszę przy sobie pewien dokument.
Dokument dzięki któremu być może uda mi się kogoś uratować. Kilka prostych słów oświadczenia woli :
"w nadziei na ratowanie Życia innych wyrażam zgodę na pobranie po śmierci moich narządów do przeszczepienia" Kilka słów które mają tak wielkie znaczenie. Zrozumiałam że przeszczep jest darem życia. Chcę komuś ten dar móc podarować...
Chcę pomoc komuś aby on i jego bliscy nie musieli przeżywać tego co ja przeżyłam. Wiem że kiedyś odejdę z tego świata, wiec warto oddać to co po drugiej stronie nie będzie mi potrzebne, a komuś może uratować życie. I wcale nie czuję się wyjątkowa... Robię to dla Ciebie Siostro...