Wasinka:
Wiem Ale nie o to mi chodziło.


To mnie cieszy. Jak już wspomniałam wcześniej, nie piszę humoresek, ani też tekstów opartych całkowicie na dialogu. Ta humoreska jest pierwsza, dlatego tym bardziej cieszy mnie jej dobry odbiór - mimo, że tekst nie przeszedł dalej.

darek i mania: dziękuję za odwiedziny

Być może tak jest, morfino, jak piszesz, że gdzieś widać ten strach przed limitem znaków. Ciężko powiedzieć dużo, gdy ma się wyznaczone granice, nawet jeżeli stosuje się - jak to napisał mike - "surowy i ascetyczny ton opowieści". Chciałabym Ci napisać, że kiedyś wrócę do tej miniatury i "wycisnę" z niej więcej, ale prawdopodobnie tego nie zrobię, bo nigdy nie zmieniam tekstów, które uważam za skończone (chyba, że są w nich oczywiste błędy). Cenię sobie jednak Twoje uwagi i mam nadzieję, że przy moich następnych publikacjach się nie zawiedziesz

To akurat jest słabe źródło, bo "Pieśń Lodu i Ognia" to fantastyka i nie ma nic wspólnego z prawdą, autor książki po prostu sobie taki tytuł wymyślił. W naszym świecie, ser to wciąż przysmak, a nie tytuł honorowy

Samo opowiadanie jest wciągające, napisane bardzo dobrym stylem i obrazowo. Trochę czuje się w nim inspirację sagą George'a R.R. Martina. Ale może to tylko moje subiektywne odczucie.

Fajnie się czytało

Vasamir: bo to pierwej miało być o ludziach, o takim właśnie polskim Zdzisiu i Bronku, pamiętających, że "kiedyś to było lepiej", taki pan dozorca Bronek, zamiatający codziennie podwórko i zmagający się z liczną rodziną Zdzisiu. Nie byłoby jednak z tego humoreski, ale narzekanina. Karaluchy rysowałam na studiach, na razie wystarczy

amso: Właśnie dlatego je wybrałam. Bo nie darzymy ich sympatią, bo krzyczymy na ich widok wniebogłosy (kobiety) i atakujemy laczkiem (mężczyźni), bo wolelibyśmy się bez nich obejść, a nie możemy, tak właściwie one bez nas.

Dobra Cobro: Dziękuję jeszcze raz

Mike:
to było jak najbardziej zamierzone
Cieszę się, że się podobało.

Pozdrawiam

Dobra Cobro: Sto punktów dla Ciebie!

Tak jak napisał Shinobi, to humor raczej czarny, ale dobry. Sam tekst bardzo prawdziwy, a mąż wprost uroczy.

Pozdrawiam i życzę powodzenia w finale

Dobra Cobro, takie było założenie Dzięki za odwiedziny.

Witaj w moich skromnych progach, akacjowa Dziś pełno u mnie karaluchów, ale co tam. Postawiłam na coś opartego na samym dialogu, czyli na to, co rzadko stosuję. W pojedynkach się nie sprawdziło, ale cieszę się, że się podobało

Dzięki za wizytę.

Dziękuję, henrykihno!

Coś się skończyło, to na pewno. Kuleczki nikt nie zastąpi i nikt nie zastąpi mojego psiaka, który umarł ponad osiem lat temu. Nie chcieliśmy nowego psa, różnych względów, a przede wszystkim dlatego, że Bobik był wyjątkowy. I do tej pory nie mielibyśmy go, ale ktoś nam na początku tego roku podrzucił małą białą kuleczkę na klatkę schodową (Bobik zresztą też był znajdą). Nowy członek (a raczej członkini) rodziny przyszedł do nas sam. Uwielbiamy ją i nie widzimy poza nią świata, ale ona nie zastąpiła nam Bobika. Jest zupełnie inna od niego i też jesteśmy do niej przywiązani jakoś inaczej. Tak jak jednak wspomniałeś, musiało minąć dużo czasu.

Nie ma chyba szczerszej przyjaźni i miłości niż ta pomiędzy psem a człowiekiem. Gdy traci się najlepszego przyjaciela, członka rodziny, wiadomo, że nie można go zastąpić nikim innym. Wiem coś o tym. Ale można pokochać drugi raz - inaczej. Nawiązać przyjaźń - inną, ale nie wykluczone, że równie mocną. Pokochać drugi raz nie znaczy zapomnieć o tych, których się straciło.

-objawiała się

- zaparzył?

- mało kto mierzy wodę w jednostkach masy. Poza tym litry (hetkolitry) pasują tutaj bardziej, łatwiej je sobie wyobrazić niż np. tonę wody.

- zagubiony przecinek

- jest

- przecinek

Tyle na razie wyłapałam. Do treści odniosę się później

Jak dla mnie trochę za bardzo ten tekst "się rwie". Lubię krótkie, dosadne zdania, ale tutaj jest tego wszystkiego za dużo. Nie czytało mi się płynnie. Temat jest jednak dobry i tu daję plus.


W Twojej miniaturze to nabiera nowego znaczenia, niż to powszechnie znane.

Pozdrawiam

Jakoś tak od pierwszego zdania było wiadomo, że ten portfel znajdzie się w jakimś zwyczajnym miejscu. Ten tekst nie zatrzymałby mnie nawet na moment, ale zwyczaj takiego histerycznego szukania zgubionych rzeczy ma moja mama, więc czułam się tak, jakbym czytała o niej. Wynika z tego, że coś w sobie ma ten krótki tekst. Pozdrawiam


Aha.

Ja się nie czepiam. Dla mnie to świetny tekst na poprawę humoru. I sam pomysł na pociąg niezły.

Pozdrawiam.