Szuirad,

sto lat Cię nie widziałam!

Dobrze, że intuicyjnie - chyba o to mi najbardziej chodzi.

Pozdrowienia

gryzie mnie to "ku", ach gryzie, najchętniej bym je stąd wygryzła


Wpadłam z ciekawości pod drugi Twój tekst (i pewnie wpadnę pod kolejne), bo zaintrygowałaś mnie.

Podoba mi się, że piszesz dość czysto i teksty potrzebują niewielu szlifów. A tu jest lekko i przyjemnie, widać, że umiesz tak pisać, tylko pomyślałabym jeszcze nad puentą. Bo świat został nieuratowany .

Pozdrawiam
zawsze

Anko-Zuzanko,

po Twoim wstępie, nie obraź się, ale spodziewałam się czegoś infantylnego. Tymczasem dostałam nieco patetycznie poetycki tekst, który ma w sobie kilka ślicznych perełek, złotych myśli. Czytanie było przyjemne, choć kilka elementów zgrzyta, szczególnie powtórzenia. Szanuję jednak, że nie chcesz poprawiać - bo właściwie i po co poprawiać wspomnienia?

Pozdrowienia
zawsze

bez przecinka

a tu przecinek zastąpiłabym myślnikiem


napisałabym albo: pisała o tym, jak płacze albo pisała, że

"moja Ty Szczotuchno", "moje Ty Klozeciątko"




Wienczyslawie, dużo łatwiej czytałoby się Twoje teksty z "normalnym", niewersowanym zapisem.
Jeśli ten powyżej miał mieć głęboko ukryte drugie dno, to wybrałeś nieco niesmaczne rekwizyty. Doceniam i metaforę tego, co powyżej, ale ewidentnie nie trafia w moje gusta.

Tytuł bardzo sugestywny, bardzo Twój. Wiem, że bardzo źle to zabrzmi, ale od "Przed szóstą" kojarzysz mi się z mgłą.

Ciekawie się czyta Twoje pisanie na sucho. Ciekawy kontrast. Nie chodzi o brak emocji, bo te krzyczą, ale o brak ubarwień językowych, do których przywykliśmy.

Zaciekawił mnie wątek Stasi - mam nadzieję, że w kolejnych odcinkach będzie więcej o niej. Wiesz, imion niby faktycznie jest sporo, ale są wprowadzane w swoim czasie na tyle, że nie sposób się nie połapać. Podejrzewam zresztą, że w następnych częściach poznamy bohaterów lepiej i już nie będą się gubić.

Postać Marysi - niezwykła. Wiesz, niby typowa "sierotka Marysia", co się na wszystko zgodzi i każdemu ulegnie, ale widać, ile kosztuje ją ta walka.

Fragment zakończony w doskonałym momencie. Mocnym, nieustępliwie stukającym w głowie. Wszystko słyszałam, co się u Twoich bohaterów działo, wszystko widziałam - czyli obrazowo napisane. Tekst wywarł na mnie ogromne wrażenie, przez kilka dni czaiłam się z tym komentarzem, nie bardzo wiedząc, co napisać ponad: Chcę więcej. Historia warta kontynuacji, i ja bardzo chętnie bym Cię widziała na swojej półce.

Tylko jeden fragment mi dziwnie brzmi, jakby zbyt współcześnie:



PS Ostatnio jechaliśmy z M. przez Wieluń. Tkwiła mi historia w głowie, jako że wiem, że oparłaś ją na życiu.

Sergiuszu, bardzo Ci dziękuję za czytanie i budujące ślady.
Pozdrawiam.

Jak pięknie rzucający się w oczy tytuł!

I niestety niewiele ponad tytuł wyciągam dla siebie. Chyba ogólnego przekazu w ogóle nie zrozumiałam. Ale interpunkcję wypadałoby poprawić.

Prawdko,

i ja swoją opinię dopiszę (już na marginesie). Ta swoboda interpretacji najbardziej mnie urzeka. Nawet, jeśli zrozumiem źle, nie wyprowadzisz mnie z błędu, prawda?

Pięknie mi się wszystko kojarzy i zbija w całość. Dziękuję, że wrzuciłaś ten wiersz.

Czas pokazywał południe.
brzmi niefortunnie
+ napisałabym "kurczę"



Szamanko (P)oczarowałaś poranek.
Zwłaszcza ślimakowymi czułkami. Przyjemnie tu.

ojej ojej, Myrosław, to tak długie, że na monitorze się nie da doczytać...

Zredukowałam wpadające. A kilometry może odnawiasuję, ale... Jeszcze nie dziś Na tę chwilę to egoistyczne przywiązanie zwycięża.

Dziękuję, Aniu.

Pozdrowienia

ano i mnie wpadało (i to podwójnie, nie dość, że tete, to ę z ten), ale ciekawam była, czy mi się nie roi rozwiążę to jakoś.

A do przeżutych jestem wciąż przywiązana. I do przeżytych.
A "na" się już pozbywam.

Dziękuję za tak dotkliwy odbiór. Buziak.

Adelo, Poeto - dziękuję.

Blaszko Rozczuliłaś ostatnim zdaniem, dziękuję.

O, Pumo! Najpiękniej dziękuję za przepiękne cudeńko.