hej, hej, hej,
w zeszły weekend sąsiedzi otwierali sklep hip-hopowy i na otwarciu zagrała słynna grupa Gus Gus, koncert był gratis, poszliśmy i chujnia taka, że paw jeden za drugim, na szczęście do domu 30 sekund drogi. Ale cóż, kiedy potem niespodziewanie przyszedł znajomy gej i niby tylko na chwilkę postał w drzwiach, gadka szmatka, pierdu pierdu i nagle puścił tak śmierdzącego bąka, że znowu prawie rzygnąłem. Kurwa, co to za życie, którego główną zasadą jest paw?
pozdrowienia z coraz większej wsi Reykjavik,
twój M (2.10.2009r.)


Z lekkim poślizgiem odpisuję – wybacz rozbieżność czasową.

Weekend spędziłem w Krakowie (czyt. sobotę). Trochę wiało i miało padać, a słońce jak na złość wychodziło zza budynków, strasząc parasolki. Gapie rozdziawiali z podziwu gęby na widok mima, lalkarza, straży miejskiej, powozów konnych, trębacza co godzinę oraz cen za kawę, lody, nalewki, tudzież czekoladę serwowaną w ogródkach okalających rynkowe płuco.
Przez niebo przeleciał samolot.
Starszej pani śledzącej warkocz spalin zrobiło się słabo od patrzenia w górę, więc usiadła i dała nura w torebkę za tabletkami. Miała na imię Bernadeth i pochodziła z Francji. Tak można było wywnioskować z napisu zamieszczonego na torbie podróżnej. Zrobiło mi się jej żal. Podszedłem, lecz rosły mężczyzna – mąż, zasłonił stanowczo jej oblicze, patrząc mi złowieszczo prosto w oczy. Ciarki przeszły wskroś. Wręcz poczułem się głupio, że chciałem coś w ogóle… pomóc tejże wątłej istocie. Co za świat pełen nie-pomagierów, nie-ludzi, nie-istot.

Nie dalej jak wczoraj usiadłem na ganku przed domem, patrząc w zagłębienia chmur wyrzeźbione sierpem księżyca. Sąsiad zagonił ptaki do gołębnika, zapalił fajkę i cicho zaklął. Po prostu on tak już ma.
Pora wieczorna – melancholijna. Moment, jak po trawce. Prawie jak zjazd po wódce. Było dobrze. Nic nie ćwierkało, brzęczało, huczało i nie kosiło trawnika. W oknie natomiast pojawiło się światło oraz młoda kobieta delektująca się urodą i wchłaniając ciszę oraz me westchnienia.
Tymczasem przez sufit nieba przeleciała czerwona żarówka migotająca międzynarodowym kursem.

Zażyłem kawę z ajerkoniakiem z krakowskiego kredensu. Mówię ci, luksus dla podniebienia. Nie obawiam się użyć określenia „palce lizać”. Jak będziesz miał okazję spróbuj, a tymczasem podaję przepis:

2 łyżeczki kawy rozpuszczalnej expresso delicje creme zalewamy ciepłą wodą ok. 90C. Delikatnie mieszamy nie zaburzając powstałej wcześniej pianki.
Dodajemy cukru do smaku lecz nie za dużo, a następnie 4-6 łyżeczek krakowskiego ajerkoniaku.

Kiedyś poeci mieli swój absynt, ja mam kawę. I stanowczo wystarcza jak na teraz i na zapas. Dłuższą noc księżycową.

„Pocałuj mnie prosto w usta. Jesteśmy tu tylko ty, tylko ja. Życie jest takie krótkie. Śmierć jest tak blisko. To wszystko ginie, umiera. Pocałuj mnie”
(D. Masłowska ‘Wojna polsko-ruska”)

Twój najdroższy D.