Cesarzowa chodziła niespokojnie po sali tronowej. Coś wisiało w powietrzu. Można to było wyczuć nawet w pałacu. Usiadła na tronie i podparła podbródek dłonią.
Był już późny wieczór, większość służby skończyła wypełniać swoje obowiązki i udała się na spoczynek, toteż wszystkie komnaty i korytarze były puste. Straż pełniła wartę na zewnątrz, więc oprócz niej w tym pomieszczeniu nie było żywego ducha.

Wielka sala tronowa, przez środek której rozpościerał się wspaniały, perski, czerwony dywan, położony na marmurowej posadzce, zdawała się teraz bardzo nieprzyjazna. Zazwyczaj przyjmowała tutaj na audiencję swoich poddanych i sojuszników, miejsce tętniło wtedy życiem. Teraz było – martwe. Jej humoru nie poprawiały cudowne, ręcznie tkane gobeliny na ścianach, czy też obrazy całego rodu królewskiego spoglądającego na nią. A może właśnie przez te obrazy miała podły nastrój?

Była ostatnią ewicką cesarzową – i jej lud doskonale o tym wiedział. Nadchodziły zmiany. Chciała uniknąć przeznaczenia, ale jej własne serce ją zdradziło. Cóż, tylko wielkiej Lirien udało się przechytrzyć Kruka – a i to nie było się bez napiętnowania całego państwa.

Wspaniałe, kryształowe żyrandole były teraz zgaszone, a jedynym źródłem światła był mglisto świecący księżyc. Jego promienie przebijały się przez wysokie do sufitu okna. Wszystkie kotary były rozsunięte. Na granatowym nieboskłonie pojawiły się pierwsze czarne chmury – zapowiedź rychłego deszczu. Porywisty wiatr smagał okolicznymi drzewami i mimo że okna w pałacu były starannie uszczelnione to i tak można było odczuć jego podmuchy. W całym pałacu rozchodził się świst podobny do zawodzenia potępieńca.

Cesarzowa mimowolnie zadrżała słysząc kolejny jęk straconej duszy.
Wiedziała co musi nastąpić – w końcu tak było zapisane w księgach wiele lat temu – jednakże jej własna świadomość nie chciała pogodzić się z fatum.

Jej wrażliwe uszy wykryły wśród wycia wiatru ciche kroki na korytarzu. Była pewna, że to kroki dziecka. Uśmiechnęła się ciepło czekając, aż jej gość wejdzie do sali tronowej. Usłyszała śmiechy na korytarzu. Bardzo cichutkie.

Na dworze pojawił się pierwszy rozbłysk, chwilę po nim grzmot zatrząsł szybami.
Potem wszystko zamilkło. Wiatr, burza, kroki czy śmiech. Chmury całkiem zakryły nocne niebo. A ona znowu poczuła się przeraźliwie samotna. Ledwie widziała końcówki swoich kroczoczarnych, długich włosów, które opadały jej na kolana. Były na szczęście bardziej czarne od otaczającej ją ciemności, toteż się nie bała. Nawet jej piękna, jedwabna suknia była czarniejsza od nocy.

Poczuła swąd przypalonego mięsa i ostry zapach siarki.
Kolejny rozbłysk zapoczątkował ulewę na dworze i dostatecznie długo rozświetlił salę, by zdołała zauważyć sylwetkę na wprost. Była cała czarno i lekko niewyraźna, jakby cały czas zmieniała postać. Jej ręce spływały wzdłuż ciała, co jakiś czas przybierając kształt skrzydeł. Postać powoli kroczyła w jej stronę, zupełnie się nie spiesząc.
Kobieta siedząca na obitym, drewnianym tronie poruszyła się nerwowo.

- Kim jesteś? - zapytała starając się zachować spokój w głosie.

Istota nie odpowiedziała. Machnęła rękoma – albo zatrzepotała skrzydłami, cesarzowa nie była pewna. Kobieta poczuła chłód wionący od stwora, którego głowa przestała przypominać ludzką. Uszy gdzieś znikły, po chwili znowu się pojawiły. Nadal śmierdziało spalenizną. Mimo że powinien być już przed nią, jego kroki nie były aż tak wolne, zdawał się mieć do pokonania dwa razy dłuższą drogę. Albo to sala tronowa się wydłużała, by oddalić ją jak najdalej od niebezpieczeństwa.

- Kim jesteś? - powtórzyła, tym razem mocniej, z pełnym autorytetem w głosie. - Odpowiadaj, albo wezwę straż!

Usłyszała miarowy charkot dochodzący od stwora. Przypominał trochę kaszel gruźlika. Jednak był to śmiech. Chichot. Otworzył dziób... usta, nagle znajdując się tuż przed nią. Nadal spowity mrokiem stał przed nią Kruk. Przypalony od pożaru sprzed setek lat – zatrzymany między formami. Z jego ust popłynęły słowa. Piękne i melodyjne, jednocześnie z dzioba wydobył się przeraźliwy skrzek. Wyciągnął do niej dłoń i dotknął czoła. Padła na kolana składając pokłon bóstwu. Kruk znowu się zaśmiał. Powiedział jedno słowo i zapadła ciemność.