I jeszcze ja, na końcu łańcuszka peanów, taka skromniutka i biedniutka, chciałam wyrazić rzecz jasna swój podziw dla kunsztu i pomysłowości Autora, jak również zadeklarować, że od wczoraj jestem wielką fanką wiader!

Pozdrawiam

Esencja transcendencji w duchu romantyków. Bardzo przypomina skondensowany mickiewiczowski "Czatyrdah" okraszony nutą ekologii (ojej!).

Klimat wiersza nadzwyczajnie wiosenny, choć może sam utwór z pozoru nie aż taki. Interesujące wyzyskanie znanych motywów w świeższej otoczce antropomorfizacji. To więcej niż wiosenna rozmowa przy porządkach w muzeum przyrody Pozdrawiam

Kilka osobistych uwag po lekturze:

Twój tekst stanowi przykład literatury rozrywkowej oraz żywiołowego wykorzystania zasobów mowy potocznej, nadającej niespotykanych odcieni barwom świata przedstawionego.

Czytało mi się bardzo przyjemnie.

Swoją drogą, niezły agent z tego Miecia, dosłownie agent stulecia

Nie chodziło mi zupełnie o dyktowanie opinii pozostałym wartość dyskusji polega przecież na różnorodności argumentów.

Pozdrawiam i życzę odwagi

Zwiewny ten erotyk i, jak zwykle zresztą, doskonały w formie.

Znam kobietę, która bez Opium Laurenta nie wyobraża sobie elegancji ani kobiecości.
Gusta bywają różne, a co do perfum... wystarczy kropla za uchem, na tętnicy szyjnej i masz jeden wielki ból głowy, tak jak w wierszu

Wiolin, przecież to wiersz Adeli.

Przywołuje wspomnienia, których młodsi nie będą mieli. Jest czego zazdrościć. Zgrabnie napisane.
Pozdrawiam!

Hmm... Przyznam, że z trudem przebrnęłam przez grubą warstwę fekaliów, aczkolwiek robota językowa - i tu zgodzę się z przedmówczynią - pozytywnie nastraja do tego tekstu. Nie dziwię się, że trudno było poskładać te wyznania Czecha do kupy - dosłownie i w przenośni .

Czytając Twój solidny tekst (nie pozbawiony również jaj) czułam się trochę, jakbym słuchała po raz kolejny opowieści oficera (wątek z filmu "Pulp Fiction", który małemu Butchowi przywozi z wietnamskiego frontu zegarek trzymany przez całą wojnę w dupie. To moja ulubiona scena.
Opowieść dosadna i życiowa, autentyczna, mierząca się z mitem współczesnej Ziemi Obiecanej.

Ja sens widzę. Sens jest w wersach:



a dla ścisłości może by universum pisać przez v, tak jak versum.

Pozdrawiam!

brakuje końcowego ogonka u ę

Naprawdę niebezpieczne to są cyfrowe śmieci, w które obfituje między innymi fb.
Może właśnie ta cyfrowa śmieciowatość sprawia, że emocje okazywane w przestrzeni fb są tak płytkie, a nawet śmierć zadaje się klawiszem Del.
Zabrakło mi trochę refleksji, która zrównoważyłaby dołujący kontekst wiersza. Jeśli fb jest do bani, to jakie ma być to nie-cyfrowe życie? W końcu wirtualność to znak czasów i nikt już prawie nie obywa się bez nowych mediów.
Pozdrawiam!

A mnie się przypomniała nieśmiertelna kwestia mamusi Adasia Miauczyńskiego z filmu "Dzień świra": Jedzzupęsynkupomidorowatwojaulubiona

Podoba się, i to bardzo

W tytule wiersza: słowo czas zawiera się w słowie czasomierz, a więc to oczywiste nawiązanie do wiersza "But w butonierce". W przeciwieństwie do bohatera wiersza Jasieńskiego, Twój bohater jest lekko nadętym poetą-pięknoduchem, spędzającym czas na śniadaniach w bistro i obiadach z uduchowionymi przyjaciółmi, a wieczorami egzaltuje się swoją upozowaną samotnością. Coś mi jednak świta, że to może być pastisz lub parodia - jeśli trafiłam, to wyszło znakomicie.
Przyznaję, że wiersz Jasieńskiego nigdy nie należał do moich ulubionych, pomimo że bohater wiersza budzi moją szczerą sympatię. W ogóle futuryści to dla mnie trochę grupa zagubionych turystów literatury - prawie zapomnianych i już mało aktualnych.
Twój bohater wydaje mi się mniej sympatyczny od pierwowozoru, ale za to wiersz z jakiegoś powodu mnie rusza (czyżby z powodu zawartej w nim ironii) i za to właśnie stawiam Ci piątkę.
Pozdrawiam!