Ha, tu mnie macie - wydziobane oczy dodałem po napisaniu tego opowiadania, gruntownie przerabiając, a właściwie pisząc od nowa drugą połowę - i ten opis widoku jakoś mi umknął. Trzeba się zatem zastanowić nad całym akapitem.

@Jack - nie wiem, czy wymyśliłbym dłuższą fabułę z tak mało mobilnym bohaterem. Chyba, żeby po prostu zrobić po prostu narratora-zombie. Zombietorra

Dzięki

Sacrum z definicji nie jest z tego świata.
Reszta to bełkot.
A dużo pytań i dziwnej interpunkcji nie sprawa, że tekst brzmi mądrze.
Poza tym chaos, rwanie, ni w pięć ni w dziesięć wyskakują rymy, jakieś niewiadomej proweniencji wtręty, a gdzie tu to sacrum - pojęcia nie mam.

Hah, dzięki, komentarz tym milszy, że już nie spodziewałem się, że ktoś jeszcze tu zajrzy

>(aczkolwiek w fizycznym ujęciu fałszywe )
wiem, już mi wytłumaczono. ale co zrobię, mi też się to podoba.

>Mistrzu
Upraszam jednak o nie rozpędzanie się

jeszcze jutro poczytam więcej razy, ale swoją obecność zaznaczę już dziś

latawców raczej nie robi się ze lśniącego - kredowego albo lakierowanego papieru - bo papier taki jest gruby i ciężki, a latawiec ma być sztywny, ale jak najlżejszy.

"imię (...) trzeba topić w piwie karmelowym, skuteczniej /w wódce."
to zdanie zgrzyta, brakuje jakiegoś spójnika i dopełnienia w drugim zdaniu składowym, czegoś w rodzaju "ale skuteczniej jest w wódce".

"nazwisko wytłoczone w celulozie podlega obróbce języków /ognia"
tego nie rozumiem - dlaczego nie "językami ognia"? te języki są personifikowane? ale wtedy to jakieś niezgrabne...

jeszcze do czegoś się miałem przyczepić, ale zapomniałem do czego

poza tym dobrze. wyśmienity, hipnotyzujący język i bardzo nieoczywiste dla mnie skojarzenia. gdzieś pod powierzchnią błąka się patos, taki cokolwiek "melodramatyczny dramatyzm", ale nie wydostaje się na wierzch. wrócę, i pomyślę więcej.

Dzięki.
Niech będzie, że proza.

dzięki

@julanda
tak, jasne, że en tekst ma odchył prozatorski, podobnie, jak większość tego, co wrzucam do kategorii "wiersze". stricte poetyckiej formy chyba do końca nie czuję, nie umiem się w niej poruszać. ale skoro chcesz słuchać - znaczy, że taka, jaką realizuję, działa


aha. w sumie znowu popełniłem tekst, którego odczytanie wymaga znajomości pewnych niekoniecznie powszechnie znanych faktów historycznych, zwłaszcza, jeśli chodzi o pierwszą strofę. więc dwa słowa wyjaśnienia:
Aleksy Angelos to cesarz Aleksy IV, ostatni władca z dynastii Angelosów, która rządziła Bizancjum pod koniec XII wieku. Aleksy był porfirogenetą, to jest synem cesarza, i prawowitym następcą, jednak jego ojciec został obalony przez swojego brata, Aleksego III, i razem z synem trafił do więzienia. Aleksy zdołał uciec, i udał się na zachód, szukać pomocy. Znalazł ją w 1203 roku w Wenecji, gdzie formowała się właśnie IV krucjata. Namówił jej przywódców, by razem z nim zdobyli Konstantynopol, obalili Aleksego III, a jego samego osadzili na tronie. W zamian miał wypłacić Wenecji gigantyczną kontrybucję. Akcja się udała, nieprzygotowane do obrony miasto zdobyto właściwie z marszu, jednak skarb cesarski był pusty, pod krótkimi, ale straszliwie nieudolnymi rządami Angelosów państwo stało na krawędzi bankructwa, więc Aleksy nie miał pieniędzy na obiecaną kontrybucję. kiedy nie wypłacił jej przez rok, stacjonujący w pobliżu krzyżowcy najechali Konstantynopol jeszcze raz, tym razem nie ograniczając się do zdobycia miasta, ale przez kilka dni plądrując je, paląc i mordując mieszkańców.

bohaterem drugiej strofy jest sułtan Bajazyt (Bajazyd, Bejazyd) I Błyskawica, rządzący Imperium Osmańskim na przełomie XIV i XV wieku. koniec jego rządów to jednocześnie ogromny kryzys państwa, spustoszonego najazdem Mongołów pod wodzą Timura/Tamerlana. wojska tureckie starły się z armią Tamerlana w lipcu 1402 roku niedaleko Ankary. Konfrontacja ta, podobno największa bitwa kawaleryjska w dziejach świata, zakończyła się całkowitym rozbiciem Turków, zaś sam Bajazyt trafił do niewoli, w której zmarł rok później.

"ale jeśli to nie było zwykłe omdlenie?"
a, że omdlenie na kwasie? wtedy wiersz powinien się nazywać z angielska, trip
ale to dla mnie wciąż za mało. psychodela sama w sobie jest dla mnie ciekawa tylko wtedy, kiedy jest moją własną psychodelą, przy opisie cudzej chciałbym, zęby coś konkretnego z niej wynikało. a tutaj, jeśli wynika, to jest dla mnie nieczytelne; całość jest wielce efektowna, ale wiele mi z niej w głowie nie zostaje.

Tyle ceregieli, mgławic, okrętów i kalejdoskopów, żeby wyszło omdlenie? Czytając ostatnią strofę, po przebiciu się przez te wszystkie cuda poczułem się rozczarowany, albo jakby mnie PL zrobił w... tego, no, balona.

Ale druga i trzecią strofę to bym sobie wyciął i schował.

Zgubiłem się w tym wierszu, i się nie mogę znaleźć. Niedźwiedzie ze zdolnością fotosyntezy na orbicie eliptycznej? Jeeeeezu...
Nie mam kluczyka, ale z drugiej surrealistyczny feeling wyszedł nader smacznie. I co z tym zrobić?

Że po tytule, to bym nie przesadzał. Bo z osobistego tematu można wycisnąć dobry tekst, ale trzeba się zdobyć na dystans do samego siebie, rzucić swoje doświadczenia na jakiś kontekst, coś poruszającego czy niecodziennego, coś, co sprawi, że wyznanie stanie się literaturą. Tutaj nic takiego nie ma, nie ma nawet próby czegoś takiego, choćby i nieudanej, czyli dla mnie nie ma też tematu na wiersz.

@Jerzy. Może masz rację...przyzwyczaiłem się do takiego systemu interpunkcji i piszę tak po prostu automatycznie. nie wiem tylko, czy to by się wtedy nie zrobiło trochę mniej czytelne.

@Gawędziarz Ale to nie jest całkiem tak, że te przerzutnie są przypadkowe. no, może niektóre, jak ta einsteina/podolskiego, ale zasadniczo staram się nimi zatrzymać uwagę czytelnika w miejscach, w których chcę z jakiegos powodu zatrzymac uwagę czytelnika, albo wytrącić go z rytmu, żeby spojrzał na coś inaczej. może to nie do końca działa, ale w każdym razie nie są bez powodu.

@malpica Mnie też fizyka i matematyka fascynują, dlatego, że są dla mnie czarna magią i tylko z najwyższym wysiłkiem mogę zrozumieć cokolwiek, co wykracza poza program liceum. i może stąd pomysł na taką metaforykę.
ale tego wiersza raczej na warsztat już nie wezmę - nie lekceważę uwag, ale to po prostu jest taki mentalny rzyg, coś, co bolało, wyszło, i grzebać się w tym nie będę. w sumie jeszcze nigdy nic tak osobistego nie opublikowałem, może to też niepotrzebnie. a takie rozmyte, pograniczne formy zwyczajnie lubię.

@Mucha Nie, historykiem sztuki. Prawie. Może jakiś fizyk powinien przeczytać to wierszydło i sprawdzic, czy nie strzeliłem jakiegoś idiotyzmu

W każdym razie- dzięki wszystkim

Chyba nigdy nie zrozumiem, co ludzie widzą w historiach o lekarzach. Seriale medyczne, thrillery medyczne, obyczajowe filmy i książki medyczne, Doktor House i Doktor z alpejskiej wioski... Czemu, u licha, nie o strażakach, nauczycielach albo śmieciarzach?!
Z drugiej strony, książka historyczna na ten temat pewnie rzeczywiście jest ciekawa, chociaż pewnie po nią nie sięgnę.

A artykulik ładny, ale mnie nie porwał. Tedy dobry.

Imo zmiany nie pomogły. To jest kuriozum, nie recenzja.
Pomijając takie drobnostki, jak toporny styl czy wzięcie z sufitu owego Głupca, recenzja, która pozytywnie ocenia książkę, ale jednocześnie sugeruje czytelnikowi, że może być za głupi, żeby ją zrozumieć jest... delikatnie mówiąc.. chybiona.

"Nie piszę tego, by kogokolwiek urazić."
Tylk owinni sie tłumaczą, nie?

^^
Nie myślałem, po po prostu jedno z dwóch: albo jestem ślepy, albo wszystkie literówki sprytnie się się chowają, kiedy czytam, a potem, jak już jestem dalej, z powrotem wychodzą i rechoczą złośliwie

^^ e tam, bez marudzenia. msh nie zawodzi, i tego się trzeba trzymać.

teraz też nie. ale więcej nie powiem, bo ten wiersz jest zbyt ładny, płynny i migoczący, żeby go analizować.