No i znowu Mike...
On często ma rację. A tutaj przede wszystkim
Warto wziąć pod uwagę każde Jego słowo.

Kamea.

Podoba mi się metafora walącego się na głowę nieba, można sobie wiele dopowiedzieć.



czy to jest niezbędne? Bo mnie strasznie zgrzyta?

Kamea.

Popis ze znajomości anatomii i historii (i może geografii) Oraz mętna ekwilibrystyka słowem.
Czy już wiesz?
Jeśli tak to na raz.

Kamea.

Wydaje mi się, że tylko wersyfikacja może świadczyć o próbie lirycznej. Zdjąć entery i może jakiś szkic opowiadania... (bo mamy część pierwszą więc w zanadrzu kolejne)

Ale wiersza ja nie widzę niestety

Kamea.

Ale melancholijnie!

Rzeczywiście dwa kosmosy, dwoje na rozstajach. Druga zwrotka świetna, ona niesie cały wiersz.
Gratuluję.

Kamea.

Kurcze, mam zagwozdkę kiedy czytam.

Zaczyna się już na tytule. Czy tak chciałaś żeby był napar i stek? Dla mnie to brzmi kuriozalnie i nie ma zupełnie odniesienia do treści... (możesz wytłumaczyć dyletantce?)

Potem już grasz skojarzeniami aż się kulę czytając i rozszerzam źrenice.
Wiersz zasysa taką cząstkowością i skupieniem się na detalu, który rozgrywa wiersz od początku do końca.

Tylko się dziwię tym "we mnie" - czy to nie jest nadużycie jeśli poprzedza je wewnętrznie?

jeśli jestem nitką,
to ona musi być urwana.
musi być urwana, skoro już dawno
wewnętrzne nic nie wiąże we mnie końca
z końcem, nie wiąże się z niczym.
igła dopiero otwiera lodowe oko.

jeśli jestem nitką,
to ona musi być urwana.
musi być urwana, skoro już dawno
nic nie wiąże we mnie końca
z końcem, nie wiąże się z niczym.
igła dopiero otwiera lodowe oko.

Co sądzisz?


No i nie napisałam, że świetni mi się przeczytało, naciągnęła się ta nitka także i we mnie

Kamea.

Mnie się ukazuje taki kadr, krótkie ujęcie, jakiś moment z życia tych dwojga. Oboje czekają na przypływ i to jest świetnie u Ciebie pokazane - spodziewają się wszystkiego i w tym spodziewaniu jest jakaś historia i przyszłość nie do końca jeszcze sprecyzowana. Pięknie ten ułamek czasu uchwyciłaś i ta metaforyka morza symbolizującego upływ jest dla mnie ogromnym walorem.
Ale są też słowa klucze w Twoim wierszu i ja je interpretuję jako takie znaki na drodze, może nawet kamienie milowe. Przede wszystkim jest zamyślenie i to mnie ujmuje, bo lubię takie wybieganie w...

Sprawiłaś mi radość, dziękuję

Kamea.

Panno z białymi parasolkami w oczach, jaka jesteś przenikliwa!
Czy można jeszcze dodać Ci urody kiedy jesteś taka wszechwidząca i nie ukryje się przed Tobą żadna moja myśl?

Dziękuję, będę pamiętać.

TK

Świetny wiersz!

Po prostu wszedł we mnie, obezwładnił. Od początku do końca poprowadzony z niedomówieniem ale i z krystaliczną czystością.
Uwielbiam takie pisanie. Bardzo Ci dziękuję, poprawił mi nastrój na dzisiaj a może na dłużej

Kamea.

Puenta zapierająca dech.

Natomiast wiersz mnie nie porwał, wyczytuję zbyt dużo dosadnej gry słownej ze mną, takie kokietowanie atrybutami trochę trącającymi o banał.

Podoba mi się nastrój wiersza, taki zrezygnowany.

Kamea.

Och, dziękuję Wam za te słowa pod moim wierszem
Cieszę się, bo to rzadkość, że ktoś przychodzi do mnie...

Zygusiu - wielkie dzięki. Mocny jest, to prawda, tak chciałam.

Agnes - Tak, masz rację -wszystkie te epitety przechadzały się po głowie kiedy pisałam. Dziękuję za wskazanie błędu, zaraz poprawiam. Ale, proszę Cię powiedz mi, Ty o tak wysublimowanym zmyśle lirycznym, czytasz na wprost?! To podniebienie jest łącznikiem pomiędzy zwrotkami, przeniesieniem o zwierzęciu... hmm, kurcze, czy napisałam aż tak komicznie?!

Abi-synie - Ależ jestem nowicjuszką! I to taką z tych najsmutniejszych, bo uparcie kochającą. I powiem Ci szczerze, że nie spodziewałam się, że odczytasz zwierzenie Jestem pod wrażeniem, bo bardzo chciałam to zawoalować w wierszu. Dziękuję, że się wgłębiłeś.

Antku - Fajnie,że wpadłeś Wiesz, nigdy nie wiem jak to wyjdzie na końcu, przyprawiam słowami o różnym smaku. Liczba mnoga nie, tak jak napisałam do Agnes- podniebienie jest atrybutem drapieżnika polującego a kukułka zniesławieniem mężczyzny.
Dziękuję Tobie za chwilkę dla mnie

Kamea.

To jest przepięknie napisane. Z polotem i wyczuciem.
Chociaż tytuł jest pretensjonalny i nie podoba mi się. Ale co tam tytuł, to tylko tytuł, puenta wynagradza mi wszystko



jest zwyczajnie piękne.


Kamea.

Oj, załamałam ręce

Reminiscencja tak żarliwie smutna, że aż załkałam.
I ten nerw w puencie... Tak można tylko z bezsilności.


Kamea.

Mnie się czyta o pięknym rozczarowaniu. Kiedy peelka znowu widzi On jest gamą dźwięków więc ona słucha wargami i znowu , aby być bliżej zamyka się na obrazy.
On jest dźwiękiem jakiego Ona szuka, wzrok przeszkadza.
Czy nie?

Podoba mi się.

Kamea.

Ale nie da się ukryć, żeś uległ pewnemu nieopisanemu nastrojowi
Mnie się widzi takie obrazowanie z obrazów zapamiętanych w samym sobie.

Kamea.