"a gdy tak się stanie
nazwie to wierszem "

ma do tego prawo
przykro mi temat oklepany, tekst niedopracowany, niedomyślany

podoba się 1 i 2 zwrotka

"milczenie monosylab
zwinięta w rulonik serwetka
łyżeczka z kroplą kawy
i ulga gdy ktoś wchodzi

nie uśmiechaj się
będzie łatwiej"


i na tym bym skończył
(skończył czytanie - bo dalej już mnie nie przekonuje)

całkiem całkiem ten wiersz, ale tylko do ostatniej zwrotki, która nieodwracalnie psuje cały zbudowany klimat - oraz wiersz

o, widzę, że były drastyczne poprawki. z nowej wersji uśmiecham się do wersów:

"rozsmakowanego o świcie
nie zostawiaj
pośród pustych wersów"

"tekst jest do przebudowy" - podpisuję się obiema przewielebnymi łapkami. Autorze drogi tak zachęcasz tytułem, że choćby dla samego "Bezprawdzia" warto przysiąść do tego wiersza

tytuł wiersza zdecydowanie przyćmił jego treść (i formę). o całą klasę

peel zapewne młody jak wnioskuję z tekstu. serdeczności mu życzę i wytrałości a autorowi chcę dać dobrą radę, żeby czytał więcej poezji

"celując we mnie cudzysłowem
wygłaszając długą tyradę na temat"

przed "wygłaszając" też bym wstawił przecinek

w ostatniej zwrotce "podrażnił" mnie szyk:
"niestety umęczony starciem zasypiam,"

możesz tą zwrotkę rozwiązać tak (dodałem jeszcze cosik w swoim smaku):


Ma rację - szybko sięgam po słownik,
zakuwam formułki.
Niestety zasypiam, umęczony starciem.
Litości, panowie językoznawcy
(a może interpunkcjoniści?)!

w przedostatnim wersie (a w zdaniu zaraz przed nawiasem) ma być ten przecinek? bo dziwnie mi to się widzi w oryginale

Boik, to jest moje odczucie po przeczytaniu wiersza. wiersz może być poprawny i logiczny (ten taki jest! nie napisałem, że przekaz jest niejasny - źle mnie zrozumiałeś!), ale chwytać temat w taki sposób, że czytelnik się nudzi. już na wstępie "nadzieję" jak i sam temat wiersza ubrałeś poprawnie w słowa, ale gdybyś ubrał go w bardziej lotne, wykwintne, zaskakujące - wiersz miałby to COŚ, co zachęca do powrotu. chcesz odpowiedzi na pytanie "co to takiego"? a ja mogę się zapytać dlaczego jest tak, że jeden wiersz przeczytam i za chwilę o nim zapomnę a inny pamiętam bardzo, bardzo długo i z podekscytowaniem do niego wracam?

jak można ulepszyć wspomniałem już o tym wcześniej i jest to moje subiektywne zdanie. mógłbym wkleić "okrojoną" wersję, ale jestem przekonany, że Ciebie nie zadowoli, bo mamy INNY STYL. ja na ten przykład nie napisałbym w kontekście tego wiersza:

"wreszcie zrozumiał
że porusza się po złej stronie"

tylko:

"wreszcie zrozumiał
porusza się po złej stronie"

widzisz jak zmienia się wyraz tych wersów?

i tak możemy zająć się każdym wersem, tylko, że mija to się z celem.
albo co to jest "niewiadomość nadchodzących dni" - nie brzmi zbyt dobrze i komplikuje. A po co komplikować? można to ująć zgrabniej.. i tak dalej
prawdopodobnie oprócz mnie przeczyta ten wiersz kilkadziesiąt innych osób (albo i więcej, czego Ci życzę) i być może ich tknie, poruszy ich odpowiednią nutę. dlatego traktuj moją opinie jak jeden głos z wielu

wiersz czyta mi się płynnie, choć powiem szczerze, że czekałem, aż coś się w nim zacznie dziać, aż coś się wydarzy. ogólnie mówiąc wiersz można jeszcze ulepszyć - wywalić niewiele wnoszące zapychacze - ale żeby przekonywał swoją wymową, potrzeba drastyczniejszych zmian

nie zgadzam się z Siseyem, co to twierdzi, że "Zastanawia mnie jeszcze jedno, czemu prozę zapisujesz w słupku? Tak, prozę bo poezji tu tyle co kot napłakał.". mógłbym podać swoje argumenty, że jest dość znacząca różnica między takim wierszem, a prozą, ale znalazłem ostatnio w internecie opracowanie, które zawiera i to, co chciałem napisać, i ciut więcej:

"Początki wiersza wolnego w polskiej literaturze sięgają twórczości Norwida, ale jego prawdziwy rozkwit nastąpił dopiero w dwudziestoleciu międzywojennym. Normy wersyfikacyjne wiersza wolnego nie dotyczą całej konstrukcji wiersza, ale jego poszczególnych odcinków. Poezja jest przeciwieństwem prozy i dlatego w wierszu wolnym tak dużą rolę odgrywają wszelkie chwyty przeciwprozaiczne. Porządek wierszotwórczy jest tu stwarzany jakby od nowa dla każdego utworu i tylko w kontekście tego utworu ujawnia swoją wartość i celowość. Dotyczy to przede wszystkim wierszowanej intonacji i organizacji zgłoskowej. Poza tym sporadycznie wykorzystuje się sposoby tradycyjnej rytmizacji, dotyczące porządkowania w określonych odcinkach wypowiedzi ilości sylab, następstwa akcentów, ilości zestrojów. Środki te zostają jednak odsunięte na dalszy plan, ale nawet po całkowitym odrzuceniu wszystkich chwytów rytmizacyjnych wiersz wolny zachowuje główny przywilej wyróżniający mowę wierszowaną od prozy - możliwość gry dwojakimi układami: składniowym i wersowym. O ile dla wiersza regularnego jest to tylko przywilej, z którego można skorzystać, a nie wymóg, o tyle dla wiersza wolnego staje się on najważniejszą gwarancją jego wierszowej odrębności.

W wierszu wolnym autor dokonuje podziału na wersy, oczekując, że czytelnik zaakceptuje ten podział i uzna wyodrębnione linijki tekstu za samodzielne odcinki intonacyjne, bez względu na ich językowe wypełnienie. Można powiedzieć, że podział zdania na wersy staje się znakiem jego poetyckiej, proponowanej przez autora interpretacji. Z jednolitego zdania wyodrębnione zostają pewne słowa lub ich zespoły, przez co nadaje się im inną rangę.
Zazwyczaj przez kontrastowe zestawienie wersów różnej długości podkreśla się znaczenie słów zawartych w wersie krótkim. Na każdy wers przypada pewna doza czytelniczej uwagi. Jeżeli wers jest długi, musi się ona rozłożyć na wszystkie objęte nim wyrazy, przy wersie krótkim, jednowyrazowym, ogniskuje się na tym tylko pojedynczym słowie. Bez względu na to, jaką wartość ma słowo w strukturze zdania i na ile byłoby "widoczne" w tekście zapisanym jak proza, czyni z niego (podobnie jak z każdego innego wersu) odcinek intonacyjny. Im dany wyraz byłby mniej znaczący w zdaniu prozaicznym, tym wypełnienie nim samodzielnego wersu jaskrawiej zaznacza niezwykłość mowy wierszowej. Krańcowym przypadkiem jest zbudowanie wersu z samego spójnika, który w innym kontekście na ogół nie może tworzyć nawet oddzielnego zestroju akcentowego.

Układ wersowy sprawia, że tekst utworu czyta się inaczej niż prozę, a mianowicie w sposób nieciągły, wersowymi odcinkami. Dzięki temu każda linijka może dopełniać treść poprzednich linijek w sposób zgoła nieoczekiwany. Układ wersowy może wyostrzać znaczeniową strukturę tekstu, wysuwając wyrazistość semantyczną na pierwszy plan (takie rozumienie jego zadań wykształciło się w twórczości polskich poetów awangardowych, a szczególnie J. Przybosia). Warto jednak wspomnieć o innych nastawieniach wobec funkcji wolnego wiersza, zorientowanych raczej na melodyjną płynność mowy wierszowej. Nastawienia te znalazły odbicie np. w poezji J. Czechowicza, którego wiersz wolny odznacza się większym udziałem wyrównań rytmicznych (szczególnie zestrojowych), ograniczeniem ostrych kontrastów w długości wersów (a raczej tendencją do ich wyrównywania) i wreszcie rezygnacją z interpunkcji i dużych liter, w wyniku czego zaciera się czytelność budowy zdaniowej.

W szczególnych przypadkach zamierzonym celem budowy (organizacji) wierszowej może być także efekt dezorganizacji wypowiedzi. W niektórych poematach T. Różewicza zanika poczucie ładu, wzajemnych powiązań i czytelnej hierarchii. Weźmy np. fragment wiersza Et in Arcadia ego, I, w. 123-135*. Nie wiadomo, gdzie kończą się zdania, jak rozpocząć ich wrastanie w wersy, jaka jest przynależność poszczególnych słów. Tekst ten można by pozbawić układu wersowego, dodać mu znaki interpunkcyjne i stałby się prozą. Jednak to właśnie dzięki tym przekształceniom wierszowym można uchwycić nadające sens całemu opisowi piętno zmęczenia i oszołomienia bohatera. W ten sposób układ wierszowy raz jeszcze objawił swoją poetycką funkcjonalność.


* T. Różewicz Et in Arcadia ego, I, w. 123-135:

okiennice zamknięte
pręgi światła drżą
jak zebra u wodopoju
dwa łoża w lustrze patrzy na
swoją twarz w lustrze przymyka
oczy lampa pod sufitem
w lustrach lampy i twarze
na niklowych prętach kolorowe
ręczniki lustro nad umywalnią
w szufladzie gazety po gościu
który wyjechał dziś
przed godziną szpilka do włosów
to była kobieta




--------
Źródło: na podstawie książki Zarys teorii literatury M.Głowińskiego, A.Okopień-Sławińskiej, J.Sławińskiego."

dobre czytanie. pomysł zrealizowany za pomocą niewielu słów, ale za to konkretnych. fajna metafora. warto było tu zajrzeć

przyznaję Ci rację Bosski_diabele, z tym, że jest to całkiem możliwe i (dlatego tak ceni się, gdy autor próbuje) a choćby uniknięcie tych najbardziej powtarzalnych

gdzieś już chyba czytałem... nieistotne, bo przeczytać i drugi raz było warto. wyczuwam dobre pióro, czyli autora, którego wierszy nie powinno się opuszczać



o, już sobie przypomniałem, gdzie...

etam niewiele tu... chociaż pomysł jakiś jest

"więc mnie nie zostawiaj o świcie" - dziwny szyk, więc nie zostawiaj mnie o świcie - o, to już lepiej!
brakuje mi chociaż garstki oryginalnego spojrzenia, by ująć ową miłość, która niestety dość "płasko" została podana w tym utworze