Zapomniane kwiaty znowu zakwitły. Gdzieś za oknem,
za popękaną szybą. Ona pamięta, jak mróz wchodził do środka
i odmrażał ręce, stopy i nadzieje na to, że kiedyś wyśni się lepsze.

Wtedy zakładaliśmy wełnianą wiarę i stawało się. Smutki chciały wyjść na zewnątrz,
tak jak Ona, kiedy On przychodził w nocy. Szepcząc, że jutro będzie ciepło,
przytulał ją do snu. Potem mijały godziny, czerwone i zostawiające blizny.

Zapomniane kwiaty znowu zakwitły, tak jak tamtego pamiętnego lata,
kiedy odejścia wydawały się naturalne. Ona powiedziała, że biedronki nigdy nie odfruną
i tak jak my będą patrzeć w słońce, zamykać oczy i rozmawiać z tęczą pod powiekami.

Przed wieczorem otwieraliśmy się na wysokie trawy. On przychodził z kosą i chciał (roz)ciąć
nasze połączone dłonie. Wtedy Ona prosiła, żebyśmy pamiętali o księżycu,
który powinien oświetlać noc, nawet za zamkniętymi drzwiami.

Zapomniane kwiaty znowu przekwitły.
Tak jak Ona.
Przedwcześnie.