Jak ja lubię testosteron i giwery, to takie intrygujące połączenie
Dzisiaj natknęłam się na stwierdzenie, że w zabójstwie nie jest najważniejszy motyw a okazja. Pasuje mi do Twojego tekstu, aczkolwiek bohater pewnie skrywał w bagażniku jakąś mroczną tajemnicę. Przyznam szczerze, że na początku mnie zmyliłeś i dopóki nie pojawił się obrzyn byłam pewna, że czytam o zabawnym koleżce urządzającym sobie przejażdżkę swoim kochanym samochodem, a za chwilę wyrwie autostopowiczkę. Bardzo mi się podobało

Podoba mi się i pomysł i wykonanie. Bardzo ładnie poprowadziłaś akcję, zbudowałaś napięcie, napompowałaś emocjami. Jestem za.
Pozdrawiam

Niezwykle intrygująco. Bardzo ładnie napisane, z wyczuciem, obrazowo i plastycznie. Myślę, że matka nie żyje, być może oddała swoje życie, by ratować syna. Nie jestem pewna właściwej interpretacji treści, ale za to jestem pewna, że bardzo mi się podobało.
Pozdrawiam

Przyznam szczerze, że mnie nie powaliło, głównie sposób podania historii nie bardzo mi pasuje. Mam wrażenie tekstu pisanego "na szybko". Szkoda, gdyż pomysł na plus.
Pozdrawiam

Ależ spacer sobie musiałam urządzić, żeby dotrzeć do wolnego okienka, lecz wcale mnie to nie dziwi. Tekst jest super, bardzo zabawny, uśmiechnęłam się wiele, wiele razy. Pewnie po części dlatego, ze czytając miałam przed oczami Twoją nową twarz. Pablo, co za new look
Bardzo mi się podobało i odchodzę mocno rozbawiona

Wiesz, szamanko, zaczytałam się i bardzo żałuję, że tak krótko. Powiało magią i tajemnicą, i przygoda przede wszystkim. Już myślałam, że bohaterka dostanie jakąś czarodziejską księgę, albo za sprawą nieistniejącego antykwariatu przeniesie się w inny wymiar, a tutaj nieoczekiwanie nastąpił koniec zwieńczony piękną puentą w iście "szamańskim" stylu. Cudnie opowiadasz i mam nadzieję, że kiedyś nabędę w księgarni Twoja powieść w podobnym klimacie.
Pozdrawiam bardzo serdecznie

zawsze, dziękuję pięknie za czytanie. Właśnie, w co ubrałam te nieszczęsne spodnie? Nie mogę sobie teraz przypomnieć... poprawiłam. Przecineczek też wstawiłam Skursywione to taki mój freak, nie mogłam sobie odmówić. Super, ze tekst zachęca do spróbowania "Siniaków", dla każdego autora to olbrzymi komplement. Urosłam sobie znowu troszeczkę

jasna, piękna interpretacja, piękne słowa. Dziękuję, że tak "rozumiesz"...

amsa, cudnie, ze jesteś, bo ogromnie wrażliwa z Ciebie istota. Myślę, że można odnieść cytat do bohaterki, bardzo trafny. Również miałam wątpliwości co do "urbanistyki", ale bardzo lubię to słowo, to kolejna rzecz, której nie mogłam sobie odmówić, ale pomyślę...
Dziękuję za komentarz

Pozdrawiam Was bardzo serdecznie

Doskonale pamiętam ten dzień, Krystyno, kiedy dodałaś mnie do ulubionych. Wsiadałam akurat do metra i bardzo się cieszyłam
Trudno powrócić z "wyobcowania" i znaleźć swoje miejsce.
Dziękuję pięknie za wizytę i pozdrawiam serdecznie

Korzystając z okazji chciałam podziękować morfinie za wyróżnienie.

Tak do mnie mów Fantastycznie, że Cię naszła

R. Tax., ależ mnie uradowałeś, bardzo mi schlebia, ze wpadłeś, bo to znaczy, że moje bazgranie ma jakiś sens. Dziękuję po stokroć i pozdrawiam.

Przeczytałam sobie wcześniej "Ciało...", wiem co to za jedna, ta Ołena, jakim ciałkiem dysponuje, jak omotała Anie i matkę "wysłała" do psychiatryka.
Marcel musi trzymać się na baczności, bo świat same pokusy mu podsuwa. Niedawno przeczytałam, ze jedyny sposób na pozbycie się pokusy to po prostu jej ulec. Ciekawe, nieprawdaż? Ale widzę, ze Marcel dzielnie walczy z podstępną rzeczywistością. Lubię go.
Zgadzam się w pełni. Kapitalny, lekki styl. Co więcej dodać?
Po prostu, PISZ!

Mike, to niezwykle wartościowe opowiadanie, dlatego, że po pierwsze temat niebanalny i w zasadzie rzadko poruszany, po drugie ze względu na motyw wybaczenia najcięższej zbrodni. Niewielu potrafi wybaczyć, chyba sama bym nie mogła. Wojna zmienia ludzi w bestie, daje przyzwolenie na uwolnienie instynktów, daje możliwość uniknięcia kary.
Narracja na najwyższym poziomie.
Pozdrawiam pełna podziwu

Nie mam absolutnie nic przeciwko Twojej przekorności, powiem więcej, bardzo ją lubię. Myślę, że gdybyś tamtą historię ubrał w podobne kwiatki, jak "Mamusię", opowieść byłaby więcej niż świetna, pomyśl o tym. Tam też masz niezłego zwyrola. Tutaj udało Ci się osiągnąć "głębię", to znaczy wchodzi się w bohatera jak w masło (bez skojarzeń) i patrzy na świat jego oczyma. Przynajmniej ja tak odczułam tekst, a dla mnie to liczy się najbardziej, by autor pozwolił spojrzeć z innej pozycji (tutaj też bez skojarzeń).
Pozdrawiam

Don't give up!
Paluszki na klawiaturę, a dalej to już tak jak motocyklista przekręca manetę, dodając gazu
Jest bardzo dobrze.
Pozdrawiam.

Zatem mam nadzieję, że wena Cię nie opuści - wyszedł na jaw mój egoizm.
A tak serio, pamiętam z czym startowałeś na PP, z opowieścią stylizowaną na skandynawski kryminał, miała w tytule chyba cyferkę "trzy", ale nie jestem pewna, nie potrafię odnaleźć jej na Twoim profilu. Od tamtego czasu zrobiłeś tak ogromny postęp, że gdybym przeczytała tamtą historię i "Mamusię" nie znając autora, trudno byłoby mi uwierzyć, że to jedna osoba. Myślę, że przesadzasz z tym swoim "brakiem" talentu i "wiedzą o zajmowanym miejscu w szeregu". Dlatego czekam, bo tekst powyżej naprawdę jest świetny, a przede wszystkim wciągający. Pisz, Pablo, pisz i wstawiaj