za bardzo odległe bywa to, co kocham,
nieodgadnione zamyka myśl w schemacie.
a ja szukam ciągle tego, co mnie woła,
w kawałku ciastka, popijając herbatę.

i nie chcę rozumieć faktu, że cię nie ma.
nie poddam się tak łatwo życiowej pustce.
będę zaglądać do każdej nowej szansy,
póki się nie zmęczę, omdlała nie usnę.

mija sekunda pogoniona minutą.
a ja wierzę i czekam pełna nadziei,
że niedługo przyjdziesz i usiądziesz ze mną,
w ogrodzie marzenie znów się zazieleni.