Fajnie tutaj. Sporo prawdy, ciut sarkazmu, a wszystko na podstawie obserwacji.

I choćby przyszło tysiąc prezesów i każdy rzekłby tysiąc frazesów... to nie da się ukryć, że nie udźwigną Pozdrawiam

Bardzo ciekawy wiersz.
Nie ma tutaj użalania, egzaltacji, chociaż klimat zastoju, takiej stagnacji jest dość wyraźnie wyczuwalny. To co w pierwszej strofie, dobrze wypośrodkowane, wprowadzające w rzeczywisty stan odczuwania peela, co nie zmienia faktu, że w wierszu jest siła.
Wyraża się poprzez świadomość podmiotu lirycznego, który niczego nie rozdrapuje, jedynie określa położenie, (bez)nadzieję. No właśnie... bocian, który nie może zrobić kroku, ale trzyma w dziobie węża, czy ma przewagę?
To trochę jak walka dobra ze złem. Bądźmy tej myśli, że dobro zawsze zwycięża i damy radę uwolnić się z potrzasku stawiając kolejne, bardziej zdecydowane kroki. To taka moja interpretacja utworu abstrahując od tytułu, aczkolwiek wiersz nie jest tak jednoznaczny jakby się mogło wydawać i to właśnie czyni go ciekawym. Pozdrawiam.

Dziękuję wolnyduchu. Pozdrawiam

Witaj duszku.

Miałam długi i obszerny komentarz do Twojego tekstu ale mi go zżarło
Więc pokrótce.
Również uważam, że tekst, to bardziej proza poetycka niż wiersz, ale co tam, to przecież nie problem.
EAP nie jest mi obcy, ponieważ wszelkie pomroczności, ciemności, makabry, cały dualizm świata i analiza postaci pod względem psychologicznym, wszelkie rozdzieranie wnętrza peela, błądzenie po jego zakamarkach, to moje klimaty.
Twój tekst jest na granicy neurozy (nerwica), a psychopatologicznego lęku z którym boryka się peel.
Podmiot liryczny atakowany przez zębozę jest w pułapce takiego stanu. Paranoja i psychoza są wynikiem tego, co z pewnością spotkało go w przeszłości, a co odcisnęło na nim bardzo silne piętno z którym do tej pory nie może się uporać. To tzw demony przeszłości, bardzo silne przeżycie, które trawi pod lir od środka, powodując, że natrętne myśli nie odstępują go na krok, a otoczenie zaczyna gryźć. Dobrze oddałaś stan tych zaburzeń, a to niełatwe. Tekst jako prozę kupuję Pozdrawiam Cię.

O północy umownie znikam.

Peelka jak Kopciuszek, niezauważona przez pana w żółtej marynarce. Trzeba zatem zrobić wszystko, by zostać dostrzeżonym.

jestem tylko umizgiem
poślizgiem w oku

Bycie umizgiem, jednocześnie poślizgiem w oku, daje obraz okamgnienia, takiego przemknięcia przed oczyma.
Wcielenie się w tę formę zalotności być może wydłuży czas dotarcia do pana w żółtej marynarce, dlatego peelka wisi na kablu od telefonu, choć to brzmi makabrycznie. Jednak nie ustaje w dążeniu do celu. Stara się robić wszystko:
kłania się i spada, jest blizną, dzikim krzykiem, a pan w żółtej marynarce niewzruszony? Ech ci mężczyźni.... Pozdrawiam autorkę.

Już samo wejście w wiersz jest niesamowicie smaczne. Ta pierwsza cząstka swobodnie mogłaby wędrować jako samoistny byt. Brzmi jak dobre haiku. Najpierw pomyślałam, że jest jedno słowo, które można by zastąpić ładniejszym. Mianowicie to szwendanie, ale po parokrotnym przeczytaniu doszłam do wniosku, że ono bardzo dobrze oddaje klimat tego rozanielenia Podoba mi się takie spojrzenie. Emocje które wplotłaś w ten wiersz są podane niezwykle delikatnie, a to duża umiejętność. Przeczytałam z przyjemnością. Pozdrawiam.

Wolny duszku, dziękuję za komentarz i wizytę. Serdeczności.

Witaj Abi. W wielu swoich wierszach rozmawiam z Piotrem, ale nie wszystkie wchodzą w "cykl" Bezsilności. Bezsilności jako takich jest 5. Tutaj jak na razie zaprezentowałam tylko 3 wiersze z cyklu.

1. bezsilność - jako pierwszy, więc bez podtytułu.
2. Rubikon (bezsilność 2)
3. Nie poządaj (bezsilność 3)

Słusznie zauważyłeś, że Piotr jest stroną dialogu i w zależności od utworu
przybiera różne postaci, to mentora, to słuchacza, również jest opoką i skałą. Cieszę się, że to wychwyciłeś.

"Na trzy gwoździe" nie wchodzą w skład typowych bezsilności, dlatego pewnie Cię to zastanawiało. Dziękuję za obecność i komentarz. Pozdrawiam.

Bardzo dobry wiersz Abi. Przypomniałeś mi trochę Baczyńskiego, trochę Broniewskiego.
Dobrze, że zajrzałam. Dojrzała poezja. Pozdrawiam.

Serdecznie wszystkim dziękuję za pochylenie się nad wierszem. Pozdrawiam.

Mozets, to prawda co piszesz. Dziękuję za wgląd. Pozdrawiam.

Kobra, cieszę się bardzo, że tak uważasz. Trzymaj się ciepło.

Kobra, dzięki wielkie kobietko Serdeczności.

Wiolin, pewnie niejedno jeszcze wybiję Awanturnica ze mnie 3maj się.

Alku, a czemu nie?
Poezja w tym kontekście jako alegoria czegoś najważniejszego, prawdziwego wiecznie żywego, jak żywe powinno być uczucie między dwojgiem ludzi. Nie zawsze jednak tak jest. Czasami zostaje poczucie straty, krzywdy... Dziękuję za ten komentarz. Pozdrawiam.

Wolnyduchu, uśmiechnęłaś mnie Dziękuję za wgląd. Pozdrawiam.

Dobry, niebanalny wiersz z wyrazistą puentą. Wędrówka przez życie, które nie jest usłane różami, musi nieść za sobą upadki, nie da się inaczej. Te potknięcia są dla nas lekcją, nauczką, doświadczają nas w różny sposób; mniej lub bardziej boleśnie.
Podoba mi się to w jaki sposób prowadzisz ten wiersz, pokonując kolejne etapy, ale nie wahasz się przy tym pokazać kolejnego skręcenia kostki. Nie zawsze, albo niechętnie uczymy się na błędach, ale i też nie wszystko da się przewidzieć. W utworze są miejsca o ciekawych splotach, ale też i trochę dopełniaczówek. Nie są one rzecz jasna zakazane (mnie też się zdarzają, choć staram się omijać) ale jeśli już są to muszą być naprawdę ciekawe, dobrze wpasowane i w śladowych ilościach U Ciebie nie jest pod tym względem najgorzej, ale melduję, bo widzę, a jesteś na skraju wyczerpania limitu Oczywiście żarty, żartami, to tylko sugestia, by o tym pamiętać. Pozdrawiam Wolnyduszku.

Ludzie jak samochody... pędzą i momentami zachowują się jak automaty, a to potrafi być zgubne. Porównanie jakiego użyłeś jest trafne, ale wykonanie pozostawia trochę do życzenia Próbuj bardziej zakamuflować. Czytelnik sobie poradzi. Pozdrawiam.

Wolnyduchu, jeśli można czytać na różne sposoby, to chyba dobrze. Twój komentarz nie jest od czapy. Doceniam każdą interpretację, bo jest to praca i wkład czytelnika. Jeśli czytelnik potrafi wyciągnąć z wiersza aż tyle i jeszcze wraca, to jestem content. Czy trudny? Sama widzisz ile można wyczytać Serdecznie Ci dziękuję. Pozdrawiam.

Koberko, dziękuję za Twoje wrażenia i tak wysoce pozytywny odbiór. Dobrej nocy.

Wcale się nie dziwię, bo któż za peelem nadąży, tyle tu wcieleń Podoba mi się 6 cząstka. Nawiązanie do Alfy, albo Alfa
W sumie to peela można się zwyczajnie bać, skoro się zabijają przez niego. Puenta fajna, ale czuję w niej przesyt, czegoś za dużo. Pozdrawiam.