O filmie nie da się jednoznacznie powiedzieć, że był dobry lub że był całkowicie zły. Dyskusje na ten temat trwają, a w prasie i Internecie ukazuje się nad wyraz wiele sprzecznych ze sobą recenzji oraz opinii.

Akcja filmu toczy się w Gdyni w 1970 roku. Dwanaście dni przed Wigilią Bożego Narodzenia komunistyczna władza Polski wprowadza drastyczne podwyżki. Dwa dni później mieszkańcy Trójmiasta zaczynają kilkudniowe protesty, których konsekwencje odczuje również rodzina Brunona Drywy, jednej z pierwszych ofiar Masakry na Wybrzeżu.

Scenarzyści Michał S. Pruski i Mirosław Piepka wzorowali się na prawdziwej historii rodziny Drywa, niczego w niej nie zmieniając. Niektórzy mogą zarzucić reżyserowi nieudolność w doborze aktorów do przedstawianych przez nich postaci. Przykładem może być kreacja sublokatora zagrana przez Wojciecha Tremiszewskiego, kojarzącego się widzom głównie z kabaretem „Limo”, czy postać Stefani Drywy, żony Brunona, w którą wcieliła się Marta Honzatko. Filmowa Stefania wydawała się być mało naturalna i wiarygodna, w przeciwieństwie do męża - nieco bezmyślna, dziewczęco odbierająca wiadomość o pobycie męża w szpitalu, rozumiejąc ją jako żart. Nie jest to prawdą. Aktorzy świetnie wcielili się w swoje role, a scena, w której kolega Brunona Drywy zawiadamia jego żonę wypadku męża nie należy do fikcyjnych projektów reżysera. Po latach Stefania Drywa wyznała scenarzystom: „gdzieś koło 10:00, 11:00 przed południem przyszedł taki chłopak młody i pyta, czy ja się nazywam Drywa. A potem tak długo patrzy na mnie, potem na podłogę, aż w końcu mówi mi, że Brunona postrzelili w nogę. Ja myślałam, że to jakiś żart, bo często z kolegami żartowali ze mnie, że gdzieś wyjdzie zza progu”.

Marta Holzatko nie tylko dobrze zagrała kochającą żonę i matkę w nieco sielankowym życiu, ale też sceny rozpaczy, gdy w ciągu paru chwil świat, w jakim dotychczas żyła zostaje zburzony. Pokazała bezradność bez patosu i wyolbrzymionej martyrologii. Podobnie do niej wszyscy bohaterowie zostali ukazani z codziennej strony, co jest istotne dla tej wersji filmowej. Rozmowy jakie ze sobą toczą są nieskomplikowane, bez podniosłości, co w przeciwieństwie do „Katynia” Andrzeja Wajdy, było naturalne i zwykłe. Polacy mają tendencję do koloryzowania własnej historii, która - owszem była niezwykła - ale tworzyli ją zwyczajni, często prości ludzie.

Bardzo dobrze pokazana historia rodziny głównych bohaterów oraz prawidłowo zachowane realia to nie są tylko jedyne dobre strony „Czarnego Czwartku”. Dla kogoś, kto nie żył w tych czasach może być ciekawą lekcją historii. Wspaniale pokazuje podejście członków władzy komunistycznej do człowieka, ukazanych zwłaszcza w postaciach zagranych przez Piotra Fronczewskiego odtwarzającego Zenona Kliszko oraz Wojciecha Pszoniaka grającego Władysława Gomułkę. Być może Pszoniak grał zbyt monotonnie, ale bezbłędnie udało się mu wyćwiczyć dykcję, jaką się wtedy posługiwano. Brutalność i absurd, jaki wtedy reprezentowała partia w podejściu do człowieka oraz bestialstwo milicji rewelacyjnie prezentuje jak wyglądał komunistyczny świat. Władza była gotowa poświęcić naprawdę wiele by utrzymać dotychczasowy porządek, człowiek nie miał dla niej żadnego znaczenia. Więcej na temat rządu reżyser nie pokazuje. Można by domagać się większej uwagi poświęconej aparatowi władzy, kulisy jej działań pozostają dla widza tajemnicą, podobnie jak miało to miejsce w omawianych czasach. Moim zdaniem, ten aspekt został pokazany poprawnie i jest wart podkreślenia. Interesująco przedstawiono również czynności związane z aresztowaniami i przesłuchań manifestantów.

Oprócz tych ważnych dla całości filmu, niekiedy okrutnych scen, warto zwrócić uwagę na detale, które były istotne dla reżysera. Ci, którzy nie pamiętają tamtego okresu mogą zobaczyć jak wyglądały stosunki międzyludzkie czy sprzęty domowe. Dzisiaj może się wydawać dziwne, że mieszkaniem z wygodami zostało nazwane lokum z dostępem do ciepłej wody, pralka mogła być pożyczana od sąsiadów, a bez znajomości ciężko było cokolwiek uzyskać…

Jednak nie wszystkie szczegóły zostały pokazane w sposób właściwy. Niektórzy wyrafinowani filmoznawcy zwracają uwagę na niedociągnięcia ze strony twórców. Jeżeli Krauze zwrócił uwagę na to, by pokazać spracowane ręce robotników podczas rozmów z Przewodniczącym Miejskiej Rady Nadzorczej, Janem Mariańskim, postacią zagraną przez Grzegorza Gzyla, powinien również bardziej dopracować inne elementy, takie jak plastikowe okna i drzwi w bloku, które bez wątpienia rzucały się w oczy.

Na uwagę zasługuje kompozycja filmu. Czarno-białe zdjęcia archiwalne przeplatają się z obrazem kolorowym. Podkreśla to kunszt filmowców i sprawia, że zdjęcia wydają się być jeszcze bardziej autentyczne. To właśnie świadomość prawdziwości przedstawionego obrazu sprawia, że widz przeżywa ekranizację do ostatniej minuty nie pozwalając mu wyjść z sali kinowej przed skończeniem napisów końcowych. Widzowie zazwyczaj zachowują ciszę nawet po wyjściu z kina.

Muzykę ułożył Michał Lorenc jeden z najwybitniejszych kompozytorów muzyki filmowej, laureat wielu nagród w tej dziedzinie. Jego utwory znane z „Bandyty” oraz „Różyczki” stały się prawdziwymi przebojami. Wprawdzie ścieżka dźwiękowa „Czarnego Czwartku” nie ma wielkich szans na taki ogromny sukces, ale bez wątpienia jest przekonująca i budząca oczekiwane uczucia w jej odbiorcach. Oprócz wzruszającej muzyki Lorenca pod koniec filmu możemy usłyszeć „Balladę o Janku Wiśniewskim”, z której zaczerpnięto tytuł ekranizacji. Tekst piosenki napisał opozycjonista Krzysztof Dowigałła, do której melodię ułożył Mieczysław Cholewa. Balladę wykonuje Kazik Staszewski. Jej pierwowzorem był Zbigniew Godlewski, robotnik, który zginął w pierwszych dniach protestów od strzałów wojska, jakie brutalnie starało się stłumić manifestację. Podczas pisania słów autor piosenki nie znał imienia i nazwiska zmarłego robotnika, dlatego postanowił ochrzcić go pseudonimem Janek Wiśniewski. Koledzy przenieśli ciało na wykręcone z zawiasów drzwi i przemaszerowali z nim przez ulice Gdyni, żeby jak najwięcej osób mogło się dowiedzieć o bestialstwie ze strony władz polskich.

Mimo drobnych niedociągnięć film tworzy intrygującą całość, która jest godna uwagi. W moim odczuciu najważniejsze są pozytywne opinie ludzi, którzy przeżyli te „ciekawe” czasy i podczas niektórych momentów filmu pokazujących codzienne życie lat siedemdziesiątych uśmiechali się lekko pod nosem mówiąc: „tak wyglądało moje dzieciństwo”, a brutalne sceny silnie przeżywali, jakby ta historia realnie działa się po raz drugi.