Widzę, że żabka poetka, której nikt nie rozumie poza tymi, co się wsłuchają, trafiła na dolną półkę.

Czytając komentarze zastanowiłem się czy, aby na pewno najważniejszym problemem, który jest tu poruszany są rodzice. Wydaje mi się, że zbyt małą uwagę zwracamy na wilka, a parzcież jest w tytule i na końcu miniaturki. Jeżeli jest wilk, to jest też Czerwony Kapturek. Kto jest nim? Według mnie bohaterka opowiadania. A wilk to zapewne ktoś z kim się związała. Dlaczego akurat z wilkiem? Bo fascynuje. Jest piękny, dziki. Z nim życie jest w opozycji do dotychczasowego jak czyste prześcieradło do brudnego. Gdyby tylko wilka dało się trochę okiełznać można by żyć przy jego boku bezpiecznie. Wszak wszyscy czują respekt wobec niego. Wilk jest inny. Wilk fascynuje. Niestety chadza też własnymi drogami. Ma własne plany i przyjemności.

Czerwony Kapturek pozostaje sam. Ale czy nadal jest Kapturkiem? Nie. On również staje się wilkiem. Kapturek kąsany zmienia się, przeistacza. Taką transmutację znamy z literatury. Nie chce być sam, więc wiąże się z innym. Oboje samotnicy chodzą swoimi drogami. Warczą na siebie, ale gdy przychodzi czas lgną nawzajem gdyż instynktownie tego potrzebują.

Bac się jaki to piękny powód do fascynacji.

Sokole, Shinobi dziękuję za odwiedziny. Rzadko, ale czasami uda się coś porządnego napisać . Trochę jestem zaskoczony tak dobrymi komentarzami. Kiedy pisałem tekst, wydawał się jedynie całkiem poprawny, a tu proszę takie pochwały. Moja reakcja prawdopodobnie wynikała z tego, że jak każdy autor już podczas pisania znałem zakończenie, a wiec nie mogło tu być mowy o zaskoczeniu. Niby fajnie jest ale teraz wstyd coś głupiego napisać.

pozdrawiam Rafał

Adelino, bez paniki. Ten Twój nieco absurdalny tekścik jest całkiem całkiem. Można by go trochę rozbudować o kilka innych absurdów. Na razie wygląda jak szkic czegoś, co może być jeszcze całkiem fajne

Mirosławie pozdrawiam

Śmieszny, sympatyczny wierszyk

Coś tam jeszcze się znajdzie. Poeta ze mnie żaden, ale staram się to nadrobić humorem

Uff ulżyło mi. Co do osadzenia recenzji w szerszym kontekście jeśli pozwolisz, pozostanę przy swoim zdaniu. Oczywiście szerszy kontekst to możliwość nie konieczność.

Myślę, że po przeczytaniu naszych komentarzy nikt już nie będzie miał wątpliwości, że ostatni mój tekst w dziale prozy po prostu się Tobie spodobał.

pozdrawiam

Elwiro, czy ja zwracają się Anetko zrobiłem osobistą wycieczkę wobec Ciebie?

Elwiero jak myslisz co to jest, cytuję: "Co to jest szczerość też nie wiesz, za to dobrze wiesz komu posłodzić. Znam Cię dobrze z innego portalu.Takich jak Ty ludzi nie cenię więc trzymaj się z daleka."

Anetko, spokojnie. Nie irytuj się

Dziękuje Cobro za odwiedziny. Jeżeli chciałbyś się jeszcze raz uśmiechnąć, to podaje link do rymowanek, które umieściłem w dziale poezji

http://www.portal-pisarski.pl/readarticle.php?article_id=36936

Musze przyznać, że moje zaznajomienie się z tekstami Shinobiego to doprawdy cała historia. Z początku nie bardzo mi się one podobały , lecz w miarę czytania kolejnych, zacząłem zmieniać zdanie. Ten tekst był, przynajmniej dla mnie, przełomowy, kiedy to po jego przeczytaniu doszedłem do wniosku, że oto mam przyjemność czytać utwory bardzo zdolnego autora.

Miałem okazje już jakiś czas temu czytać ten tekst i nie zmieniłem zdania, że jest świetny

Elwira ma rację Anetko recenzja to w końcu nie laurka. Poza tym pisanie recenzji to sztuka pisania powściągliwego tak, aby nie napisać zbyt wiele. Dlatego zapewne brak informacji o Autorce był niewygodny i zmuszał do ciągłego skupiania się na książce.

Pojedynek na myśli

Ona
Mógłbyś ustąpić miejsca grubasie
drugą godzinę stoję na trasie

On
Czego się gapisz ty tyczko chmielu
pewnie byś chciała usiąść w fotelu

tak byli zajęci swoimi myślami
że nie zauważyli starszej pani

która, gdy kierowca brał zakręt łukiem,
przez okno wyleciała z hukiem

pozdrawiam Rafał