Witam. Dziękuję za wszystkie ślady. Każda obecność cieszy.

Pozdrawiam.

Cytowany fragment, który dla Ciebie brzmi komicznie jest właśnie taki ze względu na to, że z założenia nie miał być zmysłowy (wiersz traktuje o niespełnieniu i rozstaniu (jest pełen smutku, ale trzeba się wczytać), a więc siłą rzeczy nie jest ''piękny'' w ogólnym rozumowaniu).

Nie, nie odczytujesz dobrze - nie o seks oralny chodzi - skoro wyżej nadmieniam o nieuchwytności - jest wspomnieniem/wspominaniem. (Przyznam, że ten fragment może być różnie odczytywany, liczyłam się z tym, aczkolwiek miałam nadzieję, że czytelnik nie pójdzie na łatwiznę skojarzeniową, a wejrzy głębiej znaczeniowo. Cóż, odbiór nie zawsze idzie w parze z autorskimi intencjami).

Dziękuję i pozdrawiam.

PS. Nie piszę za wszelką cenę. Jeśli obrazy i słowa nie przychodzą same, nie szukam ich na siłę.

Dziękuję.

Mam dzisiaj tęskny nastrój i, Twój wiersz bardzo wpasowuje się w odczucia. Zwłaszcza -
Bardzo na tak.

Odnoszę wrażenie, że w Twoim odczuciu nie ma jej od dawna. (Rozumiem, jednak nie daję się ''ponieść''.

Pozwolisz, że zostawię jedynie uśmiech?

Urbi, dziękuję za przychylny komentarz. Co do braku interpunkcji, tak, taki był zamysł.
Pozdrawiam.

empatia, pozdrawiam i ja.

Bożena, zazdroszczę Ci umiejętności wchodzenia w teksty. Tego nie można się nauczyć. To prawie tak, jakbyś na czas czytania sama stawała się wierszem. Dziękuję.
Pozdrawiam.

julanda, czym dla Ciebie jest dojrzałość - twórcza - przede wszystkim? (o dojrzałości powiązanej z metryką dyskutowała nie będę). ''Niczym'', jest wieloznaczne, i jako takie pozostanie na swoim miejscu. Dziękuję.
Pozdrawiam i ja.

Dziękuję, że jesteś widzialnie dla mnie.

tło zawsze w głębi
kocham i nienawidzę
w cieniach dostrzegamy światło [...]
tak bym to zapisała, ale to tylko ja. dla mnie to dobry wiersz. tworzy obraz 'rozdartego związku', a może życia w ogóle, i jako taki, jest odczuwalny. chociaż piszesz ''kameralnym'' językiem, to jednak atmosfera żalu, jest dla mnie aż nadto czytelna.
a ''noc oczyszcza powietrze
aby upijać ptaki o brzasku'' - piękne.

pozdrawiam.

W Twoim pisaniu istotą języka jest mistrzowski minimalizm, przy czym nie unikasz piękna - kryjówek - dla słów/esencji, podkreślając w ten sposób ich współgranie. Tu również, słowa
splatają się niby przypadkiem, by zaskoczyć nieuchronną koniecznością.

Tyle siły w tej miniaturze, introwarka. Subtelnie i jednocześnie oryginalnie - mądry i ''żywy'' wiersz.

Pozdrawiam.

Przyznaję, że trochę odkładałam w czasie swoje pojawienie się z odpowiedzią/ami. To jeden z tych tekstów, które pisałam i jednocześnie moczyłam oczy (zdaję sobie sprawę, że mógłby być lepszy, a nagromadzenie ''się'' jest przyciężkawe), ale bardzo trudno jest mi go poprawiać, chociaż ciągle próbuję napisać inny/''lepszy''.

Dziękuję. Cieszę się, że pobyliście ze mną (tak ogólnie, ponieważ wtedy jest łatwiej).
Pozdrawiam Was wszystkich razem i z osobna 'tysz'.

od jakiegoś czasu uczęszczam na zajęcia teatralne, i w świecie Twojego wiersza poczułam się
jak na scenie. talerz z (o)puszkami jak kpina związku. (chociaż przyznaję, że wolę Twoją wcześniejszą twórczość). teraz tylko obrazujesz, wtedy, wnikałaś w obrazy. (ale to tylko ja).
w każdym razie, z wiersza na wiersz, czuję niedosyt.

Znam i lubię ten wiersz, tym bardziej cieszę się, że mogę go tutaj przeczytać kolejny raz. Podoba mi się Twoje obrazowanie, to, w jaki sposób łączysz światy - dzieci i dorosłych - jak subtelnie przemycasz wieloznaczności, które ściskają gdzieś w środku, by na długo pozostać w odbiorcy.
Pozdrawiam.

Witaj, Wiolin.
Bardzo skondensowana miniatura. Odczuwam jak kulkę w gardle, której nie da się przełknąć, ani tym bardziej wypluć. Jest. Tak bardzo dotkliwie, jak dotkliwe bywają oddalenia. Niewyobrażalna tęsknota. (Utożsamiam się).
Pozdrawiam.

PS. Może warto pomyśleć nad zmianą tytułu (?)