Witaj
Najbardziej podoba mi się początek wiersza.
Końcówka ciekawie ubrana metaforą w wieloznaczność. Jest w tym wierszu ''to coś'', co powoduje zatrzymanie.

pozdrawiam

W Sztuce zniewagi, części Historii wieczności Borgesa:

Konwencjonalny alfabet obelg określa także polemistów. [...] Popełnić sonet, sporządzić artykuł. Język jest rejestrem tych poręcznych oszczerstw, które dominują w sporach. Stwierdzenie, że literat puścił w obieg książkę lub ją wysmażył albo wymodził, to nazbyt łatwa pokusa; lepiej brzmią czasowniki o wydźwięku biurokratycznym lub bazarowym: wyekspediować, nadać bieg, upłynnić. Te bezkrwiste słowa łączą się z innymi, wylewnymi, i odtąd hańba przeciwnika trwa już na wieki.
[tłum. A. Elbanowski]

Bliższe publicznemu niż prywatności w wyznaniu: popełnić błąd, samobójstwo, kradzież, zbrodnię, przestępstwo z częstym "popełnić wiersz", zamiast "napisać". "Popełnić erotyk". Tekst-błąd, tekst-samobójstwo, tekst-kradzież, tekst-zbrodnia, wiersz-przestępstwo. Epos roztoczy - poemat heroikomiczny: wchodzą w polemikę z samymi sobą, żeby każde z tych zdarzeń-olbrzymów unieważnić - "jesteś z błahości niewartej nawet polemik". Ostatecznie jednak wojna obelg wygląda tak, jakby służyła zgodzie na nie-znaczenie. I dlatego wybucha raz po raz: dla zgody na niezgodę. Ech, kosmicznie trudno byłoby chyba wyleźć z labiryntów budowanych przez saprobionty podczas zjadania labiryntów

= uff, w końcu zrobię coś nieważnego?

Dobrego.

Nie ma sprawy. Pobawiłam się w liryczne skróty, bo inaczej gadać by trzeba za długo, a tu ani czas, ani miejsce. Ale może być wersja uboższa, bez nich.
"Popełnię erotyk" jak w zwrotach: "popełnić błąd, samobójstwo, kradzież, zbrodnię, przestępstwo". Raczej, w większości, poważne historie, no nie? A może wcale nie?
Poza tym, nieoficjalnie i o sobie powie się raczej: zrobiłem/am błąd; zabiję się; ukradnę. Jeśli nie jeszcze bardziej potocznie.
Ludzie mawiają: "popełniłem/am wiersz", zamiast "napisałem/am". Jakby publicznie wyznawali winę. I zarazem oświadczali, że ten wiersz to prawdopodobnie nic wielkiego.
A Borges spostrzegł "popełniać" w słowniku literackich polemistów. Gdy krytyk chce ugodzić, powie: Iks popełnił sonet. Wygłupił się. Beznadziejnie.
Wszystko to razem powoduje, że tekst wygląda tak, jakby w tytule sam o sobie orzekał: "jestem poważnie tragiczną literaturą" i zarazem się niepochlebnie autokomentował.
A roztocza tak zostały zapisane, że mogą zjadać jednego z kochanków, i para ludzi może być roztoczami dla siebie nawzajem lub może jedno z nich jest jak saprobiont. Nie wiadomo. Tak samo jak trudno wiedzieć, czy to tylko gra słów, czy błahostka, czy nie.
Chwilami jak w poemacie heroikomicznym, niby zabawnie, a przecież na śmieszność wystawia się zdarzenia, na których krytykowi zależy i które wolałby widzieć innymi.

Prowokacyjny tytuł, potem - stylizowana składnia, wersyfikacja rwana, jakby "się rozmawiało" na stole w trakcie bardzo dynamicznych czynności...
No, Peep, jak Ty już wymyślisz erotyk, to nawet mój listonoszek się rumieni.

Wprawdzie mogłoby się obyć bez roztoczy, ale i tak - uśmiecha mnie ten wierszyk. Pozdrawiam,

z.