No Miladoro, bardzo ładnie. "Powrót z gwiazd" łyknąłem jakieś pół roku temu, podobnie jak kilka innych z biblioteczki ojca. I niemal od razu, z pewnych zaskoczeniem uznałem za jedną z najlepszych jakie czytałem. Zaskoczyła mnie aktualnością tematyki i czymś nieuchwytnym, czego wyrazić w słowach jakoś nie potrafię, a co rzadko zdarza się w literaturze spekulatywnej (czy tylko ja tutaj brzydzę się określeniem "s-f"? ). W przybliżeniu mogę powiedzieć, że tym czymś jest po prostu artyzm/kunszt, ale to i tak duże uogólnienie: nawet wśród artystów Lem jest wyjątkowy. Co prawda, zauważyłem też coś w rodzaju sprzężenia zwrotnego: czasami im dalej podążał w swym dziwnym języku, tym bardziej szukałem pretekstu, by się oderwać od książki. Ale nie udało się. Za każdym razem właśnie wtedy powalała mnie jakimś ciekawym pomysłem: a to znakomitym humorem (np. "bonsy" - skądinąd coś mi to przypomina), a to wspomnianą "betryzacją" i jej wszystkimi aspektami, opisem poruszania się po powierzchni planetoidy, czy wreszcie znakomitą sceną z lwem (nie wygadam, to trzeba przeczytać!).

Ale, ale. Miałem przecież pisać o Twojej recenzji, a nie swoją wersję recenzji książki. Tylko jak obiektywnie zrecenzować recenzję czyli jak napisać "metarecenzję" książki, której nie da się upchnąć w tak krótkim formacie? Ze swej strony mogę tylko powiedzieć, że nie zaskoczyła mnie opinia samego Lema, której zresztą również nie podzielam. Natomiast wczuwając się w sytuację laika, po przeczytaniu recenzji może nie pędziłbym od razu do biblioteki, ale chętnie wróciłbym z gwiazd przy najbliższej okazji.

Bardzo dobra recenzja.

Kurczę, też mi się podobało, choć nie załapałem chyba, o czym jest Na razie zgaduję, że narrator jest właśnie Dostojewskim, albo nawet samą wspomnianą książką...

W każdym razie czytało się całkiem przyzwoicie, błędów nie zauważyłem. Ciekawe zapożyczenia, choć może lepiej byłoby wrzucić więcej od siebie. Swoją drogą, nie wiedziałem, że Nabokow wymyślił ten "uśmiech w stylu Dostojewskiego" (tym chętniej w końcu wezmę się za "Lolitę" ) i też nie mogę sobie tego wyobrazić.

Nie wiem, jak się odnieść do tego tekstu. Stylistycznie bez zarzutu, przecinki gdzie trzeba itd.

Natomiast treściowo - sorry, Owsianko - powtarzasz po raz n-ty ten sam temat, którym nas jak najsłuszniej raczysz na forum. Humoreska? Dla mnie to w ogóle śmieszne nie jest, a śmiertelnie poważne. Trochę szkoda. Ja nawet nie mam nic przeciw swoistej metaliteraturze, ale wolałbym to widzieć w wersji bardziej zbeletryzowanej. Może chociaż jakaś rozmowa w studiu, w miarę żywe postacie, jakieś skromne nawiązanie do pisarza tych właśnie wyższych lotów, za którymi tak bardzo tęsknisz...

Ale wiem, ja się nie znam, a poza tym mam gust bez mojej zgody lekko spaczony przez tv i www, przez co z niespełnionego pisarza stopniowo zacznę ewoluować w głupiego, egoistycznego zjadacza kultury masowej...

Bez oceny.

Próbowałem przeczytać, bo zachęcił mnie tytuł I, szczerze pisząc, jakoś mi to czytanie nie wyszło. Być może dlatego, że dawno na tym portalu nie czytałem nic dłuższego niż, powiedzmy, 50 linijek, a i urlop w Kołobrzegu też swoje zrobił

Z drugiej strony nie mam pewności, czy dałbym radę tekstowi, gdybym bardziej się skoncentrował. Rozumiem, Wasinko, że taki jest twój styl pisania, ale mnie jakoś on nie ujął. Może dlatego, że w ostatnim czasie przerzuciłem się z kawałków bardziej metaforycznych na te związane z akcją. Ale to chyba też nie to, bo przecież nadal lubię akcję, okraszoną w paru miejscach błyskotliwymi metaforami Nie wiem, może tematyka mi nie leży?

I tak błądząc, potykając się o przyslonięte liśćmi wystające kamienie i grzęznąc w ruchomych piaskach, nie wiedząc co począć zostawiam ten tekst bez oceny

Przepraszam, że tak późno wracam, ale próbowałem przebrnąć przez ten tekst kilka razy i jakoś nie wyszło. Nie chodzi nawet o jakąś niewiarygodną ilość błędów, bo wcale ich tak dużo nie ma (zapewne już po korekcie). Chodzi o... sam nie wiem, o co Najwyraźniej tematyka mi nie leży, może też i styl nie taki, jaki lubię. Jednym słowem: nie moja działka, dlatego zostawiam bez oceny i obiecuję nie wtrącać się do następnych części, życząc "Ćmie" trafienia na odpowiednich czytelników.

Kurczę, niezły kryminał. Spodziewałem się, że po niezbyt interesującym początku tak będzie do końca, a tu masz: zaczęło mnie wciągać od fragmentu z "pójściem na zakupy", a potem już nie widziałem tych wszystkich błędów. Nawet gdybym chciał się ich czepić, jakoś mi umykały. OK, powiedzmy: ten kryminał jest dość schematyczny, np. w scenie ze zdejmowaniem masek. Ale gdzieniegdzie udaje ci się stworzyć coś w miarę oryginalnego. A przede wszystkim wiarygodnego, dzięki pewnej równowadze: zwracaniu uwagi na detale (np. ten niebezpiecznie wystający gwóźdź), ale nie zawracaniu nimi głowy czytelnikom O, jeszcze jednego się przyczepię, choć Elwira już zwróciła uwagę: na samym końcu powinnaś zmienić trochę język bohaterki, bo to brzmi trochę tak jakby nie była przesłuchiwana, a prowadziła śledztwo razem z policjantem.
Podsumowując: mi ta herbatka smakowała i proszę o więcej takich, ale niech będą jeszcze ciut lepsze (co nie musi oznaczać: "słodsze" ).

Witaj, herbatko, chyba nie masz nic przeciw temu, że właśnie popijam cię z miodem? Ani przeciw temu, że jednocześnie przeczytam twój kryminał (bo to chyba do herbaty nawet pasuje)?


zamieniłbym na "przynajmniej"

A ja jednak zwrócę uwagę na parę szczegółów: po co "to"? Zawsze zastanów się, czy dany zaimek (zwł. "to", "ten", "tego" ) jest absolutnie potrzebny do zbawienia. Tam gdzie nie jest, śmiało wyrzucaj.

Powtórki, a poza tym musiałem czytać dwa razy, żeby zrozumieć tę drugą część.

Radzę usunąć "żeby".

coś

Ooooj, ale widzę, że poprzednicy już wyjeżdżają z kolejnymi "czarnymi listami" błędów. To może ja na chwilę zostawię je, żeby się nie powtarzać i skoncentruję na treści.

Ło matko! Parę błędów zauważyli już poprzednicy, a ja i tak próbuję przebrnąć przez kolejne, choć trochę mniej znaczące. O np.:

Lepsza byłaby kolejność: "(...)osoba pełniąca ten najbardziej prestiżowy w państwie urząd"
Dalej mi się nie chce, więc chciałbym ocenić tylko treść. Ale właśnie kiepska forma mnie do tego zniechęca, bo jako czytelnik jestem raczej leniwy: wolałbym mieć wyłożoną kawę na ławę.
Pozdrawiam zostawiając bez oceny.

Witaj, Tomaszu. Dawno twoich tekstów nie komentowałem, a ostatnio sporo się ich namnożyło. Mam nadzieję, że nie będziesz miał nic przeciwko, jak skomentuję ten, zaczynając tradycyjnie od przecinków?
Masz? Nie słyszę!

Przecinki szkodliwe:




I tyle, braków przecinków nie zauważyłem.


to dosyć banalnie brzmi, ale niech ci będzie
Aha, i jeszcze w kilku miejscach dałeś średnik zamiast dwukropka, mniejsza już o to.
Ech, jeszcze tu:

na końcu powinien chyba być pytajnik?
Dobra, a teraz bez bzdurnej interpunkcyjnej ściemy: myślałem, że to będzie o wampirach bardzo tradycyjnie i się zawiodłem. A zawiodłem się bardzo pozytywnie dlatego, że było niezbyt tradycyjnie Dobra, po ludzku: śmiech włączył mi się od szóstego akapitu i nie opuszczał mnie aż do końca.
Brawo, Tomek. Styl masz bardzo oszczędny, ale dzięki temu piszesz ciekawie i niekonwencjonalnie.

Kurczę no, Wy to chyba zatrudniacie już hakerów czytających w moich myślach. Żeby nie robić offtopu, napiszę tylko, że to drugi tekst z rzędu, który czytam, a którego co najmniej jeden wątek lub element scenerii zbiega się z moimi ostatnimi myślami.

Nimfo, po takim wstępie muszę właściwie powtórzyć, co w trochę innych słowach powiedziałem dwóm poprzednikom: z tego tekstu może coś jeszcze być, ale jest za krótki. Albo może to nie to? Z drugiej strony jest nawet lepszy od tych poprzednich (też krótkich), ale jak dla mnie za bardzo patetyczny w pewnym miejscu. I trochę za banalny, wolałbym poznać jakieś szczególne cechy charakteru tej pani, niż tak ogólnie sobie "poprzeżywać".
Do poprawki. Wówczas może tu jeszcze wrócę i wypowiem się bardziej przychylnie Najlepiej jak sama dasz znać.
Adieu, pozdrawiam serdecznie.

Ostatnio prześladują mnie sceny samobójstwa w aucie: raz w książce, raz w filmie i w tym opowiadaniu. Jakby je porównać pod względem - jeśli tak można rzec - jakościowym, ta wypada pomiędzy dwiema pozostałymi, czyli nie jest najgorzej. Ale i nie ma powodów do bezkresnej radości, jako że to samobójstwo filmowe nie podobało mi się zupełnie. To tutaj jest niewiele lepsze. A mogło być chociaż mniej przewidywalne.
Błędów się nie dopatrzyłem, jest więc niby poprawnie, ale musisz wiedzieć, że tutaj zwykłe "poprawnie" oznacza tyle co "przeciętnie", a to już bywa poważnym zarzutem
Pozdrawiam i czekam na coś lepszego.

i potem powiadasz:

??? Sorry, ale nie wiem, w czym tkwi problem. Przecież tutaj chodzi po prostu o większą naturalność wypowiedzi, oczywiście połączoną ze zrozumieniem jej przez możliwie wielu odbiorców. Ot, na poczekaniu moja wersja:
"- Wiesz jaki on jest. Od kiedy mama nie żyje, dziwny z niego kolo. Nie mogę z nim dojść do ładu, bo zaraz wściekły na wszystko, co się rusza. O byle gówno robi awantury..."
No, ostatnie zdanie faktycznie trudne do przerobienia w ciągu kilku minut. Ale rozumiesz, piszę to nie po to, żebyś sobie skopiował, jak leci, ale załapał jedną rzecz: taka wypowiedź musi być możliwie naturalna, a moim zdaniem konsekwencją tej naturalności będzie ewidentnie wyczuwalna (choć nie przesadzona) złość chłopaka na ojca.

Ten tekst już tu kiedyś był. Jeśli to ten, o który mi chodzi, to był twój pierwszy i na bank wrzuciłaś go również do piekła (o czym nie omieszkałaś poinformować na forum. Swoją drogą ciekawe: drugi raz w piekle i znów te "długie" komentarze? Ale spoko, przecież m.in. od tego jesteśmy, żeby wyłapywać błędy, nie?

Tyle historii, a komentarz za niedługo, jak przeczytam całość.

No to wracam.


Tą myśl albo bierzesz w cudzysłowy i z dwukropkiem, albo myślnikiem, albo po przecinku.


Takim oficjalnym językiem mówi w rozmowie z kumplem?


W tym fragmencie jest kilka błędów naraz, w większości nieznacznych. Nie jestem pewien, czy mówimy "zważywszy na", czy po prostu "zważywszy". Coś mi się wydaje, że to drugie. Natomiast

nie pasuje mi kompletnie, ani stylistycznie, ani gramatycznie. Spróbuj to przekształcić, nie będę podpowiadał jak, bo może sam wymyślisz coś lepszego Co jeszcze? Po "ojciec" usuń zbędny przecinek i sugeruję zmienić szyk na: "Jego ojciec był niegdyś spokojnym i bardzo miłym człowiekiem, ale śmierć żony go załamała." Zresztą ja bym to zdanie jeszcze podrasował, wyrzucając "był" i którego, ponieważ tzw. "była gorączka" hamuje dynamikę tekstu Ale oczywiście nie musisz korzystać z wszystkich moich sugestii.

Też trochę nieporadne zdanie, bo wcześniej piszesz o ojcu, a potem na koniec akapitu wracasz do nich obu, w dodatku można odnieść wrażenie, że "mama" i "żona" to dwie różne osoby. Ależ tak, oczywiście, ja się domyślam, ale jako czytelnik wymagam, żeby mi podano kawę na ławę
Aha, jeszcze jedno: za często używasz słowa "śmierć" w krótkich odstępach. Może wprowadziłbyś do tekstu trochę życia? (żart)


Nie będę się czepiał tego języka jak Bury, bo narracja jest pierwszoosobowa. Trudno zatem, żeby narrator używał "obiektywnego" słownictwa, ale akurat "przypalić" jakoś mi nie pasi. Szczerze mówiąc, nie wiem czemu.



Zbędne przecinki.


Dalszą część tekstu, jak widzę, lepiej dopracowałeś, bo do końca dopatrzyłem się tylko drobnej powtórki:

Drugie "to" bym usunął.

Kurczę, nie wiem, jak ocenić. Błędów trochę jest, ale w większości jednak te wybaczalne, mało gramatycznych. Ale treściowo, wbrew pozornej kontrowersyjności, nie piszesz właściwie o niczym nowym, przynajmniej jak na razie. Ale też znów nie wiem jeszcze, co będzie dalej, a dialog jest na tyle dobry i końcowa scenka na tyle wiarygodna, że zachęcają do dalszego czytania.

Witajcie, wrota do piekieł
Postanowiłem wrócić do komentowania po bardzo długiej przerwie, a że i w piekle trochę sobie byłem, a ono znów zaprasza, czemu nie? No to sru


Bez przecinka.


Jak był pamiętny, to chyba logiczne, że się go nie zapomni?


Jak dla mnie za dużo tu "statycznego" opisu, spróbuj może to jakoś wpleść w akcję, tak jak zrobiłeś wcześniej z czarnymi lokami i nieładem na głowie

Dobra, wrócę tu później. Na razie powiem tyle: opowiadanie całkiem zgrabne, a i temat cokolwiek (chyba) kontrowersyjny, więc chętnie poczytam