czemu nie



?

Jak dla mnie przegadana ta liryka.

W zasadzie wiersz do kosza, bo pisze o pisaniu wierszy. W zasadzie, bo fragment



jak dla mnie bardzo dobry lirycznie. Reszta, nieowierszowa - jakby czerpie liryczność ze źródła, które podejrzewamy o zacność, ale problem w tym, że ta zacność jest nieco wyświechtana w tym punkcie czasu i wiersz raczej przez to kuleje.

Świetna robota!

Ma momenty dojmująco bolesne



i bajecznie obrazowe

Jest coś atrakcyjnego w tym obrazku trzech Marii. Jest to też obrazek odrażający, co nie jest tutaj krytyką.
Krytycznie natomiast odbieram ostatni wers - nie dla mnie w tej kompozycji.

Oprócz fragmentu



wiersz ciekawy i wciągający.

Wers



zaskakujący, ujmujący coś ciekawie. Dalsza część tekstu według mnie dla kryptologów.

Granica i trudności z nią związane to coś, co mnie prześladuje, więc pierwsza zwrotka prawie cała jest dla mnie ciekawa. Jednak końcówka od



umyka. Począwszy od tego fragmentu wiersz staje się kupką biegnących we wszystkich kierunkach skojarzeń. Nie mam siły, żeby je zbierać. Myślę, że 99% ludzi będzie miało podobny odbiór. Wiersz dla góra 1% czytaczy.

Dalej nie rozumiem (do czego jestem przyzwyczajony), ale



fajne.

Siadłem do tego wiersza drugi raz. Jakoś tym razem zaskoczyło, że mam być w tym wierszu wroną - jak Brandon Stark. Gdy się już to złapie, jest cudnie i nawet ten Robert Frost wyszrania się przyjemnie.

Jak pisze się „miłość”?
Czy jako jedno słowo?
A może to są zawsze przynajmniej słowa dwa?

Autor ma prawo do pisania po swojemu.
Ogromne dzięki za przyjemność czytania pierwszych 4 zwrotek!

W każdym razie za te dwie - ogromne dzięki!!!

Tak czy siak tekst dla kryptologów, a to nie mój ogródek.
Ale w ramach komitywy - też mam język zawiązany na supełek.

No to mnie wykluczyła ta alternatywa

Nieco irytujący ten tekst, ale ma też w sobie taką nutkę ciepłego uroku, że dojechałem do końca w poczuciu, że czasu nie zmarnowałem.

Jak dla mnie ten wiersz jest za bardzo o pisaniu wierszy - nie lubię takich tekstów.