Bardzo mi miło Pumbo, że wizyta w moim świecie skłoniła Cię do refleksji. Pozdrawiam gorąco i zapraszam do pozostałych tekstów.

Witajcie kochani,
bardzo dziękuję za wszystkie komentarze. Ten utwór jest jedną z niewielu powziętych przeze mnie prób zmierzenia się z prozą poetycką; jak widać z dość zadowalającym skutkiem, acz warto by nad Wieżą jeszcze popracować.
Wasinko, dla Ciebie szczególne podziękowanie - jak zawsze potrafisz podnieść na duchu, a jednocześnie wskazać potknięcia.
Masz rację co do zamierzoności tekstu - chodziło mi o to, aby ująć treść w jak najbardziej melodyjnej formie. Rozumiem, że podczas lektury coś Ci tam zazgrzytało - moja walka z rymami wciąż trwa, i jak sądzę, potrwa jeszcze parę ładnych lat Mimo to, jestem szalenie wdzięczny za wskazanie błędów.
Pozdrawiam wieczornie

Witaj Jonasz... widzę, że znów wprowadziłem Cię w stary, dobry nastrój grozy

Luano, moje gratulacje! Dotknęłaś bardzo trudnego, myślę, że dla każdego z nas, tematu, a z robiłaś to w taki sposób, że poczułem wstyd, gdyż wyobraziłem sobie, że i mnie kiedyś zaświtała tak myśl, by oddać babcię. Bolesnym, ale i w pewien sposób oczyszczającym doświadczeniem była lektura Twego utworu.
Co do stylu natomiast: zastosowany minimalizm pozwolił czytelnikowi skupić się na treści i przesłaniu pracy, nie zmuszawszy go do wyciągania znaczeń z natłoku kwiecistych słów (to jest akurat moja zmora ) Pozdrawiam

Witam,
nie można pisać takich tekstów bez oparciach ich na własnych przeżyciach... zbyt są prawdziwe i zbyt bolesne, aby mogły być jedynie literacką fikcją. Powaliłaś mnie na kolana, dziękuję
Pozdrawiam

Dziękuję Sokol i z drżącym serduchem czekam na Twoje refleksje

Nie czytałem wszystkich komentarzy, wybacz
Insomnie znajdę w ostatnich tekstach, więc ją sobie dzisiaj przeczytam. Przed długością nie musisz ostrzegać, sam piszę dłuuugaśne teksty; naskrobię coś wieczorem tytułem komentarza

Niestety nie znam zbyt wielu Twoich utworów i dla tego lektura ,,Zapisków spod poduszki" wydała mi się trochę oporna. Powiedz mi proszę, czy mogłabyś podrzucić linka do wspomnianego wiersza ,,przebudzenie"? Może w ten sposób rozsłupłam znaczenie tej miniaturki
Podoba mi się ograniczoność słów - też bym czasami tak chciał. W moich tekstach z reguły płynie potok, trudny do pohamowania...
Pozdrawiam serdecznie

Witam, tekst w moich klimatach. Swego czasu napisałem opowiadanko o dość podobnej tematyce i muszę powiedzieć, że wzbudziło we mnie bardzo podobne uczucia, jak to dzisiejsze, Twoje opowiadanie.
Po części zgadzam się z Figiel, troszkę za dosadnie kreślisz niektóre obrazy, na czym zdecydowanie traci klimat utworu.

,,Ale przejście przez nią sprawi, że znów zaczniemy istnieć w realnym świecie. Niech spadnie na nas, przygniecie nas. My i tak się podniesiemy, bo nadal są rzeczy dla których warto żyć. Nadal są ludzie. Przejdźmy przez prawdę, zaakceptujmy ją. Trzeba zbudować nowy dom."

Dla mnie przesłanie bomba, tylko dlaczego wkładasz je w usta bohatera? Czy nie lepiej by było, gdy Twoi czytelnicy sami doszli do takiego wniosku. Lubię, gdy literatura zmusza nas do myślenia; w przypadku Twojej pracy miałem niestety zbyt dużo informacji zaserwowanych na przysłowiowym talerzu.

Mimo wszystko tekst jest wart przeczytania i uwagi.
Pozdrawiam

Witaj Sokol, nastrojowo i refleksyjne, jak zresztą zwykle. W tym tekście jednak spodobała mi się przede wszystkim taka mała próba analizy społecznej, której moim zdaniem starałaś się dokonać. Poraża to wypalenie i niechęć ludzi inteligentnych i wrażliwych. Odnoszę wrażenie, że choć tekst przesycony jest atmosferą spokoju i zadumy, coś w nakreślonym przez Ciebie świecie bezpowrotnie umiera... czy nie jest to człowiek, czy nie jesteśmy to my?
Bardzo dobry tekst. Pozdrawiam

Tekst, który nie tyle skłania, co wręcz zmusza do refleksji. Niedopowiedzenia sprawiają, że przyjęcie jednej konkretnej interpretacji może być kardynalnym błędem. W namalowanych bohaterach każdy może odkryć cząstkę samego siebie, niezależnie od płci, wieku, doświadczeń życiowych, bo każdego z nas łączy tęsknota za kimś bliskim, którą kiedyś z pewnością odczuwaliśmy
Dziękuję za emocje, których mi dostarczyłaś.
Pozdrawiam

Witaj Wasinko,
raz jeszcze odwiedziłem Twoje rozstaje i muszę powiedzieć, że wrażenie jakie odniosłem po lekturze skłania mnie do tego, by wszem i wobec oznajmić: poproszę o książkę, ażebym mógł, po wielokrotnym rzecz jasna przeczytaniu, postawić ją na półce między książkami moich mistrzów: V. Woolf i I. McEwana.
Lektura tego tekstu była emocjonalną burzą. Dziękuję

Witaj Krzysztofie,
przede wszystkim dziękuję za komentarz i ciepłe słowo
Lubię takie bogate stylizację, wydaje mi się, że tekst jest nie tylko obrazowy, ale i dźwięczny. Ale rzecz jasna masz w pewnym stopniu rację, nie każdemu musi to odpowiadać.
Przestrzegać nikogo nie zamierzam. Pisanie jest dla mnie pewną formą psychoanalizy; staram się wydobyć z siebie wszystko to, z czym mam w codziennym życiu problem, a potem badam, analizuję i opisuję...
Pozdrawiam serdecznie

Witaj Mirando, bardzo się cieszę, że udało Ci się przebrnąć przez tekst i że Ciebie zainteresował. Mój styl, jak sama to przyznałaś, nie należy do najłatwiejszych, tym bardziej jestem wdzięczny, za czas jaki poświęciłaś, aby rozsłupłać znaczenia ukryte za słowami.
Bardzo mnie cieszy refleksja, jaką na końcu komentarza, tak ,,na gorąco" zechciałaś sformułować. Kurczę, udało mi się przekazać wszystko to, co sobie zaplanowałem
Dziękuję raz jeszcze i zapraszam do pozostałych tekstów

Ojej... tak więc jeszcze raz dziękuję.
Trzy razy przeczytałaś całość??