Telefon
Dedykuję Radcy Medycznemu.


Sylwia z szybkim biciem serca zamknęła za sobą drzwi mieszkania. Z błogością w oczach spojrzała na swoje malutki, przytulny dom. Jeden pokój, kuchnia w korytarzu, łazienka. Pomyślała wówczas, że wkrótce sprzeda to mieszkanie, gdy przeprowadzi się już do Roberta.
Zdjęła buty i zimowy płaszcz, po czym rozebrała się, rozrzucając po zagraconym pokoiku ubrania i wskoczyła pod ciepły prysznic. Kąpiel uprzyjemnił jej markowy Shower Gel, który wraz z zestawem innych łazienkowych kosmetyków sprezentował jej jeszcze w listopadzie na imieniny Robert. Gdy cała czysta wyszła z przyprawiającej o klaustrofobię łazienki, ruszyła ubrana do pokoju jedynie w biały, puszysty szlafrok. Wędrówka nie była długa, bo dystans od łazienki do progu pokoju wynosił zaledwie półtora metra, co i tak było niezłym wynikiem, jak na kawalerkę.
Odsunęła część ciuchów na bok i rozsiadła się na kremowej wersalce, wzdychając.
To wszystko działo się tak szybko, niemalże zbyt szybko. Poznała Roberta zaledwie trzy miesiące temu, a zdążyli już być na dziesiątkach randek w wykwintnych restauracjach, spacerować po Łazienkach Królewskich długimi godzinami i rozmawiać przez niemalże wieczność. Robert - mimo, że dużo starszy - był niewątpliwie ideałem. Ona miała dwadzieścia dwa lata, on prawie czterdzieści. Ale rozumiał ją lepiej niż jakikolwiek jej rówieśnik ze studiów.
Doceniał jej trudną sytuację finansową i płacił za nich wszystkie rachunki, czy to w restauracji czy w sklepie. Chodził z nią na zakupy, namawiając do wizyt w Seforze, tak jak dzisiaj. A przede wszystkim nie naciskał na seks, jakby czekając na jej pierwszy krok.
Nagle oczy blondynki rozszerzyły się do granic możliwości. Nie przyniosła do mieszkania kosmetyków z Sefory. Były w markowej, papierowej torbie z dużym logo. Wstała gwałtownie i rozejrzała się po przedpokoju, wyjrzała nawet przed drzwi. Nie było jej. Musiała zostać w samochodzie Roberta - pomyślała, po czym ruszyła do wiszącego na brzoskwiniowej ścianie telefonu.
Porwała słuchawkę z częściowo nadłamanych widełek i zamarła. Zapomniała z tych nerwów numeru komórki Roberta. Jeśli wziąć pod uwagę, że rozmowy na telefony komórkowe kosztowały więcej, to w sumie źle nie wyszło. Sięgnęła po swój kalendarzyk i wyszukała numer domowy Roberta, a następnie szybko wystukała go na cyfrowej klawiaturze telefonu.
Chwilę czekała, aż pikanie ustało, a telefon został odebrany.
- Tak, słucham? - odezwał się obcy, kobiecy głos.
Sylwia zastygła, nie wiedząc co powiedzieć. Dziesiątki myśli przewijały się przez jej głowę. Może ma kogoś innego? A może to jego siostra? Może pomyliłam numery? Albo jego sąsiadka odebrała? Dziewczyna spojrzała na wyświetlacz na słuchawce i błyskawicznie porównała go z wpisem w kalendarzyku. Ten sam numer.
- Czy mogę prosić Roberta do telefonu? - odezwała się drżącym głosem.
- Niestety, bierze prysznic. Może coś przekazać? - zapytał sympatyczny, choć wedle odczuć Sylwii conajmniej ociekający jadem głos.
Blondynka policzyła do dziesięciu i przełknęła łzy.
- Tak, proszę mu przekazać, że dzwoniła jego dziewczyna i czeka aż oddzwoni jeszcze przez trzydzieści minut - słowa wystrzeliły z jej ust niczym pociski z niemieckiego karabinu maszynowego, po czym rozłączyła się.
Pierwsza łza spłynęła po jej policzku, gdy rzuciła telefon na widełki, odłamując kawałek plastiku. Rzuciła się na wersalkę i wtuliła spływającą już potokiem łez twarz w poduszkę. Całe jej ciało drżało, oddech przyspieszył, a poduszka chłonęła coraz to obfitsze łzy rozpaczy. Po pięciu minutach oderwała głowę od poszewki z nadrukowanym metodą sitodruku jego zdjęciem i z potarganymi włosami zaczęła krążyć po pokoju.
- Jak on mógł, jak on mógł - powtarzała do siebie szeptem. Złość zaczynała brać górę nad żalem.
Chwyciła z półki polimerowy posążek słonia Babara i cisnęła nim o ścianę. Z frustracją zauważyła, że wyszedł cało z tego aktu gniewu. Warknęła żałośnie, i z założonymi rękami spoczęła na wersalce. Po chwili tuliła do piersi poduszkę, zdjęciem oczywiście do zewnątrz, bo na nic innego ten łajdak nie zasłużył. Wzrokiem śledziła wskazówkę budzika licząc, że telefon lada moment zadzwoni.
Nie zadzwonił. Minęły trzydzieści dwie minuty, a telefon nie zadzwonił. Będąc ponownie na granicy płaczu Sylwia, sięgnęła po swój kalendarzyk i ponownie wybrała numer domowy Roberta. Liczyła, że ta żmija odbierze, ale po chwili usłyszała w słuchawce męski głos.
- Robert Nowak przy telefonie, słucham?
- Jak mogłeś? Nie jestem teraz twoją dziewczyną! - wypaliła.
- Wiem. Od pół godziny próbuję to wytłumaczyć mojej żonie.