Cóż, msz, wybitna nowoczesna poezja, aby tak pisać trzeba mieć dar.
Pozdrawiam, z podziwem. Poza tym cieszę się, że już potrafię dobrze dodawać oceny, bo na początku niestety popełniałam błąd, bo wstawiałam ocenę po komentarzu i ona nie wchodziła.
Dobrej niedzieli życzę, Kobro

Surrealistycznie, jakby w krzywym zwierciadle, w nietuzinkowym, jednym w swoim rodzaju stylu.
Dobrej niedzieli życzę.

Tak poza tym, wiadomo, iż to dojrzała, nowoczesna poezja, dla mnie biel jest trudnym wyzwaniem, bo zawsze rymy grają mi w głowie.
Dobrej niedzieli życzę Kobro

Witaj Kobro

Tak, to prawda, że to trudny temat, cóż piszę w zrozumiały sposób, wiem, że dziś jest lubiana hermetyczność. Jak mam być szczera nie za bardzo za nią przepadam, wiem, że zabawa intelektualna może jest fajna, ale często jest tak, że główkowanie nad wierszem i rozmyślanie o tym, co autor chciał powiedzieć też nie do końca jest super...

W każdym razie dziękuję za opinię. Cóż, osobiście najbardziej lubię pisać wiersze rytmiczne, biel nie jest moją specjalnością, od niedawna ją doceniam, wiele wierszy białych jak dla mnie jest bliższych prozie, niż wierszom, ale ja nie jestem znawczynią, ani uznaną poetką, ot to moje subiektywne odczucie szarego ludzika.

Najbardziej cenię klasykę, jak mam być szczera, choć biel też od może dwóch, trzech lat zaczynam doceniać, ale klasyka zawsze będzie mi bliższa.
W każdym razie dobrze wiedzieć w jakim kierunku powinno się zmierzać, choć z drugiej strony uleganie modom też nie jest dobre, msz.

Raz jeszcze dziękuję za poświęcony czas.
Pozdrawiam serdecznie

Sympatyczna mini, gdyby to był mój wiersz, to by miał inne zakończenie, a mianowicie -

nad morzem nasze oczy dobierają się długo kolorem
aż do przyjemności w iskrzeniu.

Obecnie to wychodzi na to, iż w dłoniach są oczy, jakoś brzmi to dla mnie dziwnie...

Pozdrawiam serdecznie Walerio

Dobry, wymowny wiersz, pięknie napisany. Niestety w czasie wojny najbardziej cierpią cywile, zwłaszcza, gdy agresor z pełną premedytacją ich niszczy.
Tak się zastanawiam, czy w trzeciej strofie, w wersie - a łzy wielkie niczym grochy,
nie przydałby się jeden przecinek? Ja bym napisała - a łzy wielkie, niczym grochy,
ale to nie mój wiersz.
Pozdrawiam serdecznie, miłego dnia życząc

Dobrze napisane, tekst wartko płynie. Co do tych win patykiem pisanych, to raz mnie na siłę uraczona lata temu podczas kuligu, ale część tego siarkowego trunku wylałam, nie dałam rady pić tego specyfiku. Co do postaci uzależnionego peela, cóż takich panów "filozofów" można wielu spotkać, z pewnością bywają wkurzający, ale z drugiej strony, jak widać, gdy stale są obecni,
nagle, gdy ich zabraknie okazuje się, że pojawia się jakaś dziwna pustka.
Sądzę, że każdy człowiek, nawet ten pozornie niepotrzebny, też może nam cos zaoferować, choćby zamyślenie nad różnymi aspektami życia.
Pozdrawiam, z podobaniem, lubię tego typu problematykę społeczną, ona zawsze jest ciekawa, w moim odczuciu, zwłaszcza, gdy dobrze napisana.

Tak, bardzo dobre, to prawda, no cóż, często trudno się przystosować, zwłaszcza ludziom starszej daty do obecnego życia i tzw. wyścigu szczurów, wspominając z sentymentem, dawne
"lakierkowe czasy", tak poza tym sądzę, że bycie cholerykiem, jest spowodowane niezgodą na wiele historii. Innym postrzeganiem świata, arogancji ludzkiej, innego języka, choćby nadużyć w postaci słowa na k, sądzę, że nie każdy ma na tyle grubą skórę, by się przyzwyczaić do pewnych obecnych realiów, wiele z nich może odrzucać, a wówczas nerwy idą w ruch i niestety natura choleryka daje znać o sobie, ale msz, ludzie pozornie mili często są o wiele gorsi od choleryków, bo bywa, iż noszą w sobie pokłady hipokryzji, a cholerycy są bardziej spontaniczni i szczerzy w swoich
odruchach, fakt, niekontrolowanych, ale za to bez ugrzecznionych formułek, na pokaz.

Zresztą myślę, że takie wybuchy są jak szybki zapłon, który łatwo ugasić, pod warunkiem, że się go nie podsyca i nie dolewa oliwy do ognia...

Mam jedną małą sugestię, w moim odczuciu przysłówek niechętniej napisałabym razem,
choć nie sprawdzałam w SJP, ale przysłówki piszemy razem, z tego co pamiętam.
Proszę o wybaczenie, że takie moje odczucie.

Pozdrawiam, miłego weekendu życząc, zasiedziałam się, a pora chora, ale jutro, a właściwie dziś na szczęście jest sobota

"Potulny, uwolniony od zalewającej go krwi, zasklepiał się we własnym świecie i coraz nie chętniej pokazywał się na zewnątrz."

Witaj Pulsarze, nie wiedziałam, że się już poznaliśmy wirtualnie, ot świat jest mały )

Dziękuję za wgląd i sugestię, naniosłam poprawki, nie ma już spójnika i.
Co do obrazu, obawiam się, że go nie znajdę, bo portalu, na którym był, już nie ma,
a poza tym już dawno Autor go sprzedał, ale nasza/jak się okazuje/ wspólna znajoma Cisza/HalinkaS go widziała i może zaświadczyć, iż mój wiersz jest o nim, tyle, że z moimi refleksjami na jego temat, czyli z warstwą emocjonalną, która jest moim odczuciem i moim odbiorem. W każdym razie obraz jest w barwach szaro białych, na obrazie jest męska postać, która siedzi na krześle, na tle szarej ściany, z podpartą na rękach głową, można wnioskować, że to może być stan depresji, zwątpienia, lęku, poczucia alienacji, zresztą sam tytuł obrazu o tym mówi, bo tytuł jest tożsamy z tytułem mojego wiersza.

Co do zaproszenia na blog, to miło i dziękuję, ale nie mogę obiecać, że będę stałym gościem, oczywiście zerknę w wolnej chwili, ale po prostu chroniczny brak czasu mnie ogranicza, tym bardziej, że wiosna i lato wabią urokami przyrody, z których warto korzystać, a na nudę nie narzekam, ale z pewnością zajrzę, może jeszcze w weekend, czyli jutro lub w niedzielę, choć też chcę ten czas poświęcić na spacery itp...

Dobrej nocy i miłego weekendu życzę Stanisławie

P.S Tak poza tym, jeśli chodzi Twój awatar, który oczywiście kojarzy mi się z Munkiem, to też mam wiersz - ekfrazę, nim inspirowany, może pewnego dnia go tutaj dam, choć widzę, że na tym portalu ruch znikomy i chyba jestem niewidzialna )

Ten drugi w.w.p ja go piszę z małej litery, czemu, chyba nie muszę uzasadniać...
Dobrej nocy życzę, choć jam sowa, to dla mnie wczesna pora, zwłaszcza w piątunio

Też nieraz sobie zadaję takie pytania, kiedyś lata temu napisałam wiersz pt." Pytanie retoryczne". w podobnym tonie do powyższego wiersza, a ten przeczytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam

Wyobraźnia niesamowita, proza bardzo wciągająca, a snobizm msz nigdy nie był fajny,
osobiście nie jestem chora na marki, co prawda pewnie mnie nie stać na taką "torebulę", ale wcale mnie to nie martwi, tego typu szpan wcale mnie nie pociąga, tym bardziej w złotym kolorze.
Pozdrawiam, dobrego wieczoru życząc Autorowi
P.S Ten blichtr skojarzył mi się również z pewnym panem, który chce budować imperium,
też uwielbia, gdy wszystko wokół niego kapie od złota, pewnie bliskie mu kobiety noszą takie torebule...

"Dieta słoneczna" fajna fraza, trochę smutno z tą garścią piór, ale z tego wniosek, iż nie należy zamykać nieba, ptaki kochają wolność, myślę, że dla każdego jest ona istotna.
Jak dla mnie świetny wiersz, mam nadzieję, że teraz wejdzie ocena, bo wcześniej chyba już wiem jaki popełniałam błąd, najpierw szedł komentarz z przyciskiem, a później przyciskałam ocenę, ale zauważyłam, że nie weszła, lecz dziś, gdy tuż po komentarzu dałam jednocześnie ocenę plus przycisk, to poszła, zatem chyba i teraz tak będzie.

Pozdrawiam, miłego wieczoru życzą, Aniu

Jak dla mnie bardzo dobre, świetnie napisane, nowoczesnym piórem opowiadanie, dobrze się czyta,
nie wiem czemu jest na dolnej półce, w moim odczuciu zasługuje na lepszą ocenę.
Pozdrawiam serdecznie

Takie kadry z młodości pozostają na długo w pamięci, Jarku.
Fajnie o tym piszesz Jarku.
Pozdrawiam serdecznie