Raczej: "co wyniosło je", te gwiazdy.


Przecin zbędny.


Jw. , z tym że "przyszła wedeta" należałoby wziąć w cudzysłów.

Ogólnie mało odkrywcze i w dodatku niezbyt zabawne, a nie wiedzieć czemu spodziewałem się przynajmniej większej dawki śmiechu. Nawet kategoria nie bardzo pasuje, to jest raczej humoreska (chyba?). W każdym razie chciałaś, jak widzę, stworzyć taką satyrę na dzisiejsze jednodniowe gwiazdki, a może i na świat mediów w ogóle, ale niestety takich dzieł w całej kulturze i w literaturze też jest obecnie na pęczki i żeby to wypaliło, trzeba naprawdę wytężyć wyobraźnię. Spróbuj chociaż z językiem coś pokombinować, ten tutaj jest nawet poprawny, ale w grotesce nie o to chodzi, by był poprawny, a żeby przystawał do skądinąd śmiesznej fabuły. Naprawdę spróbuj, to może dam Ci dobry, albo i jeszcze lepiej.

No, właśnie już jest i już widzę tę jazdę, którą mi pewnie wszyscy zań zrobią A co do tego domyślania się vs czytania z uczuciami to może masz rację. W końcu np. jeden z moich ulubionych pisarzy, Exupery, bardzo dobrze to oddał w niejednej książce. Ale w tym Twoim tekście jakoś nie umiałem tego dostrzec, przynajmniej za pierwszym razem. Widocznie się starzeję i serce mi twardnieje

O kurcze, więc z Ciebie taka dość ambitna symbolistka jest Ale wiesz, nie wiem czy to dobrze, po prostu zależy do jakiego czytelnika trafi. Jeśli będzie to ktoś z naprawdę bujną wyobraźnią, to nie tylko zrozumie, ale może wręcz będzie całował miejsce na monitorze czy kartce, gdzie to zdanie jest Z drugiej strony chyba niewiele jest takich czytelników. Ze swej strony mogę powiedzieć, że ten tekst (jak i Twoje wcześniejsze) naprawdę bardzo mi odpowiada z powodu właśnie tej metaforyki, ale niestety nie wszystkiego umiem się domyślić. Tak czy owak decyzję, czy pisać nieco prościej dla nieco szerszego audytorium, czy postawić na "elitarność" z pewnymi jej niejasnościami, pozostawiam Tobie.

2xjuż, skasowałbym to pierwsze



Literówki


Wewnętrzny monolog marynarza należałoby jakoś oddzielić od wypowiedzi narratora, np. wziąć w kursywę, ewentualnie cudzysłów, albo po prostu jako dialog od myślników. I przy okazji, więcej akapitów, błagam!


Przed "że" przecin.


Przypadkowa "inwersja"

Ogólnie nie jest źle, tylko masa błędów do poprawy. Na razie bez oceny, ale masz szanse na "dobre", może nawet z epitetem "bardzo".

Jakieś takie przyciężkawe to, nawet nie porównując do poprzedniej części. Ale nie jest najgorzej, można się uśmiechnąć w paru miejscach, a najbardziej to rzeczywiście w tym ostatnim wątku z mózgiem.

Na początku myślałem, że to nic szczególnego, taka trochę "kieślowska" scenka i po przeczytaniu do końca też tak uważam. Ale, ale! Cieszę się, że pod koniec znalazło się miejsce na taką gorzką ironię, czy raczej ironiczną prawdę:

Nic odkrywczego, ale przypomina o czymś ważnym.

Tu chyba miało być "na granicy między bezdechem, a tym, co...", bo tak jak jest teraz, to nie bardzo kumam, co autorka, czy raczej narrator miał na myśli


Chyba jedyne, co tu nie gra gramatycznie to brak "w" przed "zdaniu", ale i tak mam problem z odnalezieniem sensu. Nie obraź się, antifo, ale znany rosyjsko-amerykański językoznawca Noam Chomsky podawał swego czasu przykłady takich właśnie poprawnych gramatycznie, ale bezsensownych zdań, np: "Bezbarwne zielone idee wściekle śpią". Co prawda z tym Twoim zdaniem nie jest oczywiście tak tragicznie, ale spróbuj może je przekształcić tak, byśmy nie musieli się domyślać sensu.

A odnośnie całości, to gdyby nie te dwa zgrzyty, byłbym nawet skłonny znów uznać za świetne. Uważam, że masz znakomity styl, bardzo kobiecy, pełen dziwnej metaforyki, ale to mi się w nim właśnie podoba. Sam ostatnio napisałem podobny tekst (zresztą po raz pierwszy z punktu widzenia kobiety i lada dzień powinien się ukazać w prozie poetyckiej, ale tego, że efekt będzie tak dobry, jak tutaj, nie obiecuję

O, ja pier..., świetne! Po tych pierwszych częściach nie spodziewałem się takiego odjazdu. Na razie najśmieszniejsza, a zarazem chyba najbardziej ambitna część, ale czytam dalej

A tu już jakby lepiej niż w pierwszej części: zarówno stylistycznie, jak i treściowo. Podobał mi się zwłaszcza wątek polityczny i ten z regionalizmami. Ale do doskonałości jeszcze trochę brakuje.

A mnie to jakoś nie ruszyło aż tak bardzo, ani nie rozwaliło. Ot, poprawnie napisana (albo spisana?) pogawędka dwóch kolesi przy flaszce Ale Defetyzm paradoksalnie dodaje optymizmu ponad wszelką miarę. Uzbraja w tarczę dystansu i miecz obojętności. - sam często stosuję w praktyce

Zaraz zerknę na następne części.

Czytam i komentuję z pewnym opóźnieniem, ale widzę, że czasem warto. Bardzo dobre opowiadanie. Niby tematyka trochę już "wyprana", ale jednak dzięki lekkiemu stylowi, realizmowi psychologicznemu i całkiem oryginalnej symbolice udało Ci się i mnie poruszyć. Co ważne, ten obraz nie jest bynajmniej tendencyjny, zasugerowałaś, że tego ojca stać na pewne ludzkie odruchy. Bdb i gratulacje.

Dobre Krótkie i trochę postmodernistyczne, ale oryginalne, lekkie, a i nie pozbawione treści opowiadanko. Cóż, sztuka układania listów miłosnych wbrew pozorom wcale nie wymarła, a tylko może przeniosła się z papieru na ekran i klawiaturę. No, ale wiadomo przecież że dużo łatwiej napisać list miłosny, mający na celu daną osobę "zwabić" niż taki, w którym trzeba wyjaśniać, przepraszać... itd. I właśnie ta trudność została nieźle zasygnalizowana w tym tekście.

Obiecałem tego nie komentować, więc dodam tylko, że ta pomyłka to oczywiście z mojej winy, widocznie gdzieś mi zjadło tę literkę. Na przyszłość bardzo proszę czytelników tekstów Elżbiety, by wszelkie znalezione w nich tego typu błędy sygnalizowali mi na pw. Dziękuję

A mi ten pomysł wydaje się jakiś taki "powtórzony". Wierz mi, dużo czytałem tekstów, których głównym bohaterem jest czas i wiem, że można z tego wycisnąć dużo więcej soku, nawet w tak krótkiej formie. Albo może po prostu zbyt często sam miałem okazję, by myśleć jak narrator Rozumiem, że to miało tak wyglądać i do mnie to nawet przemawia, ale nie wydaje mi się niczym szczególnym. Po raz pierwszy od bardzo długiego już czasu moja ocena będzie całkiem inna niż u kilku przedmówców (co gorsza, mających już u mnie wyrobioną całkiem dobrą markę). Chciałem naciągnąć na dobry, niestety nawet na to nie wystarczyło punktów. Ale jeśliby to opowiadanko rozwinąć, albo też napisać bardziej metaforycznym językiem, to może, może...

O, kur zapiał, a ja już napisałem początek krótszej humoreski (z pozoru horroru), gdzie najważniejsza scena rozgrywa się w łazience. No ale jak to teraz wrzucę, to zaraz posypią się zarzuty, że niby od Miladory kopiuję. Przypuszczam, że to prywatna zemsta za moje niedawne wybryki w temacie "Najdowcipniejsza wypowiedź miesiąca" Więc poczekam, aż tutejsze emocje opadną, co może stać się nieprędko, bo "Ballada o szczurach" jest naprawdę przednia! Przyznam, że kiedy przed czytaniem rzuciłem okiem na komentarze, jakoś nie chciałem uwierzyć, że to się tak dobrze będzie czytało, ale potem prawie odjęło mi mowę. Właściwie poza tym nie mam tu nic do dodania, poprzednicy rzekli już wszystko. No, może tylko ten początek "(tak na marginesie, lubię zaczynać od słów - pewnego dnia, ponieważ nadal uważam to za najbardziej intrygujące wprowadzenie w temat...)" wydaje się trochę pretensjonalny, ale już jakieś dwa akapity dalej i tak o nim zapomniałem. Wciąga!