Sorry za małe opóźnienie, bo valdens ostatnio polecał ten tekst (widzę, że nie bez powodu) przez jakiś czas, a ja lubię czasem być, że tak powiem, na przekór masom (nie obrażając oczywiście szanownych mas ).
Bardzo dobre, można się uśmiechnąć, ale przede wszystkim zastanowić nad tym całym literackim światem. Tylko tytuł trochę mylący, mimo wszystko.

Elwiro, już chciałem napisać: "No właśnie", ale nie do końca tak jest. Trochę mi też chodzi o jakiś sens, który zresztą będzie lepiej widoczny później. Ale owszem, pewna zabawa (jak mawia mój profesor translatoryki, "ciskanie czytelnikowi języka w oczy") tu jest i ma duże znaczenie. Jak już skończę ten tekst (teraz akurat mam jeszcze mnóstwo innych obowiązków), to na pewno dam o tym znać wszystkim, którzy wykazali nim zainteresowanie, żeby sobie ewentualnie zweryfikowali pogląd, na lepszy lub gorszy.

Hm, raczej chyba nie. Przynajmniej u siebie, tak osobiście. Zresztą sam już nie wiem, jakieś dziwne wyniki mi ostatnio wychodzą na testach A, że tak powiem, hm, poza sobą, to najpierw muszę znaleźć, hm, odpowiednie naczynie ku czemu zresztą ostatnio, owszem, zmierzam wielkimi krokami.
A aluzję zrozumiałem nie z razu, bo miałem tu na myśli raczej pewne zniesmaczenie potrawą, której z własnej woli bym nie przełknął, niźli zachciankę ciążową No ale podobno ilu ludzi, tyle interpretacji...

Przecin po "piękną".

Przecin po "dzień". A iskra chyba nie może brzmieć Więc albo np."iskra zawsze tliła się", albo "nuta zawsze brzmiała", albo jakoś inaczej, byle z sensem.

Hm, to też mnie trochę stropiło. Wiem, o co chodzi, ale ktoś inny mógłby nie wiedzieć by ci to wytknął tak czy inaczej, więc zmieniaj póki czas.

Za często Alt-a naciskasz
I w ogóle niestety muszę się zgodzić z przedmówczyniami. Już nawet nie punktuję wszystkich braków w przecinkach, które mnie tak bardzo nie drażnią, ale, bez obrazy, styl i strawność tej historii jest dla mnie jak surowe jajo z dżemem wiśniowym i paroma kroplami cytryny

Wielkie dzięki. Szczerze pisząc, dopiero zauważyłem ten twój comment Ale tym bardziej chyba muszę się wziąć i w końcu wysłać drugą część, choćby i bez przeróbek, na które zresztą będzie czas. Ogólnie to jest taka trochę "niekończąca się opowieść" tzn. może kiedyś przestanę to pisać, ale pewnie nigdy nie skończę. Ale bez obaw, mam nadzieję, że to nie wyjdzie żadna telenowela, bo wątki staram się wybierać tak, utrzymać pewien poziom ciekawości.

Tak właśnie myślałem, że mogłaś mieć to na myśli, ale jakoś tak miałem trochę inne wrażenie Mniejsza o to. W każdym razie myślę, że z tego tematu da się jeszcze nieco wycisnąć, tylko autorka musi mu nadać jakieś inne ramy, o czym już ją chyba przekonaliśmy. To ja może już sobie stąd pójdę...

Ten tu akurat kawałek, (no, przynajmniej jakieś 95 % z niego) powstał w mojej głowie i został przelany na papier między wieczorem w czwartek 18 czerwca a południem dnia następnego. Ale reszta (a będzie tego jeszcze przynajmniej drugie tyle) jeszcze się tworzy. Oczywiście nie było żadnego planu dotyczącego akcji (czy raczej fabuły), która z góry miała być do pewnego stopnia banalna (choć będzie może trochę ciekawiej dalej). I po prostu często wracałem do opuszczonych wcześniej wątków, choć nie ukrywam, że niektóre mi umknęły. Nie wiem, Szuiradzie, czy dobrze odpowiedziałem na Twoje wątpliwości ale dzięki za dobre słowo.

Przeciny po "gimnazjum" i "ludzi", a po "iść" miało być chyba "i".

Chyba "ukryć", albo: "nie da się uniknąć tęsknoty za wszystkimi."

Usuń "r-kę".
Całość jak dla mnie (na razie) przeciętna, reszty nie chce mi się wytykać, bo pewnie pomyślisz, że ze mnie belfer albo jaka gorsza poczwara Paradoksalnie muszę się z Tobą zgodzić, że ginger trochę przesadziła, bo nawet jeśli temat bardzo osobisty, takie też nadają się na dobre dzieła. Tyle tylko, że:
1) Nie wystarczy się tylko zwierzyć, trzeba to jakoś rozwinąć. Albo nawet spróbować wyjść trochę poza siebie, przedstawić więcej ogólnych problemów. Zwłaszcza, jeśli zamieszczasz to w "Powiastkach filozoficznych".
2) Nawet jeśli Cię (choćby i niesłusznie) krytykują, nie trzeba się od razu tak obrażać. Sama nic nie zyskasz, a wręcz możesz kogoś niechcący sprowokować do ostrzejszych komentarzy, z czasem może nawet stracić potencjalnych czytelników. A szkoda by było, bo zwykle jak się coś mocno przeżywa, to z pomocą innych osób (np. nas tutaj) można stworzyć niezłą literaturę.

No tak, pardon za ten "brak sensu" i tę "tą" Ale poszukiwania sensu trwają...

Mniam, w pewnym momencie nawet się rozmarzyłem Ale nie zaskoczyłaś mnie samym wykonaniem, a końcówkę można było przewidzieć. Całość, jak to już wyżej stwierdzono, trochę mało erotyczna. Choć z drugiej strony tekst nie jest najgorszy, czyta się lekko i:

to właściwie jedyna nieścisłość.

A tak poza tematem: wszystkiego najlepszego

Może ta magiczna substancja jeszcze nie przestała działać (ale zostawmy ten temat ;-))) ...

Stamtąd. A w ogóle lepiej chyba zmienić czas: "Stamtąd następnie polecimy do Denver." Ale jak chcesz.

Wielka litera na początku zdania.

Shift Ci się chyba niechcący wcisnął o jeden raz za dużo

Po co taka oficjalność? W tym wypadku lepsze chyba np. "teraz"?

Ogólnie czyta się całkiem dobrze. Rozumiem, to dopiero początek, zresztą chyba też do rozbudowania. Tak czy inaczej witamy nową twórczynię i wierzymy, że jeszcze użyczy nam naszego, pardon, swojego czasu, pokazując swe możliwości pisarskie.

Ano, jak wolisz

O jeny! Dzi-dziękuję bardzo! Ja, ja się nie spodziewałem, bo większość tego tekstu (zresztą jeszcze i teraz nie skończonego) powstała spontanicznie w ciągu jednej doby (reszta w trakcie pisania)... <trzęsąc się ze strachu, odbiera wyróżnienie od Małgorzaty, nieśmiało całuje ją w policzek, podchodzi do mikrofonu i wygłasza jakieś standardowe przemówienie>: "Chciałbym serdecznie podziękować moim rodzicom, siostrze, profesorom, znajomym ze studiów i zdechłemu niedawno śp. królikowi, który był dla mnie szczególną inspiracją..." itd., po czym, ku ogólnemu odetchnięciu z ulgą publiczności kończy: "A w ogóle to ja tu jestem dość przypadkowo, właściwie to zawsze chciałem być rybakiem, co podziwiałby ryby i ptaki i przeraża mnie cały ten sztuczny szum niczym ów strumień wokół mnie i nie wiem, jak to zniosę, no ale trudno się mówi, co się stało się nie odstanie... " itd.

No proszę, wiedziałem, że ktoś wreszcie to zauważy.