Przeczytałem ostatnio "Diatrybę o nieoczywistej racjonalności" Stankiewicza. Stąd pomysł miniatury.
Autor pisze o racjonalności, jako schemacie/jarzmie/podświadomym przymusie, który kierujemy się w każdej dziedzinie życia. A, że nasze życie zawodowe i społeczne wymaga ten racjonalności, to przez analogię stosujemy ją również w uczuciach i relacjach prywatnych.
To chciałem pokazać: bohater, żałuje swojego wyboru, ale pod presją otoczenia i w poczuciu obowiązku nie jest w stanie dokonać innego.
Poświęca własne szczęście/przekonanie/zadnie, żeby zadowolić otoczenie. Widzi to i jednocześnie nie może mu się przeciwstawić.
Robi to, co od niego się oczekuje, ale racjonalność wyboru/zdrowy rozsądek nie sprawia, że cierpi mniej.
Koło się zatacza.

Dziękuję Jolu. Z tym odsiewaniem szczegółów jest zawsze największy problem: za dużo - to już lanie wody (nagminne w czytadłach), za mało - to czytelnik duma co autor ma na myśli.
Każdy piszący pewnie przechodzi przez etap, na którym uważa, że wszystko co wyszło spod jego ręki to złote zgłoski ;-)
Potem czyta to po roku i puka się wymownie w głowę, zastanawiając, jak będąc przy zdrowych zmysłach mógł coś takiego spłodzić. To chyba normalnie. Pisanie, jak każda inna profesja/hobby/obłęd wymaga praktyki.
Dzięki też, że przebrnęłaś przez całość. Długie formy literackie wymagają determinacji i cierpliwości. Zarówno od czytającego jak i piszącego. Choć lanie wody jest podobno w modzie. Dobrze sprzedają się 800-set stronicowe kloce. Zawsze jak się nimi znudzisz, to na rozpałkę idealne
Osobiście preferuję krótsze formy - 200 - 300 stron konkretów.
Uwielbiam "Porę deszczów" Strugackich (genialne wprowadzenie), "Pachnidło" czy "Kompleks Portnoya"... choć niedoścignionym wzorem pozostaje "Mistrz i Małgorzata" (z długich), no i oczywiście "Śniegi Kilimandżaro" (z krótkich).

Super uwagi! Serdeczne dzięki, faktycznie za dużo łopatologii. Będę się bardziej pilnował! :-)

Jest taka scena w "Podziemny kręgu", kiedy Norton wylicza swoje życie w pigułce. Tu mniej więcej chodzi o to samo, z taką różnicą, że jemu to zajmuje minutę.
Nie obraź się, ale tekst jest rozwlekły, skierowany trochę do nikogo.
Stylistyka może i oryginalna, ale sprawia wrażenie, jakby ktoś chaotycznie przekleił tekst.
Sama tematyka OK, można powiedzieć proza życia - współczesny świat jak malowany.

Napisałaś: "naszą Łatkę". Jeżeli to pies, powinno być "naszego Łatkę".

W tym fragmencie pies zmienił płeć



"nikt nie kupował koszmarków"... "w szufladzie jedną taką przechowywałam". Tu też brak spójności.

Odnoszę też wrażenie, że trochę kuleje kompozycja. Dialog przeplata się z opisami i myślami postaci. Wrzucenie wszystkiego tylko w dialog powoduje zamieszanie.

Przeczytałem. Nie do końca podobają mi się dialogi, ale moją opinią nie należy się specjalnie przejmować, bo sam mam z tym problem. Co do fabuły... znasz "In Tour Eyes" Petera Gabriela? Do tej miniatury bardzo pasuje ten tekst: Love I get so lost, sometimes
Days pass and this emptiness fills my heart
When I want to run away
I drive off in my car
But whichever way I go
I come back to the place you are



Miłość to fajna sprawa równie wspaniała co popieprzona i niszcząca. Czekam na następną miniaturę.

A dziękuję i rozumiem, że nie wszystko da się strawić

Zastanawiam się ile człowiek jest w stanie poświęcić dla miłości. Na ile empatia stanie się dominująca w stosunku do egoizmu?
Faceci nie mówią o uczuciach, nie drążą. Owszem. Statystycznie 80%. Pozostaje 20%, które jest w stanie wykrzesać coś więcej niż "ładne masz oczy" ;-)

To prosty obraz: relacji między dwójką ludzi, z których jedna utraciła podporę życiową (matkę) i zastanawia się, czy warto zaufać komuś innemu w życiu (facetowi), skoro tyle razy się zraziła.

Z drugiej strony to pytanie na ile facet może się otworzyć, na ile mu zależy, żeby wywlekł z siebie własne słabości.

Większość opowiadania to dialog. Chciałem nadać temu opowiadaniu szlifu prawdziwej historii. Rozmowy dwojga ludzi. Dojrzałych, zagubionych, zmagających się z własną rezerwą, ale zdesperowanych, żeby nie umrzeć w samotności. Znaleźć bratnią duszę.

Dziękuję za opinię i uwagi. Ćwiczę warsztat. Może coś z tego kiedyś będzie.
Historię zapewne możnaby rozwinąć, ale to już większe wzywanie. Na razie brakuje sił i czasu.

Dobre, proste, mocne. Podoba mi się!

Dzięki za komentarz. Dysproporcja relacji jest celowa, Gloria taka właśnie ma być. Ciężko rozwinąć tę postać w krótkim opowiadaniu, ale uwierz mi, są tacy faceci i takie kobiety.
Jak mawia mój znajomy, niektórzy faceci są zaprogramowani na samozniszczenie
Naprawdę doceniam wszelkie uwagi, to uczy pokory i zachęca do rozwoju.
Co do literówek, to prawdziwa zmora - czytasz, czytasz i w końcu ślepniesz, nic nie widzisz. Potem wrzucasz coś na stroną i nagle widzisz mrowie. Syzyfowa praca.

Ha, ha, ha... o bulwa, dobre! Wiesz gdzie tkwi problem, ja te obie postacie dokładnie opisałem. To spin off większej rzeczy, którą piszę. Mój skrót myślowy, coś co wydawało mi się oczywiste.
Byłem w błędzie. Czytelnik jej nie zna, może nie zrozumieć. Słuszna uwaga.
Dzięki, raz jeszcze, będę walczył

Dzięki za uwagi. Do wizji macierzyństwa trudno mi się odnieść, do stylu narracji, skrótów myślowych już prędzej, bo to zabieg celowy, ale widzę swój błąd. To przemyślenia bohatera o własnym związku, nie uwypukliłem tego i stąd ten miszmasz. Myśli zlały się z opisem. Niedobrze.
Z drugiej strony łopatologia jest niewskazana, nie chcę robić z czytelnika idioty i prowadzić go za rączkę. Zresztą taki zarzut często pojawia się w stosunku do innych tekstów. Pomyślę jak "ożenić" te dwa tematy.
Ale "nadciąga zima"... to odniesienie jest dość oczywiste "Winter is Coming" - zapowiedź czegoś złowrogiego, wielkiego wyzwania w życiu.
W każdym razie, raz jeszcze, dzięki, kubeł zimnej wody na głowę zawsze wskazany, bez tego nie będzie rozwoju.

Z tym czytaniem na papierze, to szczera prawda! Zapraszam na bloga, tam jest dużo więcej tekstów. Nad kilkoma pracuję, ale dopóki nie będę z nich zadowolony, to nie ujrzą światła dziennego :-) Trzeba szczędzić czytelnikom cierpienia ;-)