- Przykro mi. – Nie wiedziałem, co mógłbym więcej powiedzieć, by ją pocieszyć, poza tym prozaiczne słowa współczucia, wydawały mi się banalne. Położyłem rękę na jej ramieniu i nieznacznie ścisnąłem.
- Dzięki – odparła. – Nie mogę się z tym uporać – dodała z goryczą w głosie.
- Z czasem to minie, moja droga panno Marple – powiedziałem, a ona się uśmiechnęła.

Jeff MoonTaka sprawa... dialogi. Uważacie, że trzeba dużej ilości unikać długich wypowiedzi, na rzecz krótkiego i dynamicznego prowadzenia rozmowy?