Wspaniały, plastycznie utkany i ciepły wiersz z dużą dawką poezji nawet dla najmłodszych, i choć nie ma tutaj fajerwerków słownych(bo i nie to było zamiarem szanownej autorki) to warsztatowo całość bez zarzutu, utwór mknie od pierwszej po ostatnią strofkę jak nurt rzeczny w akompaniamencie jubilerskich cacek po szlachetny finał, niesie ze sobą wiele lekkości i odrobinę magii, która powinna towarzyszyć każdemu z nas w codziennym życiu, tak jak w każdym z nas może drzemać poeta. Mógłbym pisać jeszcze wiele o tym co można wyciągnąć z pomiędzy powyższego ale zostawię troszkę dla kolejnych czytelników. Wzruszony i ukontentowany powyższą lekturą

kłaniający się nisko:-)
Aleks:-)

Mnie osobiście najbardziej do gustu przypadły dwie ostatnie zwrotki, są bardzo dobrze napisane ciekawym piórem. Mam jednak kilka pytań co do pierwszych trzech, jest kilka fragmentów, które(tak sobie cichutko myślę) można by jeszcze przedyskutować. I tak jeśli można zacznę od początku:



Wiem, że te powtórzenia są zamierzone, ale cały czas się o nie potykam, w połączeniu z porównaniem do mrówki w ostatnim wersie ta zwrotka wydaje się mało atrakcyjna i banalna, odstająca poziomem od dwóch ostatnich.



Tak blisko siebie dwa "jaki" a przecież z łatwością można się jednego pozbyć bez szkody dla tekstu



w tym wypadku to "się" na początku wersu dobrze byłoby zlikwidować zmieniając formę czasownika "rozrosłam" tudzież zastąpić go innym słowem albo chociaż zmienić kolejność na "rozrosłam się"



Czy istotne jest wymienianie rasy czy koloru skóry dla wiersza??? nie lepiej zostawić czytelnika w drobnej niepewności, niech każdy ujrzy co chce...? to tylko moje pytanie

Wystarczy drobna kosmetyka i wiersz popłynie nurtem dwóch ostatnich zwrotek, które naprawdę dobrze i płynnie się czyta, pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

Kawał dobrej poezji jak dla mnie. Utwór charakteryzuje niesamowicie zgrabne i lekkie pióro, wszystkie wersy płyną jednotorowo bez rys i zadrapań. Tlenie czytam jako ostatni etap, na zgliszczach ciężko budować nowe. Po stracie zawsze zaczynasz dostrzegać rzeczy, które kiedyś były niewidoczne, jakby wszystkie zmysły otwierały się sto razy szerzej. Trzy strofki, a każda wyraźniejsza od poprzedniej jak trójwymiarowe pocztówki, które otwierają przed czytelnikiem zimne komnaty dogasającego pożaru peel'a. Prawdziwa uczta językowa i psychologiczna, jeszcze tutaj wrócę, pozdrawiam serdecznie, Krystianie :-)

Aleks...

Zdecydowanie przegadany, mało konkretów a za dużo paplaniny o niczym i niepotrzebnych zapychaczy, które zubożają tekst, gdyby odtłuścić powyższy zostałoby może z 5 wersów. W dodatku wkradły się bardzo przypadkowe rymy, które nie współgrają dobrze z całością. Przykład:



Tytuł nie najgorszy, lekko kłują w oczy słońca, jednak w całości wygląda jakby był drugim wersem wiersza, możliwe nawet, że tak było w pierwowzorze.

Poprzedni utwór zdecydowanie lepszy w Twoim wykonaniu, nad tym pochyliłbym się jeszcze kilkakrotnie.

pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

Bardzo dobry wiersz, Werko. Przechodzę obok niego po raz wtóry, ale nie mam jeszcze odwagi by zanurzyć się emocjonalnie, a raczej tego powyższy wymaga od czytelnika. Jest jak garnitur na ceremonię pogrzebową - dobrze skrojony, schludny i wymowny, szczególnie jeśli spojrzy się na tytuł, który bardzo dobrze współgra z całością. Nie każdy znajdzie pomiędzy własny kąt. A mnie tutaj dobrze, jestem jednym z żałobników i doznaję swojego rodzaju katharsis, jeszcze powrócę jeśli można, pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

"Pisarz", to zawsze brzmi dumnie, bo jeżeli w tej chwili, to faktycznie przez małe "p" i byłbym bardziej wstrzemięźliwy odnośnie górnolotnych samookreśleń. To co powyżej przypomina raczej staroświeckie pomieszanie z poplątaniem, czyli gdzieś tam kiedyś coś słyszałem ale z czym to się je, to nie pamiętam. Dlatego na początek dobrze zaznajomić się z typami wiersza, który najbardziej pasowałby pod Twoje pióro. Bo jeżeli nie wiesz nic na ten temat, to
zacząłbym od wierszy białych, które często dla początkujących są najłatwiejsze, jeżeli zaś chciałbyś pisać utwory wierszowane, to warto znaleźć chociaż elementarną wiedzę na ich temat, a to już wyższa szkoła jazdy, polecam na początek taki link http://redakcja-essentia.blogspot.com/2014/.../poezja-dla-opornych-cz-i-rodzaje-wierszy.html , który powinien pomóc, a na pewno nie zaszkodzi. Warto również zaznajomić się z naszymi portalowymi zakładkami w prawym panelu strony pod nazwami: "Debiut poetycki" oraz "Dekalog dobrego wiersza", to pozycje obowiązkowe dla raczkujących obywateli stron literackich. Do samego wiersza odnosić się nie będę, ponieważ nie znajduję w nim nic ciekawego, odkrywczego ani wielkiej wartości literackiej, która mogłaby mnie zatrzymać.
Doceniam oczywiście chęci i próbę napisania czegokolwiek, w końcu od czegoś zacząć trzeba, jednak następny wiersz napisałbym po dobrym zaznajomieniu się chociażby z ciekawymi utworami portalowej "górnej półki" jak również z zakładką na stronie głównej "polecane przez redakcję". Życzę wielkiej cierpliwości i wytrwałości witając jednakowoż w naszych skromnych progach :-)

pozdrawiam serdecznie, Aleks...

Macierzyństwo to przecież drugi biegun śmierci, ale spoko, rozumiem, że można mieć dosyć;-)
a tak na poważnie wracając do tekstu, jeżeli miałbym podpowiedzieć, to pozostawiłbym tytułowy pierwowzór, ale zrobisz jak zechcesz i jeszcze w jednym miejscu zmieniłbym wersyfikację i pozbył się jednego spójnika "i", moim zdaniem dla mocniejszego odbioru:

wyglądają jak pytajniki.
Żadnej odpowiedzi i tak samo jak w dzieciństwie
aby napisać wiersz, muszę schować się w szafie.

wyglądają jak pytajniki. Żadnej odpowiedzi
tak samo jak w dzieciństwie aby napisać wiersz,
muszę schować się w szafie.

Ale to tylko moja interpretacja tego fragmentu, już kończę wycierać buty;-) żegnając się i życząc wzajemnie ciągłej Weny:-)

Bardzo ciekawy wiersz, Basiu:-) widzę w szerszej perspektywie, że prezentujesz nam mocno esencjonalny cykl, wędrując Twoimi trzema ostatnio dodanymi tutaj wierszami. Przez życie jak przez pryzmaty, na każdym etapie co innego dostrzegamy, a jednak znajduję wspólne cechy pomiędzy utworami jak śmierć, pustka ale z nutą nadziei. Tytułowa wyliczanka tylko pozornie wygląda na niewinną, w rzeczywistości "entliczek-pętliczek" jest tekstem makabrycznym, śmiercionośnym wręcz, co zdecydowanie bardziej pasuje mi w odniesieniu do powyższego. Entlik to rzemień zaciskający się na szyi niczym pętla i pytanie brzmi, czy można go poluzować? nie wiem czy nie ma tu związku z wierzeniami demonologicznymi i folklorem ale zostawię na kolejne czytanie

Poruszający tekst, jestem na tak i tak jak poprzedniczka mam zamiar tu jeszcze wrócić. pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

wrzuć nam chociaż podkład muzyczny, jak mam stwierdzić czy te słowa komponują się z melodią? słowa piosenki, to tutaj rzadki i ciekawy widok, ale potrzeba tej drugiej połowy aby ocenić wysiłek autora, dla większej odwagi na razie wędruje na górny segment, pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

Nie wiem czy jest sens dodawania tekstów w takiej formie, jeżeli nie możesz sobie poradzić z wersyfikacją, to kto ma to za Ciebie naprawić??? Ewidentnie to musi być wina Twojego edytora, albo jakiegoś błędu przy wklejaniu całości

fajnie byłoby odbudować wersyfikację, bo chyba nie o to chodziło ;-) pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...

Jeśli można, to jeszcze troszkę pomarudzę a propos powyższego. w niektórych miejscach wiersza nadal niestety mam uczucie lekkiego przesytu, podobne rekwizyty użyte blisko siebie nie robią wrażenia, a tylko nużą, chociażby w tym fragmencie:

uczesana w seler
pachniesz podziemnie
białymi korzeniami

kolejna rzecz, o którą się potykam, to przypadkowy rym, zdaje się, że niedokładny, oparty na identyczności samogłoskowej w przedostatniej literze "ą" a zakończony spółgłoską o podobnym brzmieniu "c-d" - "znikąd - żyjąc", na całości nie brzmi ten fragment najlepiej, tym bardziej, że jest osamotniony ;-)

to miejsce w którym się porasta - to drugie "to" w tekście zbędne.

warto dopracować tekst, bo faktycznie niezły, pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...:-)

Ja również uważam, że to dobry wiersz, zasługujący na ciepłe przyjęcie i kilka słów, chociażby ze względu na niebanalną tematykę, ale przypominam, że to debiut autora na naszym portalu pisarskim a wykonanie pozostawia troszeczkę do życzenia. Z dużą niecierpliwością czekam jednak na następne, które rzucą więcej światła na świadomość i rękę twórcy, a tymczasem pomarudzę troszeczkę:



staramy się unikać archaicznych zaimków, "Ze swoich..." brzmi zdecydowanie naturalniej




zbędne są powtórzenia po trzykroć tego samego, słowo ma zawsze największą moc użyte za pierwszym razem(to tak jak z kawałem), później to już tylko repeat dla tłumu ;-) zapisałbym:

"a oni wciąż i wciąż" lub coś w stylu "a oni wciąż i dalej to samo"

Poza tym w tekście jest za dużo "Jacy, jacyż", naliczyłem 5 sztuk na całości, trzeba z kilku zrezygnować, ewentualnie zastąpić te "jacki" np:"ależ niewdzięczni są..."



tutaj można zdecydowanie lapidarniej, to najbardziej przegadamy fragment wiersza, który nieco nuży i brzmi jak wyliczanka.

I tak na koniec, powiem tylko, że w wierszu występuje zbyt duża liczba zaimków, które na całości po wnikliwym czytaniu strasznie rażą. tylko zaimka "ich" naliczyłem 4 sztuki, nie wspomnę o reszcie, ale tekst wymaga pewnej kosmetyki.

Pozdrawiam serdecznie, życząc cierpliwości i wytrwałości na PP, a także rozwoju i kolejnych udanych tekstów, na które czekam z niecierpliwością :-)

Aleks...

A ja uważam, że to jeden z bardziej wartościowych ostatnio tekstów pojawiających się na naszej portalowej półce poetyckiej, nie grzeszy banalnością wśród sterty monotematyczności. Oczywiście, można ponarzekać, że to tylko odpowiedź na poprawną Villanellę Thomasa, ale powyższa wcale nie odbiega tematem ani wykonaniem od oryginału. Miała być w podobnym tonie i jest, a dodam tylko, że mi owe dzieło powyżej odpowiada bardziej niż polskie przekłady pierwowzoru. Jednak w macierzystym języku, w którym powstała brzmi zdecydowanie ciekawiej. Ja inwersji czepiać się nie będę, ale jeżeli miałbym na coś ponarzekać, to wybieram wers:



nie pasuje mi to "zdejm", nieładniej brzmiałoby:

Obdarz spokojem, zrzuć strach, zabierz/zdejmij mękę drżeń

pozostaje 12 głosek, pozbywamy się wewnętrznego rymu "lęk - drżeń" i niefortunnego
"zdejm".



Ale to tylko moje skromne zdanie, które chciałem wyrazić poniżej powyższego ;-) Brawo za całokształt!!!

pozdrawiam serdecznie, Aleks... :-)

Warto pokombinować z drugą zwrotką, ponieważ haczy strasznie użyte dwukrotnie obok siebie "się", a połączenie rzek z hukiem jest raczej niefortunne i mało poetyckie, co do pierwszej zwrotki, warto pozbyć się jednego "w" zmieniając formę wyrazów ostatniego wersu oraz niepotrzebnej inwersji w pierwszym wersie i zapisać go:

budowałam na ruinach błękitnego zamku

pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...