Dawno do Ciebie zaglądałam Wiolinku, a u tu jak zwykle zaduma, tęsknota za minionym i dużo ciepłej liryki. Z czasem nostalgia coraz częściej daje o sobie znać, ale też i taka jest kolej rzeczy.



Tu zgadzam się z Kushi. Poeta, daje fajny akcent.



Nieprawda Guziku. na swój sposób każdy z nas jest poetą, tylko nie każdy pisze wiersze. Wrażliwość nie jest jedynie przypisana dla piszących, każdy może się do tego odnieść. Inna rzecz, że poezję teraz mało kto czyta. Więcej jest tych, co chcą pisać, a nie zawsze mają coś do powiedzenia.

Vanillivi w tej kwestii, że

ma rację. Poszukiwania w poezji nadają jej sens. Nie znaczy to, że każde przeciwne zdanie ma na Tobie wymuszać zmianę tekstu, chociaż czasem może on wymagać dopracowania.

To co zaproponował Przyszycguzik, akurat nie jest dobrym zamiennikiem, ale rozumiem, że to tylko przykład. Dobrze też pamiętać, że wiersz w klasycznej formie powinien zachować swój rytm, czego w propozycji kolegi brakuje. Dobór słów lub ich zamiana na siłę, też nie sprzyja odbiorowi wiersza jeśli nie idą za tym jakieś przemyślenia.



Tu akurat się nie zgodzę. Wszystko zależy od tego w jaki sposób zostaną użyte.

Potrzebowałam dzisiaj takiego wiersza, gdzie czuć lirykę i ciepło. Bije od niego dobra energia, lekko płynie, chociaż lekki szlif też może by nie zaszkodził. Nie potrafię pisać sonetów, więc każdy, który spłynie spod czyjegoś pióra sprawia, że robi się rzewnie na sercu.

Pozdrawiam serdecznie.

Może i podana w wierszu prawda oczywista, wiersz płynie lekko i równo. Ładne ma rymy odległe, co dodaje mu uroku, a pierwszy i ostatni wers dają subtelną klamrę. Biorąc całokształt pod uwagę podoba się, chociaż nie powala na kolana.

Pozdrawiam.

Babcia zawsze pozostanie kimś wyjątkowym. To szczęście móc ją mieć. Ciepły wiersz z nutą smutku. I do tego jest rytmicznie, równo płynie. Rymy odległe, przyjazne dla ucha nadają wierszowi lekkości. Podoba mi się.

Pozdrawiam.

Chyba scena z okiem większości zapadła w pamięć. Sam wiersz też niejako zmusił mnie do sięgnięcia po film. Dający przy okazji sporo do myślenia, chociaż powstał niemal 100 lat temu. Wiersz niezaprzeczalnie jest dobry i sporo w nim emocji.

Pozdrawiam serdecznie.

Bałwan zawsze będzie bałwanem, bez względu na to jaką przybierze postać. Między wierszami da się wyczytać co nieco. Może nie wielkie treści, ani nieodkryte dotąd prawdy, ale w końcu, jak mówi stara piosenka "ale to już było...". Zawsze jednak można temu poświęcić kilka słów. Ogólnie wiersz robi dobre wrażenie i przyjemnie się go czyta.

Pozdrawiam ciepło.

Powinnam się przyzwyczaić do Twojego pisania, do krążenia wokół tematu, powtarzalności scen, a jednak nie. W takim wydaniu nie męczy, ale trochę drażni. W końcu ile razy można powtarzać to samo? I jak widać można. Jak wszystkie inne opowiadania, tak i to tchnie wiarą w miłość, która ma wiele odcieni, przychodzi nawet we snach, by potem się urzeczywistnić. Dobrze jest w coś wierzyć, a szczególnie w miłość. I to nie taką samolubną, ale taką, która jest w stanie coś zmienić.

Pozdrawiam

Arkady

Miód na serducho. Cieszę się, że zechciałeś zajrzeć. Dziękuję za ciepłe słowo dla wiersza.

Odpozdrawiam.

Asocjacjo, dziękuję za ciepłe słowo. Cieszy, że wiersz się spodobał.

Abi...



Bardzo dziękuję.

Zolu



Cieszą takie słowa. Listopad własnie ma to do siebie, że zmusza do zadumy. Lary i penaty same aż się prosiły o wspomnienie.

Serdeczności dla Was.

Wiesz, że już czytałam ten wiersz w innym miejscu. Różnica kilku dni, ale wszak mam czas zadumy, nie tylko jesiennej. Jest właśnie tak jak napisała Mede_a



Bo któż jeśli nie poeta poniesie tę pamięć dalej.

Serdeczności.

Dziękuję Jolu za ciepłe słowo. Miło wiedzieć, że znalazłaś coś dla siebie.

Odpozdrawiam ciepło.

Adamie, Ananke bardzo mi miło, że zajrzeliście do wiersza i zostawiliście ciepłe słowo.



Dokładnie tak (albo niemal) ma się kojarzyć. Powstał właśnie przy okazji kolejnej rocznicy.



Cieszę się, że udało się bez patosu. pamięć jest dużo ważniejsza.

Pozdrawiam.

Kamysiu. Ja za Zolą powiem wzruszający wiersz. A treść niełatwa w odbiorze, w końcu oswoić coś, co jest dla nas ciężarem (a choroba niewątpliwie do tego rodzaju zdarzeń należy) jest czasem bardzo trudno. A odejście bliskiej osoby na drugą stronę tym bardziej wymaga wielkiej siły ducha. Tobie udało się to ująć z dużą delikatnością. Ale można by również pójść w inną stronę, jako odejście, rozstanie dwojga bliskich sobie ludzi, których drogi po prostu się rozeszły. Chociaż sam tytuł mocno sugeruje tę pierwszą opcję.

Serdeczności.

Aaaa aż mi się przysłowiowa łezka zakręciła. Taka wesoła łezka, broń boże smutna. Czytałam nie raz wiersze Miszy i miałam okazję poznać osobiście. Ten jeden wspólny wieczór w gronie znajomych na zawsze pozostanie mi w pamięci. Na pewno uśmiecha się do tego wiersza z obłoków. A i jego bohaterowie na pewno jeszcze niejeden kieliszeczek za niego wypiją.

Serdeczności.