jako że łeb mi dziś napierdala
od wierszy wolę trzymać się z dala
zwłaszcza takich niby zajebistych
choć w ogóle nie realistycznych


bo w sumie nie wiem, co z tej stylizacji ma wynikać?
ballada osiedlowa? drechol poeta? dla mnie to nie brzmi, jest z gruntu fałszywe.

"Koriatku, co Ty za bzdury opowiadasz, że tu nikt takich ładnie rymowanych wierszy nie pisze! Za mało widać czytasz..."

Czytam, wyobraź sobie, całkiem sporo, widać mam po prostu wygórowane wymagania i pecha. Złe połączenie
ale "koriatku" brzmi ładnie

(autorka wybaczy prywatę...)

"każdy ma takiego koriata, na jakiego zasługuje"
ufam, ze w tym nie kryje się żaden podtekst?

sonet petrarkowski poza wersyfikacją winien mieć jeszcze budowę tematyczną - dwie strofy opisowe i dwie refleksyjne (chyba), i nie dam głowy czy układ rymów w 3 i 4 strofie to nie powinno być aba bab. jak już pisać sonet, to w całości

Jaka smakowita perwersja
Miedzy "Dziewicze" i "różowe" po mojemu nie musi być przecinka, "dziewicze" nie jest paralelnym razem z "różowymi" epitetem do "kolan", tylko epitetem określającym "różowe kolana". Czasami tak może być.

Znakomity styl, skojarzenia takie, ze od razu łapią za gardło, a nawet za co innego. Muszę tu wrócić i przemyśleć.
Ale póki co protestuję przeciwko usuwaniu czegoś tak dobrego

Po namyśle zmienię na bdb. To naprawdę ładne.

Mój Boże!
Rymowany wiersz, który da się czytać bez bólu (a tym bardziej z pewną umiarkowaną przyjemnością) to w tych stronach taka rzadkość, że padam do nóżek waćpanny.
Poza sprawnością techniczną (chociaż rymy w rodzaju sośnie/rośnie szczytem wyrafinowania raczej nie są) jest tu nawet ładna myśl, i nawet pewne pole do interpretacji; ładny, staroświecki tekst, na dobry.

oj, ja też tak nie lubię, wybitnie męczący sposób zapisu. niemniej początek jest wyborny, właściwie pierwsza połowa, do cholesterolu - potem wyskakuje Jazon i robi się troszkę dużo grzybków w tak małej miseczce barszczu - ale wciąż bardzo ciekawie. chociaż imo do dopracowania.

Jeśli wyrażamy się mową wiązaną, taką sylabiczną, toniczną, rymowaną, czy cokolwiek z tej branży, robimy to w sposób konsekwentny i przemyślany. A nie tam, gdzie akurat wyjdzie j tak, jak akurat wyjdzie.

Puść mą dłoń szybko i
to "i" na końcu wyje i zawodzi.

Czekałem na jakiś konkretniejszy środek stylistyczny, pojawia się w końcu porównanie z cieniem i marzeniem... i płakać się chce.
Miejsce takich tworów jest w pamiętnikach piętnastolatek. Opublikowane sprawiają ból

ale ja wcale nie zamierzam Cię zawracać, tak też jest ładnie
a wierszyk, jak i kilka innych powstał po to, że chciałem sobie udowodnić, ze potrafię napisać limeryk. no cóż, niespecjalnie

raz jest rym, raz nie ma, raz męski, raz żeński, raz wpada rytm, raz wypada, i na dodatek o niczym... litości

Przyznam bez bicia: wymiękłem przed połową i dalej już nie mogłem. No nie mogłem, nie da się. Uznałem ten fakt za kuriozum, wiec odnotowuję
Składność, przede wszystkim składność, amen.

"pragnę wypłynąć
pragnę zanurzyć się"
nie uważasz, że te wersy sobie przeczą? skoro PL chce wypłynąć, to, siłą rzeczy, musi być zanurzony. ale nie, on dopiero chce się zanurzyć...

"przywołuję szkwału uścisk"
takie żonglowanie szykiem zdania usprawiedliwia archaizacja, chęć dopasowania do rymu lub rytmu - czyli tutaj nic.

powtórzeń z końcówek strof tez w zasadzie nic nie tłumaczy. chyba, że Twój niecny plan zanudzenia czytelnika.

o formie może tyle. i chyba w ogóle tyle, bo treści za bardzo nie ma. ot, PL sobie tęskni. spokojniutko i grzecznie, co podkreśla równie spokojniutka i tak subtelna, że aż chce się westchnąć czule metaforyka. skądinąd nawet ładna, ale stłoczona w te trzy paralelnie zbudowane strofy po prostu usypia. na koniec niby coś się dzieje, ale banalnie, banalnie, banalnie; rozpalone myśli, to ci dopiero szaleństwo.

jedno oczko za język, i tyle.

rewelacyjny tytuł.
reszty jakoś nie mogę strawić. za dużo skakania, kurczaków i świętych, i powszechnego zepsucia i degeneracji, obrazowanych na rozmaite sposoby; a do tego upierdliwa w lekturze składnia - w efekcie wiersz jest nie tyle trudny, co chaotyczny i skaczący w oczach. za dużo naraz i trochę bez ładu i składu. Ale piwo ładne, i konfesjonał z konfesją.
Chociaż fizjologia z tytułu obiecywała coś jeszcze bardziej... cielesnego?

dla mnie ten wiersz jest ni mniej, ni więcej, tylko zajebisty. a nagie spadochroniarki sprawiają, że wyjątkowo nie chce mi się czepiać i szukać dziury w całym (przy nagich spadochroniarkach wyglądałoby to dwuznacznie)
tedy bardzo dobre

nie jesteś złośliwy, tylko próbujesz być, to różnica. pierwsze przykazanie złośliwca mówi: "strzelaj celnie".
reszty nie komentuję, to zbyt żenujące.