Jeśli zrezygnowałeś z interpunkcji to zlikwiduj przecinek przed "że". Dobre podsumowanie a wiersz taki sobie.

Ekonomisto - małe poprawki na szybko:

- niewiedząc że to właśnie ona - nie wiedząc

- dzień jak codzień nudno mija - jak co dzień

Przemyśl ten nadmiar zaimków "mą, mych, mym". To niezbyt wdzięczna forma obecnie.
No i jak dla mnie trochę przegadane.
Coś bym pościnała jeszcze.

Pozdrawiam

Moim zdaniem znacznie lepiej.

Masz tu rym niezbyt dobrze brzmiący, bo w białych wierszach przypadkowe rymy stanowią pewien dysonans:

dzień jak co dzień nudno mija
i kolejny wiersz o tym się wysyła - ten wers dość niezręczny poza tym.

Może coś w rodzaju:

dzień jak co dzień nudą przemija
kolejny wiersz został wysłany

Aha - unikaj także szyku przestawnego:

- sensu własnych słów nie szukam - może:

sugerując wyraz zamyślenia (tu ścięłam otoczenie)
nie szukam sensu własnych słów

Staraj się posługiwać w takich wierszach prostym, mówionym językiem, bez przestawiania wyrazów (inwersji), gdyż to nadaje pewnej sztuczności i utwór traci na wyrazie.

Pozdrówka

- jak co dzień rutyna życia zabija
i kolejny wiersz o tym się wysyła - zabija/wysyła przy jednakowym rytmie także tworzą rym.
"Się wysyła" brzmi tak, jakby wiersz sam się wysyłał.
To jest niezręczne sformułowanie.

- i szef z zakompleksionym krokiem - "z" do kosza
strącający...

- sugerując wyraz zamyślenia otoczeniu - na:
- sugerując otoczeniu wyraz zamyślenia

- wystarczy dech płuc i łomot serca - może:
- wystarczy oddech i łomot serca (wiadomo, że płuc)

- zabija/wysyłam - zmień ten rym, na rany

- więc kolejny wiersz o tym tworzę?

- teraz czekam przyjścia kata
co talenty poetyckie surowo ocenia
i wiem, że tylko mnie niesprawiedliwie osądzi - dałabym:

- teraz czekam na przyjście kata
który talenty ocenia surowo
i wiem, tylko mnie osądzi (osąd już zawiera w sobie pewną negatywną ocenę, więc nie musi być dopowiedzenie, a "poetyckie" także wynika z kontekstu)

który talenty ocenia surowo
i wiem, że osądzi mnie niesprawiedliwie
jak zwykle



Ale i tak już całkiem dobrze.

A teraz kat się oddala bez Twojej głowy pod pachą.

Zniechęca mnie do życia ten początek. Czyli sflacza. W dodatku nie wiadomo po co. Skoro autor radośnie oznajmia, że sięniezna, aletonic.
Wyobraziłam sobie, jak w realnym życiu ktoś mówi do mnie: Mam w głowie taką fajną pustkę. Ciekawe, no nie?
Gdyby ktoś tak zaczął ze mną rozmowę, mógłby się już więcej przy mnie nie trudzić w ogóle z jakimikolwiek dialogami. Nie znam niczego mniej ciekawego niż pustka w głowie rozmówcy.

Wiersz jest dla mnie przede wszystkim próbą dialogu z czytelnikiem. I zdecydowanie wolę - jako się rzekło wyżej - kiedy ktoś mówi, bo akurat ma coś w głowie. A nie dlatego zaczyna mówić, że właśnie mu czaszka opustoszała z myśli.

Dobrego.

jak dla mnie pierwsze dwie zwrotki interesujące, no może poza nieco już zużytą nieograniczoną pustka , ostatnie dwie jakoś tak spadły poniżej poziomu dobrego początku

- a ten dwuwers bardzo dobry, pozdrawiam

teraz bardziej mi się podoba ( nie jestem ekspertem ale lubię wiersze)