Gdyby ktoś pytał, tutaj jest zwycięska praca: http://bit.ly/1tQyKGc

Po części zgadzam się z Miladorą.

Nie udało Ci się pogodzić mroku ze słodyczą. Wbrew pozorom można napisać opowiadanie, które zgrabnie je połączy. Przyjdzie z czasem

Mrok jest zbyt sztuczny. Wszystko jest ciemne, czarne, noc, zimny deszcz... Za dużo radości na raz. O wiele bardziej przerażają/obrzydzają/smucą mnie historie, które dzieją się w zwykłym otoczeniu. Najstraszniejsze potwory są wokół nas.

Słodycz landrynkowa. Przełknąłbym ją bez problemu gdyby była odpowiednio wyrównana mocnym finiszem. Tutaj niestety tego zabrakło.



Lepiej zapobiegać Nie martw się, ludzie bardzo szybko przywykną. A jak Cię to irytuje to po prostu zacznij pisać o czymś innym.

Dzięki!

Ciąg dalszy? Czemu nie Konkurs nie pozwolił zaszaleć z objętością tekstu, ale to właśnie dzięki temu opowiadanie wygląda tak a nie inaczej. Przy kontynuacji też narzucę sobie limit znaków

Teraz rozumiem

Powiem tak: kiedyś lubiłem pisać "dziwne" teksty. Konstruowałem potwornie długie zdania, tworzyłem "ambitne" metafory, umieszczałem setki nawiązań. To był mój styl.

Ja bawiłem się świetnie, ale czytelnik płakał. Opowiadania roiły się od błędów stylistycznych, interpunkcyjnych, były ogromne i trudne do przełknięcia. Postanowiłem to zmienić.

Teraz piszę dużo prościej. Czasami udaje mi się przemycić nieco siebie, czasami, jak w tym przypadku, wychodzi zachowawczo i pospolicie

Dziękuję za komentarz



Wyjdę na głupka, ale spytam: co masz na myśli?

Dziękuję

Cieszę się, że nie tylko mnie rozbawiło moje opowiadanie Nie potrafiłem potraktować zadania konkursowego zbyt poważnie. Wygrała inna praca, ale i tak jestem bardzo zadowolony.

Struga to nazwa rzeczki, zgadza się.

Spacje zeżarła mi złośliwa klawiatura. Miałem z nią ogromne problemy - raz wstawiała podwójne, raz udawała, że wstawia. Po dodaniu artykułu wreszcie widzę, które mam poprawić.

Przeniosłem słowo od autora. Wstyd przyznać, ale myślałem, że jak się coś w tym okienku napisze to nie wyświetla tego razem z tekstem...

Tenebris, wybacz lekki offtop, ale muszę się z Tobą nie zgodzić.



Samobójstwo jest wynikiem złożonych procesów, których wpływu nie jesteśmy w stanie do końca przewidzieć. To, że jedna osoba w danych warunkach podejmuje próbę samobójczą, a inna, w zdecydowanie trudniejszej sytuacji radzi sobie bez uciekania się do takiego rozwiązania, nie świadczy o jej głupocie. Możemy nie rozumieć jego/jej zachowania, możemy się mu sprzeciwiać, walczyć z nim, ale nie mamy prawa nazywać go głupim.

Ponad połowa ludzi podejmujących próby samobójcze ma stwierdzone zaburzenia psychiczne. I to nie są "chandry", gorsze dni czy młodzieńcze fanaberie. To są poważne, trudne i wyjątkowo nieprzyjemne choroby. Nie można oceniać tego, czy ludzie dotknięci tego typu schorzeniami zachowują się logicznie albo "mądrze". To tak jakby wytykać cukrzykowi, że wpadł w śpiączkę hipoglikemiczną...

Około 40-60% tych ludzi przed popełnieniem samobójstwa szuka pomocy, np u lekarza. Często da się ich uratować.

Jeżeli więc miałaś na myśli to, że nie akceptujesz decyzji Dagmary - rozumiem. W innym przypadku muszę protestować

Też wysłałem pracę na ten konkurs. Leży cierpliwie w poczekalni

Tekst całkiem fajny. Znajdowanie błędów nie jest moją mocną stroną, ale już na samym początku rzuca się w oczy: "tą drogą". Nie będę się wygłupiał szukając innych, niech ktoś mądrzejszy ode mnie to zrobi

Przeszkadzają mi krótkie zdania, szczególnie w pierwszym akapicie. Sprawiają, że tekst czyta się niezbyt wygodnie.

A treść? Cóż, tematyka trudna i niewdzięczna. Podoba mi się, że zaznaczyłaś żal i brak zrozumienia wobec samobójstwa. Mógł być co prawda większy i dokładniej opisany, ale i tak nie jest źle. Postać Dagmary też potrzebuje trochę "ciała". Mam nadzieję, że to wynik narzuconego limitu znaków.

Zbyt dużo błędów nawet jak na mnie Nie wiem co się takiego ze mną działo, że ich do tej pory nie wyłapałem. Fragment powstał prawie rok temu, przeszedł kilka korekt, ale na dobrą sprawę od dawna do niego nie zaglądałem. Wtedy był ok, teraz aż zgrzyta podczas czytania poprawię (i wrzucę kontynuację) w wolnej chwili.

Do tego czasu: PRZEPRASZAM!

A i co do błędów (nie chodzi mi o interpunkcję)w dialogach: to są ludzie, oni tak mówią, nic na to nie poradzę

A faktycznie, już prawie rok... Zapomniałem hasła a maila, który był przypisany do konta już dawno usunęli

Kontynuacji niestety nie planuję, przez rok zmieniłem styl pisania, cel pisania a i tę historię wymyśliłem na nowo. W nowym opowiadaniu został las, zostało miasteczko, ba, nawet jezioro jest na miejscu. No i kiedyś pojawia się KOT. Poza tym nie ma żadnego związku z owym zaczętym i (definitywnie?) porzuconym tekstem.

Zapraszam do innych opowiadań

Zaczyna się za słodko, kończy nieco zbyt prosto. Nie chodzi nawet o niezgrabną dosłowność opisu a raczej o kontrast pomiędzy poszczególnymi fragmentami.

Ja osobiście wierzę, że Maciuś po prostu miauczał na pokaz. W rzeczywistości czuł się świetnie, co udowodnił wypływając z jeziora razem z kamieniem.

Chociaż po przeczytaniu 'Cmętarza zwieżąt" zacząłem mieć wątpliwości...

Względem wiosny - mała anegdotka. Moja prababcia miała kota. Maciusia.

Kot lubił narzekać. Był stary, polskim kotem, ale jak widać mało katolickim, bo zamiast w pokorze czekać na miłosierdzie, miauczał i cierpiał dość głośno. Wszystkim było żal Maciusia.

Wyleczono go metodą ludową. Sznur na szyję, do sznura kamień i całość do jeziora.

W nocy w domu rozległo się znajome miauczenie i stukanie kamienia ciągniętego po schodach.

Dziękuję za wszystkie komentarze. Te wypunktowane błędy faktycznie rażą w oczy, mogę jedynie ukłonić się z wdzięcznością i poprawić. Sam jakoś ich nie dostrzegłem, może to wada wzroku, może zbyt powierzchowna korekta

Czy te sceny są wiarygodne? Nie. Czy może bardziej NIE CHCĘ aby były. Ale niestety świat, w którym żyjemy jest okropny. Nie sposób go nie kochać, bo obrzydliwość, która w nim wręcz kipi - fascynuje.

Właściwie czemu pory roku? Sprawa jest dość prosta, miałem pomysł na cztery bardzo krótkie sceny, chciałem je jakoś połączyć. To dość banalne spoidło, ale cóż, sprawdzone i pewne.

Koniec miał być niedosłownie makabryczny. Ale jeżeli ktoś widzi w nim optymizm i spokój, to dobrze dla niego

Całość miała oswoić śmierć i pokazać niewielki jej wycinek. Tak to już jest, że kiedy zaczynam pisać zawsze wychodzi mi horror

Drobna edycja: Wstydzę się powoli tych błędów, ślepnę na starość Poprzednie teksty to już echo przeszłości, do której raczej nie wrócę. Chyba nawet nie wstawiłem do końca tej mini-powieści, znużyła mnie i zmęczyła.

Zainspirowałeś mnie, czy też może nieświadomie nakłoniłeś do pisania. I chyba niedługo świat ujrzy moją pierwszą bajkę. Biologiczną bajkę nie dla dzieci