Tekst zainspirowany opowiadaniem Milladory pt. "Requiem dla chrabąszcza"


Prawdziwą wiosnę obwieszczały żaby. Nie przedwczesne, zważone mrozem kwiaty, nie spóźnione, roztrzepane jaskółki, ale właśnie płazy dawały znak, że mrozy nie powrócą.
Raz w roku nadchodził dzień, kiedy żaby parami wyruszały z łąk i zarośli w stronę jeziora. Duże, niezgrabne samice z determinacją niosły na burych grzbietach mniejszych partnerów.
Miałam kilka lat, ale wiedziałam już, "kochanie", że "to nie tak, jak myślisz", że właściwy akt, zapłodnienie zewnętrzne będzie miał miejsce w stawie. Tym większy szacunek budziły we mnie splecione pary wybranków, wytrwale dążące do celu.
Był w tej wędrówce jakiś majestat, który nie pozwalał snuć zabawnych domysłów, jak też może brzmieć rozmowa wędrowców. Czy płaz zwykł szeptać namiętnie: "Kocham cię, Pryszczatko", czy też pokrzykiwał: "Gdzie skaczesz, głupia? Do stawu trzeba skręcić w prawo." Oczywistym jest, że jedynym wyznaniem był mocny ucisk modzeli samca i miarowe, równe skoki samicy.
Co roku, z równym nabożeństwem, obserwowałam mozolną wędrówkę żab, kibicując im z całego serca. Każdą, znalezioną na szosie, rozjechaną parę opłakiwałam rzewnymi łzami. Oto prawdziwy melodramat - martwi kochankowie na zawsze złączeni pod kołami bezdusznej cywilizacji.
Mijało kilka dni. Na drodze wysychały i rozpadały się w proch truchła pechowców, za to w stawie tryumfowało życie. Pomiędzy szuwarami pojawiały się świeże grudy skrzeku. Wiosna osiągała pełnię.

Nadejście lata wyznaczały żaby. Nie owoce, zbyt wolno zmieniające barwę, nie niezdecydowane pomruki latującej się krowy sąsiada, ale właśnie płazy przynosiły wieść o najcieplejszej porze.
Raz w roku nadchodził dzień, kiedy całe mrowie niewielkich żabek wyskakiwało z jeziora i ochoczo pędziło na łąki i w zarośla na spotkanie z życiem.
Chodziłam drogą koło stawu, uważnie stawiając kroki, by nie nadepnąć na jakieś maleństwo. Nie chciałam przez nieuwagę spowodować śmierci, jednak żabi potomkowie nie wzbudzali ani trochę szacunku, jakim cieszyli się u mnie ich rodzice.
Lubiłam łapać kolejne ofiary i pakować je do kieszeni fartuszka. Ciągle było mi mało, dlatego kieszonka szybko się zapełniała i nieszczęsne żabki wędrowały ze mną do domu. Tam zaczynała się cudowna zabawa. Zbita i nieco już podsuszona grudka, wrzucona do miski z wodą rozpadała się na pojedyncze, smukłe ciałka, które z wielką gracją i przyrodzonym talentem potrafiły utrzymać się na powierzchni.
Kiedy nacieszyłam już oczy widokiem pływających istotek, młode, lekko tylko ogłupiałe żabki wędrowały w swój żabi świat, pełen trawy, pożywnych muszek i czyhających na łąkowe debiutantki niebezpieczeństw. Lato stawało się faktem.

Zbliżającą się jesień wieszczyły żaby. Nie zapobiegliwe myszy, zawczasu wkradające się do domów, nie drzewa znienacka zmieniające ubarwienie, ale właśnie płazy przypominały, że przyroda jest już zmęczona pełnią.
Gdy zwożono ostatnie snopy i zgrabiano ostatnie ścierniska, w najdalszych zakątkach pola widziałam płytkie jamki wyryte w ziemi. Kryły się w nich moje bure znajome. Nie spały jeszcze, ale były już zbyt leniwe, by skacząc, tracić resztki nagromadzonego ciepła. Szczęśliwie przeżyły okres wegetacji, uniknęły wszystkich niebezpieczeństw, urosły i wydawały się zadowolone ze swoich dokonań.
Ja też odczuwałam satysfakcję, a jej powody nie różniły się zbytnio od płazich. W jeden z wrześniowych dni mijał kolejny rok mojego życia.
Wyjeżdżałam do miasta, które jest jak żabia hibernacja - nudne, niebezpieczne i czasami trudno się z niego obudzić.


Tak, którejś jesieni musiałam zasnąć na dobre - teraz nie obserwuję już żabich wędrówek. Lata mijają bez pór roku - szybko i niezauważalnie.