Nie oceniłeś tekstu tylko temat, którego chciałbyś zakazać bo masz kompleks.

Prostaczku, ja przyznam, że nie zroumialem wiersza w ogóle, ledwo domyśliłem się, że to religii. Ale ja lubię proste rymowanki a ulubione wiersze to bajki Mickiewicza, więc się nie przejmuj

Usunąłbym przecinek po "ulęgałki", i "zmarła", za to dodał przed "ze zgryzoty".
Dobre, choć może za bardzo poetyckie.
Żyłem wiele lat w pobliżu takiej okolicy, zamieszkanej przez zawodowych socjali.

Ciekawy pomysł narracji, ale popraw drobne błędy, Ziemia jako planeta, dużą literą, druga wypowiedź PWP również z dużej, narrator każde pytanie powinien rozpoczynać wielką literą.

Tak, wiele osób myli depresję z przygnębieniem. Depresja to jest zupełna awaria systemu, człowiek nie je, a jak je to zwymiotuje, nie może nawet do toalety wstać. A już tym bardziej nie myśli o słodyczach czy waleniu focha na świat. W tym stanie nie ma zupełnie myślenia, to jak mózg podłączony do prądu.
Dla mnie zbyt łagodnie to zostało opisane, bardziej damski foch niż depresja, która jest piekłem i męczarnią gdzie wszystko boli. Zapach boli, dźwięk boli, kolor boli. Goni za człowiekiem i dręczy go nawet we śnie, w który próbuje uciec. Tego tutaj nie ma,. Trzeba też dodać, że brak interpunkcji bardzo utrudnia czytanie i odbiór wiersza. Jakiś dziwny trend ostatnio.

Niepotrzebne wstawianie przerywników w dialogach to błąd. Tego właśnie powinno się unikać. Dobrze napisany dialog, to tekst który płynie i jest odchudzony z takich "ozdobników". Przerywniki, dopowiedzenia w dialogach powinny być wyłącznie wtedy, kiedy potrzebujemy koniecznie coś dodać bo wymaga tego narracja, oraz by czytelnik się nie pogubił i wiedział kto co mówi. Ale właśnie sztuka w tym, by tak poprowadzić dialog, by wiadomo było kto jest kim bez dorzucania przerywników.
Tak przynajmniej mówi pan Stephen King i przyznam, że trudno się z tym nie zgodzić.

@Przemier
Doskonale Cie rozumiem, mnie też skręcają bluźniercze, prowokacyjne teksty. Jak ktoś nie ma talentu i niczego do powiedzenia a szuka poklasku - to prowokuje i obraża. A i nobla może za to dostać...
Ale tutaj chyba nie o to chodziło.
Ja to odczytałem tak - świat upadł, wszystko upadło, wszystko się skończyło, upadek jest tak daleki, że nawet bóg nas opuszcza, rezygnuje.
W końcu to tekst do obrazu post apo.

Niech się autor wypowie, co miał na myśli. Sam jestem ciekaw, może źle to interpretuję.

Dlaczego to jest na "Dolnej Półce"? Doprawdy nie rozumiem :/
Bardzo dobre, bardzo fajnie się to czyta, bardzo ciepłe. Bez losowo sklejonych słów, które mają udawać "sztukę" a tworzą treść bez sensu.
Kiedy czytam taki wiersz o miłości, to widzę że autorka ma w głowie i sercu ciepło. A nie że jest pomylona.
To jest poezja, którą lubię, choć czytam rzadko. Ale jak trafiam na takie coś, to sobie zapamiętuje.





No ładne to bardzo

"Jestem człowiekiem, dla którego.."
Interpunkcja, czy miejscami jej brak, bardzo utrudnia zrozumienie tekstu.

Nie dla mnie, ciężko się to czyta i męczy
Łatwo przegiąć granicę między tekstem zrozumiałym, a ładnym artystycznie. Wychodzi wtedy masło maślane.





doprawdy nie wiem co to znaczy i o co chodzi.

Prawidłowy link do obrazu:

http://przadka-art.pl/gallery_gen/f1bebe60a6a2d9e76e076c0a4b673695.jpg

Bardzo dobry, bardzo wymowny. Ja być grafik, więc ja rozumieć obrazki.



Czy nie powinno być "mocowało się z nocą"?



"Rozczapierzony"

Znakomite. Napisane zwięźle, treściwie, bez silenia się na "sztukę" i komplikowania sprawy tak że potem cholera wie o co chodzi. Podoba mi się taki styl pisania. To się po prostu fajnie czyta. Nie mam uwag, podobało mi się bardzo. I było to co zawsze cenię - zaskoczenie na koniec. Uważam, że dobre zakończenie to najważniejsza rzecz w miniaturze. Jak puenta w dowcipie.
I tak więc, kiedy podszedł do drzwi obory byłem pewien, że facet się powiesi. Z miejsca skojarzył mi się obrazek z postapokaliptycznej "Drogi" gdzie ojciec z synem natknęli się na powieszoną we własnej stodole bodajże rodzinę.

Okazało się, że było nie do końca tak jak się spodziewałem. Natomiast ostatni akapit mnie zaskoczył zupełnie. Świetne!

PS. Jak wpadłeś na pomysł zakończenia, rozpocząłeś od niego czy historia sama cię poprowadziła?

Link do obrazka nie działa, więc nie możemy porównać tekstu z grafiką.

Przyznam, że nie znam się na poezji, czytam ją bardzo rzadko i bardzo mało. Ale jeśli już, to wiersz musi być dla mnie zrozumiały, mieć ręce i nogi, dawać przyjemność z czytania. I ten taki jest, podoba mi się.

Kto wpadł na pomysł by na okładkę dać ... to co jest? Szczerze, to jest najbardziej zniechęcająca okładka, jaką w życiu widziałem.

Przeczytałem to kilka dni temu, ale dałeś mi do myślenia tym opowiadankiem. To dobrze, kiedy pisze się coś co nie przeszło bez echa
Pierwsza rzecz to tytuł, bardzo pasuje, faktycznie, są rzeczy nieprzekraczalne. Dobry tytuł, naprawdę treściwy.
Druga rzecz, to uderzył mnie dialog, który kontrastuje z resztą. Całość jest poetycka, miękka, a tu nagle bum, plugastwo, brutalność wypowiedzi tej kobiety. Zimno. A jeszcze większy szok był kiedy zdałem sobie sprawę że nie mogłeś tego napisać inaczej.
Ostatnio przeczytałem "Zbrodnie i karę", gdzie Raskolnikov miał być zupełnym degeneratem mającym za nic życie ludzkie. I kiedy o tym rozmyślałem przypomniałem sobie twój dialog. Zastanawiam się, jaką postać wykreowałby dzisiaj Dostojewski, chcąc przestudiować umysł degenerata. Bo Raskolnikov, na tle takiej postawy jaką ma kobieta w tym dialogu, byłby dziś najwyżej chuliganem i nie warto byłoby o nim pisać.
Wniosek przerażający jest taki, że to co Raskonikov miał w głowie według
Dostojewskiego miało być marginesem. A dziś?

mike17 - Ja na szczęście zawsze byłem zdrowy hehe


Wszystko mi się podobało, ale nie rozumiem do kogo kierujesz pytanie na końcu, do czytelnika?